Broken Sword: the Angel of Death

De allereerste Broken Sword game, volgens velen de beste tot dusver, dateert alweer uit 1996. Deel twee volgde een jaartje later en was ook een behoorlijk succes. Na een pauze van ruim zes jaar introduceerde het derde deel in 2003 een stevige 3D-Engine en dat was hard nodig om de serie in leven te houden. Broken Sword – The Angel of Death zal zeker proberen om de stijgende lijn voort te zetten, maar of dat ook lukt…

De geboorte

Voor de mensen die nog onbekend zijn met de Broken Sword-serie volgt nu even een korte introductie. In de games draait het om de ongeschreven held George Stobbart en zijn goede vriendin Nico Collard. Telkens raken ze weer verzeild in een avontuur vol mysterie en gevaar, waarbij oude culturen en bijzondere artefacten een grote rol spelen. Een soort alternatief Indiana Jones verhaal dus.
Dit vierde deel wijkt ook zeker niet af van deze basisprincipes en het wordt al snel duidelijk waar het verhaal deze keer heen gaat. George heeft na zijn laatste avontuur besloten om het wat rustiger aan te doen en verdient zijn geld als juridisch adviseur bij Big Bro’s Bail Bonds. Als je net gereed bent om je maar weer eens verder vol te tanken met een bijzonder smerige bak koffie, staat ineens een beeldschoon blondje voor je. Ze blijkt wel te kunnen lezen en schrijven, dus Paris Hilton is het helaas niet. Haar naam is Anna-Maria en ze schotelt je zonder pardon een oud manuscript voor. Dit manuscript is een belangrijke schakel in de zoektocht naar een groot, wereldwijd mysterie en daardoor ook zeer gewild door diverse groeperingen. Een verhaal dat dus dicht langs de Da Vinci Code loopt. Ineens stormen een aantal minder vriendelijke mannen het Bail Bonds-kantoor binnen en ze lijken niet echt de beste vrienden van Anna-Maria. Of het nu aan haar welgevormde rondingen ligt of aan de afgesproken beloning van twintigduizend dollar weet niemand, maar George besluit om er samen zo snel mogelijk vandoor te gaan. En zo is weer een nieuwe adventure-game geboren.

Het bekende principe

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, kijken we eens naar een zeer belangrijk aspect van een point & click game: de besturing. In de eerste twee delen bestond de besturing nog letterlijk uitsluitend uit aanwijzen en klikken, maar sinds het vorige deel heb je ook de mogelijkheid om je personage te besturen met je toetsenbord. Dit is toch wel zeer fijn om je vlot door de grote omgevingen te kunnen bewegen. Ook door gewoon shift in te drukken om te rennen en dan met je muis de gewenste bestemming aan te klikken, kun je zeer gemakkelijk grote afstanden afleggen zonder je daarbij helemaal lam te hoeven klikken. Hierdoor zal je ook nauwelijks in de problemen komen met vervelende camera-posities, wat een hoop frustratie kan besparen.
Ook de interface in het spel is prima voor elkaar. De items die je vindt komen weer heel gemakkelijk tevoorschijn als je de cursor boven in het scherm houdt. Met een simpele klik selecteer je het gewenste artikel om het daarna ergens in je omgeving te kunnen gebruiken. Met je linker muisknop kan je iets of iemand in de omgeving selecteren en voor een alternatieve actie kan je bij de rechter muisknop terecht. Het bekende principe dus.

Of je worst lust

De omgevingen in The Angel of Death zijn zeer afwisselend. In je muffe kantoor in New York is naast je zeurende collega niet echt veel boeiends te beleven, maar als je een beetje progressie boekt in het spel kom je vanzelf wat meer bijzondere plekken tegen. Zo beland je in een vrij aparte salami-fabriek waar de eigenaren, een paar ongure leden van de mafia, wel heel bijzondere salami’s verkopen. Waarschijnlijk met de (onvrijwillige) medewerking van hun vijanden op smaak gemaakt. En in het romantische Istanbul beleef je zelfs een heuse bedscène met de nog steeds verleidelijke Anna-Maria. Bij gebrek aan goede porno op tv toch een leuke afwisseling, nietwaar?
Grafisch ziet alles er zeer verzorgd uit, hoewel de game natuurlijk niet op de Unreal Engine 3 draait. De cartoonstijl zoals die voorheen toch nog sterk aanwezig was in de Broken Sword-reeks, is nu toch echt passé. Alles is zo realistisch mogelijk weergegeven en er is veel aandacht aan details besteed. Misschien dat sommige liefhebbers het gebrek aan de luchtige stijl betreuren, maar persoonlijk vind ik het toch zeer goed passen bij de meer serieuze richting die de game is ingeslagen.

The Duke

Is de game dan helemaal zo serieus van opzet? Neen, zeer zekers niet. De korte one-liners van George zijn nog steeds erg leuk en het sarcasme waarmee hij soms kan reageren is echt genieten. Natuurlijk zijn het geen briljante uitspraken zoals alleen The Duke dat in Duke Nukem kan, maar het is wel een leuke opvrolijker in het geheel.
Naast al dit positiefs kent de game ook zo zijn minpunten. Een van de grootste is toch wel het puzzelwerk. In de Broken Sword games draait het altijd om trial and error. Of anders gezegd: proberen tot je een ons weegt. Je moet continu bepaalde items en handelingen proberen om verder te komen in de game en geloof me, daar gaat echt veel tijd in zitten. Het is niet zo zeer de moeilijkheidsgraad van de diverse puzzels, maar vooral het eindeloze combineren van mogelijkheden. Als je gek bent op het proberen te doorgronden van een vreemd soort logica, dan zul je echt een wereldtijd beleven aan de puzzels. Toch denk ik dat voor de meeste mensen het vele proberen vaak een vervelend en langdurig karwei zal zijn. Gelukkig heeft ontwikkelaar Revolution dit al voorzien en is er in het hoofdmenu via de optie Extra’s een website te vinden met zeer uitgebreide hints voor alle puzzels in het spel. Dit kan erg handig zijn als je het even niet meer ziet zitten, maar het kan je er ook toe verleiden om de site als een laffe walk through te gebruiken, waardoor je zonder enige moeite het hele spel zult doorlopen. Aan jou de keus natuurlijk wat je voorkeur heeft.

Conclusie

Broken Sword – The Angel of Death is weer een lekkere ouderwetse adventure-game. Hoewel het verhaal wat traag op gang komt en wel erg doet denken aan de Da Vinci Code, is het toch weer een vermakelijk avontuur vol herkenbare aspecten van de vorige Broken Sword games. De vreemde logica die achter de puzzels schuil gaat, zorgt er helaas wel voor dat de game soms erg frustrerend kan werken en dat een flinke dosis doorzettingsvermogen toch wel vereist is. Dat er een website is opgezet om je te helpen is leuk en aardig, maar eigenlijk zou zoiets gewoon niet nodig moeten zijn. Voor gamers die zich niet vaak wagen aan een point & click-game zal The Angel of Death wellicht een pittige kluif zijn, maar voor fans van de serie is het gewoon weer een heerlijk weerzien.