Untold Legends: The Warrior’s Code

Untold Legends: Brotherhood of the Blade was een hack ’n slash game die in de begindagen van de PlayStation Portable verscheen. Wat zeg je? Nooit van gehoord? Dat zou best kunnen, want de game was niet uitermate populair. Daar probeert men met dit tweede deel verandering in te brengen.

Untold Legends: Brotherhood of the Blade was nogal een simpele game. Lekker hakken op een handheld is natuurlijk leuk, maar bij die game was het meer hakken met je handheld, omdat die game soms erg frustrerend kon zijn. Niet dat die game moeilijk was, integendeel. Het was de saaie opzet en de inspiratieloze uitvoering die deze game de das omdeed. Mede hierdoor probeert ontwikkelaar Sony Online Entertainment misschien een beetje diepgang te brengen in het spelconcept, want The Warrior’s Code kent veel meer spelelementen. Zoveel, dat het eerder een RPG dan een hack ’n slashgame is. Maar of dat een goede zaak is…

Krijgerseed
Untold Legends: The Warrior’s Code speelt zich af in hetzelfde universum als zijn voorganger. Je loopt in de wereld van Unataca die beheerst wordt door monsters. Jij bent een van de laatste mensen die er op die planeet rondloopt en het is uiteraard noodzaak om die engerds af te slachten. Door wat stom toeval raak je verwikkeld in deze oorlog en daar komt uiteraard een hoop narigheid van. In een veertigtal omgevingen, verdeeld over acht hoofdstukken beleef je een avontuur wat zeker de moeite waard is. Maar toch blijft dat oppervlakkige verhaal aan me knagen. We hebben het allemaal wel een keer beleefd en die diepgang waarover ik eerder sprak moet je daar dan ook niet zoeken.
Aan het begin van de game heb je de keuze uit vijf verschillende klassen, waaronder een Knight, een Alchemist, een Wizard en een Hunter. Ook je personage kun je een beetje aanpassen, maar deze aanpassingen zijn echt miniem. Geen bredere kaaklijnen en langere neuzen dus, zoals bijvoorbeeld bij Oblivion. Wanneer je levels omhoog gaat krijg je punten die je kunt investeren in bepaalde vaardigheden, etcetera etcetera. Ook dit is bekend terrein en vertoont veel overeenkomsten met bijvoorbeeld Baldur’s Gate.

Backtracking

De speelwereld van Untold Legends: The Warrior’s Code is aan de grote kant. Er zitten in totaal meer dan veertig speelwerelden in, die elk verschillende missies bevatten. Wat dan weer wel jammer is dat deze meestal niet zo diepgaand zijn. Meestal moet je iemand afmaken dan wel redden, iets stelen of iets verzamelen. Regel hierbij is dat er een fikse dungeon voor uitgekamd moet worden dus mensen met claustrofobie kunnen deze game maar beter links laten liggen. Ook ik had het op een gegeven moment wel gehad met die kerkers en al die binnenlocaties op m’n scherm. Zeker wanneer er nogal wat backtracking aan te pas moet komen. Een deur die eerst op slot zat kan later wel geopend worden nadat je een monster hebt verslagen. Jammer alleen dat je dan weer dat hele pokkeneind terug moet lopen…

Te makkelijk
Die dungeons zijn uiteraard bezaaid met allerlei vijanden, die ook de nodige items laten vallen. Zeker wanneer je je veel in deze dungeons verschuilt heb je al gauw een sterke uitrusting en een krachtig wapen tot je beschikking. Nadeel hieraan is dat de rest van de game te makkelijk wordt, waardoor het toch weer tot een hack ’n slash uitdraait. Vijanden zijn binnen een aantal klappen dood, je verliest nauwelijks leven en het aantal healthpotions dat dropt is vaak groter dan het aantal wat je consumeert. Hierdoor wordt de game eentonig en daardoor al snel saai. Zeker hack ’n slash is een genre wat hiervoor vatbaar is, en soms heb je echt helemaal geen zin meer om de game te spelen.

Attack of Opportunity

In een game als deze wordt er vanzelfsprekend gehakt, gehakt en nog eens gehakt. Lekker lopen buttonbashen voldoet ook ruimschoots, zeker met deze moeilijkheidsgraad, maar toch vond Sony het nodig om nog wat extra sterke aanvallen in de game te stoppen. Zo is er een Attack of Opportunity. Timing is hier noodzaak; je moet namelijk precies toeslaan op het moment dat je tegenstander zijn dekking blootgeeft tijdens bijvoorbeeld een sterke aanval. Het gevolg is uiteraard extra schade en wat mooie effecten op je scherm, maar helaas zul je deze aanval niet al te vaak gebruiken. Mochten er namelijk teveel vijanden in de buurt zijn dan mislukt ‘ie, en dan zou je nog wel eens in moeilijkheden kunnen komen. Maar nee, ook wanneer je overduidelijk in de minderheid bent kun je je hersens op stand-by laten; lekker door blijven hakken is genoeg.

The Prodigy door een Sennheiser-namaak
Deze game maakt, in tegenstelling tot zijn voorganger, gebruik van heuse cut-scenes in plaats van dialogen om het verhaal te vertellen. Ze zien er behoorlijk gelikt uit, alleen is het jammer dat de boodschap die deze filmpjes over willen brengen meestal niet erg boeiend zijn. Wat dus weer ten gevolge heeft dat ze weggedrukt worden.
De speelwerelden zien er lekker strak uit met een mooi kleurenpalet, scherpe textures en vloeiende bewegingen van de personages. Het is alleen jammer dat de art-afdeling verder de fantasie van een garnaal moet hebben, want elke dungeon lijkt op de ander en geen gang is ongelijk. Dat is erg jammer, want een goede sfeer had wonderen gedaan. Ook het geluid helpt daar niet aan mee. De muziek is saai, de geluidseffecten onbeholpen en het komt allemaal een beetje goedkoop over. Alsof je naar The Prodigy door een Sennheiser-namaak van die aardige meneer op de Zwarte Markt zit te luisteren.
Een ander zorgenkind is de camera. Wat belangrijk is in dit soort games (daar heb je ‘m weer) is het overzicht, maar dat is vrij onmogelijk met deze camerapositie. Je wordt letterlijk met je neus op de feiten gedrukt en uitzoomen en de camera bewegen gaat ook al zo moeizaam. Ik werd nogal eens beschoten vanuit het niets door een vijand die ik ook niet kon zien. Overigens was deze situatie verre van levensbedreigend, want had ik al gezegd dat dit spel te makkelijk was? Misschien ben ik er wel te goed in.

Co-oppen in je eentje
Toch is er nog een heel groot pluspunt te vinden ten opzichte van zijn voorganger. Untold Legends: The Warrior’s Code biedt namelijk een heuse multiplayeroptie. Je hebt de mogelijkheid om met twee spelers het singleplayeravontuur te doorlopen en gelukkig kan ik hier zeggen dat deze op sommige punten wel flink pittig is. Als je het in je eentje doet dan, want met z’n tweeen is ook deze optie wederom veel te simpel. Niet dat dat aan de AI ligt hoor, de balans is gewoon ver te zoeken. Gelukkig wordt dit grootste minpunt beholpen door de andere multiplayermode die erin zit; een soort deathmatch voor vier personen. Jammer is wel dat ik voorspel dat deze game niet erg populair zal zijn, dus een aantal tegenstanders vinden zal nog moeilijk worden.

Conclusie

Untold Legends: The Warrior’s Code is een game die lekker weghakt, te lekker. De game is erg simpel en de RPG-elementen die meer diepgang hadden moeten brengen, brachten niet de nodige afwisseling. Daarom is deze game er eentje om snel te vergeten, hoewel hij behoorlijk lang is. Het lijkt een beetje op mijn doorsnee Sinterklaas-surprises. Het idee is geweldig, het gedicht al een heel stuk minder en de uiteindelijke uitvoering waardeloos.
Een saaie opzet, een irritante camera en de lage moeilijkheidsgraad zitten een leuke spelervaring in de weg. Dus toch maar weer hakken met je handheld.