Driver: Parallel Lines moest de reddende engel voor de Driver-serie worden. Driver 3, of DRIV3R zo je wilt, was zo’n gigantisch grote hoop dikke rommel dat de goede naam die de games hadden opgebouwd met deel 1 en 2 in één klap teniet werd gedaan. Uitgever Atari en ontwikkelaar Reflections beseften ook dat het niet langer zo kon; het hele ontwikkelteam werd naar huis gestuurd en men is vanaf scratch begonnen met dit vierde deel. “Driver: Parallel Lines is anders, heel anders. De game gaat terug naar de roots van de serie en doet waar het goed in is; hard autorijden.”, vindt de ontwikkelaar. Maarja, na die vier kilo droge stront die DRIV3R voor moest stellen geloven we natuurlijk niemand meer.
The Kid
Niet alleen het ontwikkelteam en het spel is op de schop gegaan, er is ook voor een heel andere aanpak van spelen gekozen. Godzijdank heb je nu niet meer die ongelooflijk lompe Tanner onder de knoppen, maar een frisse boerenknul, The Kid, die het wil gaan maken in The Big Apple. De game speelt zich namelijk in New York af, en daar leent de speelstijl zich perfect voor. Je begint als kruimeldiefje die bankovervallers terug naar hun ‘turf’ moet rijden, maar al snel kom je Ray tegen, een gangster met een veel te fout kapsel en outfit. Zo werk je een aantal verhaallijnen af met hoofdmissies. Deze bestaan voornamelijk uit het rijden van A naar B, of een pakje ophalen bij B en het vervolgens weer naar A brengen. Ook staat er af en toe eens een race of een politieachtervolging op het programma, maar in principe is het niets op je druk over te maken en nergens baanbrekend. Naast deze hoofdmissies zijn er ook nog een boel zijmissies te doen, die vaak nog simpeler van opzet zijn.
1978 en 2006
Wanneer je de hoofdmissies doorspeelt ontpopt er een interessant verhaal. Het begin van de game speelt zich namelijk af in 1978 en na enkele tientallen missies wordt The Kid verraden, opgepakt en met levenslang in de bak gezet. Wanneer hij 28 jaar later, in 2006, vrijkomt is niet alleen onze ‘held’ een stukkie ouder geworden, ook New York is meegegroeid. En die metamorfose gaat verder dan alleen het weghalen van de Twin Towers, men heeft haast twee compleet andere steden ingebakken. Huizenblokken zijn gesloopt en er zijn wolkenkrabbers voor in de plaats gekomen, winkels zijn verhuisd en het wagenpark is uiteraard compleet anders.
Wagens
Dit wagenpark is behoorlijk groot. Met The Kid kun je op elk gewenst moment uitstappen om een nieuwe bak te kapen. In het eerste gedeelte van de game zie je vooral van die musclecars uit de jaren ’70 rondrijden, terwijl het in 2006 meer de modernere Fords, GMC’s, Chevrolets, Dodges, Chryslers zijn die de toon slaan, dus vooral SUV’s. Daarnaast is het rijgedrag, snelheid en wegligging per auto behoorlijk verschillend en zijn er natuurlijk de snellere racewagens en de slome boodschappenkarretjes.
Over het rijgedrag van de auto’s kan gezegd worden dat het behoorlijk realistisch is, maar met af en toe wel wat arcade-achtige aspecten. Verwacht niet dat wanneer je vol gas een haakse bocht ingaat, je er ook weer op vier wielen uitkomt, maar keihard scheuren door de straten van New York is uiteraard wel mogelijk. The Kid heeft behoorlijk wat rijkunsten in de vingers en het is dan bijvoorbeeld ook geen probleem voor hem om half uit z’n raam te hangen en onder het racen iemand te bestoken met het nodige lood.
Het schademodel van de auto’s is vrij goed gedaan. Waar je bij Grand Theft Auto meestal na een stuk of vijf frontale botsingen toch echt een nieuw vervoermiddel moet gaan zoeken, is dat bij Driver: Parallel Lines heel verschillend. De ene keer heb je eerst half Manhatten in de kreukels gerost voordat je vierwieler het begeeft, de volgende keer kun je het al na twee lantaarnpalen vergeten omdat je linkervoorwiel afbreekt. Het is dan ook wel nodig om voorzichtig te rijden, want een afgebroken wielas schuilt in een klein hoekje.
Domme smerissen
Wanneer je te hard of te gevaarlijk rijdt krijg je natuurlijk ook weer de politie achter je aan. Jammer is dat deze zich nogal dom gedragen en geschapen zijn met een erg kort lontje. Bij elke verkeersovertreding die je begaat, laten we zeggen met 16 kilometer per uur over een woonerf rijden, knippen ze al hun sirenes aan en zitten ze je op de hielen. Op de minimap verschijnt hun positie dan, alsmede hun blikveld. Je kunt dus in één oogopslag zien of de politie soms op een kruisende weg rijdt, en welke kant op. Dit kan erg handig zijn, want zo kwam het een keer voor dat ik nog net op tijd kon omdraaien, in plaats van tegen een wegversperring aan te rijden. Mochten onze blauwe vrinden je dan wel achternazitten, dan is het geen groot probleem om ze weer kwijt te raken. Even stoppen zodat ze uitstappen en je te voet achternakomen is altijd handig. Maak je het echter écht te bont, dan roepen ze de hulp in van een helikopter, wat betekent dat je diep in de penarie zit, zou je denken. Wanneer je namelijk de politiewagens afgeschud hebt weet die helikopter ook even niet meer waar je uithangt, en dat is wel heel erg nep.
Frustrerend
Toen de makers vertelden dat ze met Driver: Parallel Lines terug wilden naar de roots, haalden ze daarmee niet alleen die toffe racestijl van de game terug, maar ook de soms vreselijk irritante controls en zinderend moeilijke missies. Maar al te vaak zul je in de knoop liggen met de controller en maak je alweer het zoveelste ongeluk door jouw ‘menselijk’ falen. Vervolgens zit die verdomde missie ook nog eens niet mee en daardoor moet je een opdracht tien, misschien wel twintig keer overnieuw doen om hem te halen. Gelukkig zit er nu een nieuwe optie in de game om dit niet al te frustrerend te maken. Je kunt namelijk binnen 5 seconden na het falen van de missie op de Select (PlayStation 2)- of Back (Xbox)-knop drukken waarmee je hem automatisch restart. Je hoeft dan ook niet meer naar het beginpunt te rijden, de politie af te schudden en de cutscène te bekijken. Toch is het verwonderlijk dat de makers zich dus bewust waren van die frustrerend hoge moeilijkheidsgraad maar deze niet verholpen hebben met betere controls of misschien wat finetuning.
New York, New York
Zoals gezegd speelt Driver: Parallel Lines zich in het New York van 1978 én 2006 af. De mensen die wel eens in deze drukke stad met zijn brede straten, torenhoge gebouwen en gele taxi’s zijn geweest, kunnen de sfeer in de game goed herkennen. Naast deze feeling is eigenlijk de hele stad prima overgezet. Manhattan, Harlem, Brooklyn, Queens, The Bronx, New Jersey, het zit er allemaal in, en overal is het anders en zie je er andere voetgangers rondlopen.
Graphics
Ik ben dik tevreden over de plaatjes die de game op je televisie tovert. Men heeft nog alles uit de PlayStation 2 weten te halen en ook de Xbox-versie is dik voor mekaar. Scherpe beelden, mooie textures en vette special effects maken het tot een waar genot. Het is natuurlijk geen next-gen met dikke anti-aliasing, bumpmapping, schaduw- en reflecteereffecten, maar mooi is het zeker. Ook de botsingen zijn vet gedaan. We hebben in de aanloop naar de release al behoorlijk wat ‘Car Crashes of the Week’-trailers langs zien komen en die beelden zitten dan ook echt in de game. Een lichtflits, vergezeld met vliegend glas en natuurlijk een trillende controller laten je wel even terugdeinzen als je voor het eerst recht op een andere wagen klapt.
Conclusie
Driver: Parallel Lines is inderdaad terug naar de roots van de serie gegaan, en die roots waren ook inderdaad beter dan het misbaksel dat DRIV3R heette. De verhaallijn is leuk, de gameplay op enkele missies na erg goed en ook het wagenpark en de stad New York dragen bij aan het succes. Toch wordt deze game door behoorlijk wat schoonheidsfoutjes geplaagd. Zo voel je je nooit echt betrokken tot de game en diens hoofdrolspeler en hangt het allemaal een beetje los aan elkaar. Ook het gevoel van vrijheid is niet overweldigend.
Hierbij wil ik ook nog even alle mensen die Driver met Grand Theft Auto vergelijken erop wijzen dat je dan beter de verschillen tussen een appel en een peer kunt gaan zoeken. De games zijn totaal verschillend, zowel in opzet en kwaliteit. Eenieder die zin heeft in een mooie game met leuke spelmomenten en die wel bestand is tegen een aantal mislukkingen en de daarbijbehorende gevolgen, kan Driver: Parallel Lines zeker als aanrader zien.
