Odama

In het oude Japan zweert de jeugdige generaal Yamanouchi Kagetora de dood van zijn vader te wreken door een gewaagd militair wapen in te zetten: de Odama, een enorme bal die zo krachtig is dat het alles vernietigt wat ‘ie op zijn pad tegenkomt, zowel vriend als vijand…

Hèt verhaaltje achter ‘Odama’

De wereld wordt verscheurd door een bloederige oorlog. Eindeloze gevechten hebben het ooit zo schitterende land volkomen verwoest. Dit land stond lang onder het gezag van Lord Yamanouchi Nobutada van de Yamanouchi-clan. Toen Lord Yamanouchi door zijn trouwe vazal Karasuma Genshin werd verraden, koos Lord Yamanouchi ervoor zijn eigen leven te beëindigen, alles liever dan de schande van de nederlaag, dacht hij zo. Het is het jaar 1539.

Tamachiyo is de oudste zoon van Yamanouchi. Zinnend op wraak, hoe kan het ook anders, neemt hij de naam ‘Kagetora’ aan, om in het geheim te vluchten met een handvol van zijn meest loyale volgelingen. Hier begint hèt verhaal…

Al op elfjarige leeftijd was Tamachiyo bekend met de gruwelen van de oorlog. Hoewel het kamp van Kagetora over minder soldaten en voorraden beschikte, had het wel twee geheimen in bezit waar hun aartsvijanden niets van wisten. De een was een erfstuk uit de familie, een reusachtige kogel die de Odama werd genoemd. Volgens de verhalen werd deze kogel lang geleden, tijdens de Tang-dynasty, meegenomen uit China. Volgens de legende zou de Odama tijdens gevechten de vijand ongekende schade toebrengen of grote kracht geven aan de eigen troepen.

Maar er was nooit een moment gekomen om het waarheidsgehalte van deze verhalen te testen. Het andere geheim was de doctrine van Ninten-do, de “Weg van de Hemelse Plicht”. Het woord Ninten-do wordt gevormd door de eerst kanji van drie uitdrukkingen:
Nin-ga Mu-shin (“Voldoe aan je plichten zonder ego”);
Ten-zai Kohrin (“Zij zullen neerdalen uit de hemelen”);
Do-gi Tsuu-mei (“Morele actie is een dagelijkse opdracht”).

De Weg van Ninten is illustratief voor de gedachtegang van het leger van Kagetora, soldaten die hun lot toevertrouwen aan de hemelen om te vechten voor het algemeen belang. Dit is de ware geest van bushido, de code van de samurai.

Zucht…

Odama is een nieuw soort flipperspel dat wordt gespeeld te midden van het strijdrumoer van het zojuist vertelde middeleeuwse Japan. Je zult er al snel achter komen dat Odama sterk verschilt van andere flipperspellen. Eigenlijk kan je het niet eens zo noemen. Want het enige wat je herkent zijn de zogenaamde flippers. Voordat het spel is opgestart ben je alweer vijf minuten verder aangezien het niet te skippen valt. Nu is een verhaaltje op zich wel handig, maar niet iedereen wilt dit zien, denk ik dan. Hoe dan ook, het spelmenu ziet er al aardig uit en ik ben benieuwd naar het spel. Ik word naar een groot landschap gebracht waar ik het eerste level zie staan. In het Japans wordt mij wat toegeschreeuwd terwijl ik de Engelse ondertiteling lees.

Heel ingewikkeld lijkt het niet. De opdracht is om de klokgroep (het hart van je leger) van onderin het level naar de bovenkant te brengen. Jij speelt de generaal en moet de Odama besturen. Naast dit moet je d.m.v. de bijgeleverde microfoon (met clip-on!) bevelen geven aan je troepen. Deze soldaten proberen de klokgroep te beschermen en al vechtend de uitgang te bereiken van het level. Het maakt (bijna) geen drol uit of je ervaring hebt met pinball-spellen en goed bent in spelletjes. Voor Odama moet je echt logisch en goed nadenken tijdens het geven van opdrachten aan je mannen. Stuur je ze naar links? Naar rechts? Rechtdoor? Moeten ze terugtrekken? Stuur je meer mensen het veld in? En ga zo maar even door. Het moeilijkste wat ik vond aan dit spel is dat je op meerdere dingen tegelijk moet letten. Zo moet je op de Odama letten. Deze mag namelijk niet door de flippers heen, want dan ben je af. Daarnaast is het ook geen goed plan je eigen mensen te raken met de Odama. Hierdoor zakt het moreel van de soldaten en worden ze zwakker. Aangezien je dus druk bezig bent je eigen mannen niet te raken en de Odama in het spel te houden vergeet je de soldaten weer opdrachten te geven waardoor zij in de war raken en de tegenstander je mannen afmaakt. Nog frustrerender is enemy-soldaten te paard. Deze galopperen snel door je mantroepen heen en rennen rechtstreeks naar je flippers. Want wat er ook door de flippers heen komt, het betekend altijd het einde van het spel. Je moet dus heel snel reageren op van alles in het spel. Wat overigens voor hilarische maar vooral hectische taferelen zorgt.

De Odama is er niet alleen voor om tegenstanders te raken, wat overigens wel leuk is. De Odama is er ook voor om bijvoorbeeld je eigen mannen, en klokgroep, verder te helpen. Zo is er in een level een soort sloot. Deze sloot moet afgesloten worden anders kunnen je soldaten de klokgroep niet beschermen. Hier moet je dus met de Odama een soort bouwwerk kapot beuken wat als gevolg heeft dat het water wordt gestopt en de soldaten weer je klokgroep kunnen beschermen.

De stemcommando’s vond ik zeer geslaagd. Eigenlijk is het maar één of twee keer voorgekomen dat de troepen niet reageerden op mijn commando. En je hebt er nogal een paar. Al gebruikte ik er maar drie of vier.

Advance of Fall back:
Hiermee laat je soldaten vooruit of achteruit marcheren…

March left of March right:
Met deze commando’s stuur je je groep naar links en naar rechts…

Press forward: Als vijandelijke troepen je weg blokkeren, moet je dit gebruiken om je troepen de kracht te geven om door de vijandelijke linie te breken… (het zal misschien aan mijn Nederlandse geaardheid liggen maar dit schreeuwde ik om de 10 seconden).

Zo zijn er nog meer commando’s mogelijk, zoals een aantal soldaten op een bepaald punt te laten verzamelen, je troepen een speciaal punt te laten verdedigen en nog vele anderen.

Ai, ai, ai

Nintendo blijft Nintendo. Helemaal met hun spelletjes. Spellen als Mario Party zijn heerlijk en leuk om met een aantal vrienden te doen. Bij een spel als dat krijg je het gevoel dat je ook echt een spel (lees: bordspel) aan het doen bent. Zo is dat ook bij Odama. Super vernieuwend en hartstikke leuk om te doen. Je schreeuwt je het leplazerus in de microfoon om maar het level uit te spelen. En hoe simpel het allemaal lijkt, zo moeilijk is het. Want ik ben er toch echt wel wat uurtjes mee bezig geweest. Het is een kwestie van geluk en dingen afdwingen in dit spel. Het grootste nadeel is de grafische kant. Het ziet er niet uit. Nintendo heeft best mooie dingen laten zien, maar als je dan kijkt naar Odama dan heb je het gevoel dat je weer achter de Super Nintendo zit. Maar dankzij de super originele content kijk je er, weer, doorheen. Ook de geluidjes zijn weer op z’n Nintendo’s. Japanse deuntjes vullen je oortjes tijdens het spelen, waar ik mij overigens totaal niet aan ergerde. Houd je dus van vernieuwing en uitdaging, dan is Odama zeker een aanrader. Grafisch had het zeker beter gekund, maar de spelvreugde maakt het meer dan goed.