Vroeger was alles beter, zo horen we maar al te vaak. Midway Arcade Treasures brengt de rijke old skool-historie van deze uitgever naar je PSP toe. Is dit alleen leuk voor mensen met een chronisch jeugdsentiment of is het voor iedereen dé manier om al die verloren jaren goed te maken?
Vroeger
De spellen waar het allemaal mee begonnen is, díe zijn hot! Oude spelletjes spelen mag weer en omdat het in de mode is heet het niet ‘ouderwets’ maar ‘retro’ en is het niet ‘zielig’ maar ‘strak’. Persoonlijk heb ik niet zoveel met retrogamen of het moeten echte toppers van toen zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo verwend ben op het gebied van gameplay en graphics. Omdat ik nu ook wel eens een keer wil weten hoe het voelt om vrienden te hebben of om erbij te horen, waag ik me aan Midway Arcade Treasures: Extended Play, een verzameling van Midway’s arcade knallers.
Vroeger, toen we nog guldens hadden en ze nog voetbalden op écht gras, was Midway huge. Paradepaardje van de stortvloed aan toppers was in Europa, maar ook in andere windstreken, ongetwijfeld Mortal Kombat (begin jaren ’90). Eigenlijk heeft iedereen deel drie wel eens gezien, gespeeld of geroken. Toch weet de gamefranchise tegenwoordig in nieuwere versies niet meer los te krijgen wat het vroeger nog wel deed en slaan de andere games van Midway in Europa ook niet echt aan. Vroeger had men titels als Defender, Smash TV, NBA Jam, Cruisin’ USA, Marble Madness en SpyHunter, ‘nu’ zijn dat titels als The Suffering, NARC en NBA Ballers. Midway doet het zeker niet verkeerd in Amerika, maar hier lijkt men niet echt warm te lopen voor dergelijke games.
Voor zover het sentimentele stuk in deze review, aangezien ik inmiddels ook moet nekken van al die artikelen die geschreven worden over ‘vroeger’. Dat het toen zoveel beter was. Dat het tegenwoordig te synthetisch is. Dat het vroeger leuker was, want ‘nu is het stommer’. En dat soort gezwam.
Het echte begin van deze review
Als er titels op de achterkant van een doosje staan als Joust (niet te verwarren met onze master chief of designer), Mortal Kombat, Paperboy en SpyHunter ben je dus verzekerd van een bonte verzameling aan (klassieke) games. De jongste games zijn toch al gauw een jaartje of tien oud, terwijl de meeste dateren uit de jaren tachtig. Grafisch gezien dus een koffiepauze voor de PSP, aangezien het grootste gedeelte van de 21 games dat de collectie aanbiedt niet eens 3D zijn (verwend, -red).
Toch loopt het allemaal niet zo lekker als je misschien doet vermoeden. Grootste doorn in het oog zijn de talloze bugs die de spelletjes kennen. Zo hoef je vrijwel (en dat ligt niet aan mijn skills) bij geen enkele game te proberen om je analoge stick, links onder op je PSP, te gebruiken. Dit zal een behoorlijk slechte controle opleveren en is in sommige gevallen zelfs onbruikbaar. Verder blijft op onverklaarbare wijze het beeld soms een seconde hangen, schiet het beeld tijdens het laden even op donkerblauw of valt op het geluid even weg. De game spelen op een andere PSP geeft hetzelfde resultaat.
En dan zijn er nog de wachttijden. Voor een potje Mortal Kombat zit je in het slechtste geval een minuut te wachten. Dat klinkt verwend, maar zal iedereen opvallen en storen. Om een potje Mortal Kombat te spelen moet je het UMD schijfje laten laden… wachten. De game selecteren in het menu en laden… wachten. Je character kiezen en laden… weer wachten! Iedere keer vijf seconde wachten wordt een game heus niet slechter op, maar in sommige gevallen duurt het laden gewoonweg te lang. Snel switchen tussen spellen is op deze manier onmogelijk. Om nog maar te zwijgen over het opstarten van een spel van uit slaapmodus.
Het punt waarop de PSP natuurlijk scoort is het (breedbeeld)scherm. In de meeste spellen wordt dit breedbeeld echter niet ondersteund, wat goedkope zwarte balken langs de zijkant tot gevolg heeft. In andere gevallen wordt het beeld ordinair uitgerekt, wat een vertekening van het beeld geeft. Had Midway niet het speelveld kunnen vergroten?
Als nooit tevoren
Ik had al eerder old skool games gespeeld en het is me altijd tegengevallen. Het heeft gewoon niet meer dat gevoel als wat het vroeger had. Als het echter op de PSP met titels als Mortal Kombat (want dat is en blijft de grootste titel op het schijfje) kan, begrijp ik het plezier wat sommige mensen hieruit zullen halen. Mortal Kombat 1 tot en met 3 heeft mij, zonder dat ik van beat ‘em uppers houd, ten zeerste vermaakt. Volgens mij is dat het grootste compliment wat je een game kan geven. Maar dát de eerste Mortal Kombat goed waren wisten we natuurlijk al, maar van het bestaan van de arcade racer Championship Sprint uit 1986 wist ik tot op heden niet af. Het is het meest simpele racespelletje wat ik ooit heb gespeeld, maar daarbij ook een van de leukste in tijden. Voor de jongere mensen of diegene die even bijgepraat moet worden: Vier ‘formule 1’-auto’tjes racen op een parcours waarvan je niet af kan schieten. Wanneer je de vangrail aanraakt, mindert je snelheid. Raak je de vangrail niet aan, dan ga je loei- en loeihard. Het spel lijkt in eerste instantie eenvoudig te masteren, maar wanneer door upgrades de snelheid nóg een treetje hoger ligt, wordt het al gauw lastig. Desondanks kan je schitterende acties maken. Een simpel spel, wat goed in balans is en wat de gameplay toen der tijd ver vooruit was. De pret wordt nog eens verhoogd als men gaat multiplayeren. Bij Championship Sprint is er, zoals in de meeste gevallen, de mogelijkheid om met zijn tweeën te spelen. Toch loop je hierbij vanzelfsprekend tegen dezelfde storende bugs.
Conclusie
Toppers als Paperboy, Mortal Kombat en Marble Madness zijn leuk om te spelen op je PSP, maar het is zo verschrikkelijk jammer dat de game nog zo ruw aanvoelt, het leek wel alsof ik een preview-versie in mijn knuisten had. De vele bugs, de laadtijden en in sommige gevallen het vervormen van het beeld bederft het speelplezier enigszins. Het had zoveel beter kunnen aanvoelen. Desondanks is de optie multiplayer zeker in vele gevallen een waardevolle toevoeging, ondanks dat je nog altijd te maken hebt met de bugs. Midway Arcade Treasure Extended Play is leuk voor een poos, maar daarna heb je het echt gehad met een stroeve afwerking.
