BloodRayne 2

BloodRayne was domme hak- en schietactie die een verslavende werking had. Ik had zin in meer van hetzelfde, maar kreeg uiteindelijk nog iets beters!

Terugblik

Ik weet nog goed wat ik van BloodRayne dacht na het spelen van de demo: een simpel hak & schietspel, dat slechts enkele minuten per speelbeurt zou boeien, om dan weer fijn afgesloten en weggeborgen te worden tot de volgende keer. Bij het spelen van de volledige versie werd mij al snel duidelijk dat ik in één ding ongelijk had: BloodRayne bleek namelijk een simpel hak & schietspel, dat behoorlijk verslavend was.

Het bleek en bleef gewoon leuk en zelfs verslavend om level na level op tegenstanders te schieten, te schoppen en te slaan, ze af en toe leeg te zuigen voor energie, terwijl een harpoen voor wat gemak en extra vermaak zorgde. Het vechten was simpel: wilde je schieten, dan drukte je op de ene toets, wilde je hakken of schoppen, dan drukte je op de andere toets. De game bedacht dan zelf wel welke move je ging maken (hakken of schoppen), net als dat vuurwapens altijd zomaar werden opgepakt onder het motto ‘het sterkste wapen moet je houden’. Er was ook een simpel combosysteem: als je in serie enkele vijanden kon raken, dan werden de aanvallen steeds bruter, met een willekeurige ‘fatality’ move aan het einde. Wat mij betreft had BloodRayne 2 ook zo kunnen zijn en ik keek ook al uit naar deel twee.

Vooruitgang

En nu, meer dan een jaar na de console release en meer dan een half jaar na de Amerikaanse release en het verschijnen van de demo, kan ik eindelijk BloodRayne 2 spelen. Het eerste opvallende: Rayne draagt een hele sexy avondjurk! Zodra je daar overheen bent, kom je erachter dat de rest van de game er ook op vooruit is gegaan, flink vooruit zelfs!

Ik heb het nu niet zo zeer over de graphics, die voor mooie en gedetailleerde omgevingen (en kleding van de hoofdpersoon) zorgen, of het geluid, met z’n goede voice-overs, maar over de gameplay. In plaats van willekeurig hakken met de messen op Rayne’s armen en schieten op alles wat je ziet, kun je nu veel gerichter je aanvallen uitvoeren. Daarvoor is speciaal een scheiding gemaakt: met de ene knop hak je nu, met de andere schop je. Beide hebben hun voors en tegens: met hakken kun je Rayne’s rage-meter vullen, met schoppen kun je vijanden met slagwapens hun wapens ontnemen.

Het vechten kan op twee manieren: ouderwets schoppen of slaan en kijken wat je raakt, of een tegenstander met een speciale toets ‘locken’ om deze vervolgens veel gerichter aan te vallen. In die laatste toestand kun je ook sprongen maken om aanvallen te ontwijken (radslag naar links of salto over de tegenstander) en tevens je harpoen gebruiken, om tegenstanders op een afstand stil te zetten of richting een scherp voorwerp in de omgeving te lanceren, met alle gevolgen van dien.

In dit deel kent Rayne nu ook echte combo’s: door een bepaalde combinatie van aanvallen kun je enkele spectaculaire moves maken. Vooral de feeding moves zijn bijzonder aardig: je laat Rayne eerste een tegenstander van voren of van achteren bloed uitzuigen (zo kom je ook aan health), waarna je deze bijvoorbeeld lanceert richting een andere tegenstander. Spectaculairder zijn de moves waarmee Rayne bijvoorbeeld na het drinken haar tegenstander oppakt en letterlijk aan stukken snijdt. Nee, ook deze game is niet voor onder de 16… Gedurende de loop van de game krijg je ook nog enkele ‘groepscombo’s’. De eerste krijg je al heel snel en die laat je een helicopterkick maken: erg handig om een groepje tegenstanders dat om je heen op je staat in te hakken in één keer tegen de vlakte te werken. De moves/combo’s zijn erg eenvoudig om te maken – dus niet bijvoorbeeld voor-achter-voor-links-voor-linkermuistoets-bukken-voor-rechtermuistoets en hopen dat het lukt – en dat is ook de reden dat ik niet gauw verviel in het aloude button bashing, maar veel meer nadacht over aanvallen. BloodRayne 2 is daarmee zo’n beetje de eerste game die het lukt om mij zoiets te laten doen. Dat kan twee dingen betekenen: of ik ben beter geworden in dit soort games, of het vechtsysteem van BloodRayne twee is intuïtief en eenvoudig genoeg om dit voor elkaar te krijgen. Ik weet wel zeker dat het het laatste is.

Dhampir

Ik heb het tot nu toe nog helemaal niet over vuurwapens gehad, terwijl die in eerste deel toch prominent aanwezig waren. Je conclusie is juist: vuurwapens doen bijna niet meer mee in BloodRayne 2. Allereerst kun je vuurwapens die tegenstanders laten vallen niet meer oppakken. In plaats daarvan krijg je in het begin van de game de ‘Carpathian Dragons’: legendarische pistolen speciaal voor Dhampirs die opgezogen bloed tot projectielen verwerkt. Als de munitie op is, dan nemen ze bloed uit de schutter op om te kunnen schieten. Je begint met een simpele ‘single shot’-modus op de Dragons en breidt die op vastgestelde tijden uit met ondermeer snelvuur (een soort machinegeweer) en een soort bloedgranaat. Je kunt slechts een beperkte hoeveelheid munitie meenemen, waardoor continu schieten niet mogelijk is. Dat is dan ook de tweede reden dat vuurwapens niet echt meedoen. Munitie verzamelen doe je hetzelfde als health op peil houden: je zuigt tegenstanders leeg. Health is echter belangrijker dan munitie en uiteindelijk is het hand-tegen-hand vechten effectiever dan schieten.

Naast knokken moet je in BloodRayne 2 ook regelmatig acrobatische toeren uithalen. Die bestaan uit het zwaaien van vlaggestok naar andere horizontaal hangende palen, het klimmen en afzetten vanaf verticaal geplaatste palen en pijpen en het ‘grinden’ over rails en trapleuningen. Deze stukjes zijn een goede afwisseling van de actie en geven de game een minimaal Prince of Persia (Sands of Time en later)-gevoel. Minimaal in de zin dat de Prince veel meer acrobatische toeren kan maken, die ik graag ook in BloodRayne 2 had gezien. Tegen muren oprennen was dan wel jatwerk geweest, maar had de game wel nog een beetje extra gegeven. Ik denk aan gave combo’s zoals tegen een muur oprennen, afzetten, een tegenstander een flinke schop verkopen zodat die tegen zijn makkers aanvliegt enzovoorts. Maar ja, je kunt niet alles hebben en BloodRayne 2 heeft al genoeg.

Zo heeft Rayne nog steeds haar Dhampir powers (voor wie het niet weet: een Dhampir is half mens/half vampier met grotendeels de sterke punten van beide en bijna niet de zwakheden). Je hebt nog steeds een zesde zintuig in de vorm van Aura Vision (zie tegenstanders door muren, zie hoe je bepaalde objecten kunt gebruiken om verder te komen), kunt nog steeds door het lint gaan met Blood Rage (sterkere aanvallen, schade van tegenstanders komt voor rekening van Rage, niet van health) en kunt ook nog steeds de tijd vertragen met Dilated Perception (à la bullet time). Die laatste kost je dit keer wel ‘rage’, wat je aanvult door met je messen rake klappen uit te delen. Daarnaast zijn er Blood Fury, Super Speed en Ghost Feed bijgekomen. Blood Fury is Blood Rage Turbo, met Super Speed ben je (hoe raad je het) super snel, of eigenlijk op normale snelheid in een vertraagde wereld. Ghost Feed kun je gebruiken om een soort geestverschijning van jezelf op een vijand af te sturen, die dan het bloed opzuigt van het doel.

Blijft boeien

Net als het eerste deel kon ik mij bij BloodRayne 2 ook steeds weer moeilijk wegtrekken van het spel. Eigenlijk zou je verwachten met de vrij beperkte gameplay (meppen/schoppen/schieten op iedere keer weer een nieuwe kamer tegenstanders, hier en daar acrobatische trucs), dat de lol er snel af is, maar net als in deel 1 is dat in BloodRayne 2 ook niet zo. Het vechten gaat namelijk gewoon lekker en iedere keer als ik wilde stoppen, wilde ik eigenlijk ook nog wel even verder kijken wat de game mij zou voorschotelen en dat laatste won dan ook vaak.

De game weet de actie boeiend te houden door iedere keer weer goed te doseren: op het moment dat de game makkelijk en herhalend dreigt te worden, wordt een nieuw soort tegenstander geïntroduceerd, die concentratie eist, maar niet té moeilijk is om te verslaan. Ook krijg je de al eerder genoemde rustmomenten door de acrobatische ‘puzzels’ en tussendoor zijn er nog de ‘harpoenpuzzels’, waarbij je Rayne’s harpoen moet gebruiken om op een bepaalde manier tegenstanders richting bepaalde doelen te lanceren. De afwisseling van deze elementen is precies goed en houdt de game gewoon boeiend.

Een ander sterk punt van de game is dat de actie vaak uitdagend is, zonder gebruik te maken van golven tegenstanders die om iedere hoek op je wachten. Heel af en toe is er een ruimte waarin, naar mijn idee, nèt een tegenstander teveel staat, maar voor het overgrote deel bestond het spel uit stukken die niet te makkelijk en niet te moeilijk waren. Dat had ik graag in menig andere game gezien.

Technisch

Grafisch kan BloodRayne goed genoeg meekomen met de rest van de actiegames. Het detail zit zo ongeveer op het niveau van Max Payne 2, een game die er voor z’n tijd heel erg goed uitzag. Het perspectief waarin BloodRayne 2 gespeeld wordt is hetzelfde als in Max Payne 2, vandaar de vergelijking. Max Payne 2 gaat natuurlijk al weer eventjes mee, maar bij actiegames als deze is natuurgetrouw beeld met ongekend detail niet superbelangrijk en met het vele bloed dat rondspat is de omgeving toch in no time rood en zijn de details ook bedekt.

Geinig is ook de interactiviteit van de omgevingen, waarbij er altijd genoeg kapot te maken valt. Het geluid hierbij, met name de explosies van grote brandstofvaten, maken het allemaal extra smakelijk. Sommige objecten, staande spietsen bijvoorbeeld, kunnen gebruikt worden om tegenstanders met een welgemikte harpoen aan te laten eindigen en anders wil een vuurtje in de omgeving je wel helpen. Een physics engine laat objecten natuurgetrouw vallen (en soms rollen) en lichamen maken mooie ragdoll-bewegingen door de lucht na lancering en als ze landen. Ook BloodRayne 2 bewijst weer dat ragdoll physics niet noodzakelijk zijn, maar wel weer dat beetje extra pret in een game stopt.

De besturing is wel eventjes wennen, maar wordt al een stuk eenvoudiger als je afleert om links en rechts op het toetsenbord te gebruiken en in plaats daarvan alleen nog maar met de muis draait. Hoewel de game in eerste instantie ontworpen is voor consoles, bleek ik met een gamepad minder goed uit de voeten te kunnen dan met muis & toetsenbord. Dat is natuurlijk ook deels gewenning, maar het is ook een indicatie dat de muis & toetsenbord-besturing geen haastportering is geweest. Als bonus is hierbij het snel ronddraaien van een analoge stick gevolgd door een aanvalstoets voor bepaalde combo’s vervangen door een simpele druk op de C-toets.

Zoals vaker het geval is in third person-actiegames, is ook in BloodRayne 2 de camera niet altijd je beste vriend. Deze positioneert zich, bij muis en toetsenbordbesturing, altijd achter Rayne en dat geeft niet altijd het beste overzicht. Hierdoor werkt het locken van vijanden ook niet altijd even goed en zie je soms bij het wisselen niet welke tegenstander het slachtoffer is. Bij de harpoenpuzzels, die locken vereisen, had ik dan ook graag vaste camerapunten gezien, die een veel beter overzicht kunnen geven. Dit gebeurt in andere games namelijk wel en BloodRayne 2 had geen uitzondering hoeven zijn. Desondanks is het slechts een kleine tegenvaller.

Verhaal

Qua geluid vallen vooral de goede voice-overs op. Hier is duidelijk genoeg aandacht aan zowel de inhoud als het acteerwerk geleverd en dat geeft een goede finishing touch aan de game. Humor is echter grotendeels afwezig, maar dat is dan ook de aard van de game: de filmtrilogie Blade bestaat toch ook niet uit komedies?

Een domper vind ik wel de architectuur van de omgevingen. Levels bestaan vaak uit hetzelfde gangetje dat gecopy-paste is en de tussenliggende kamers lijken ook grotendeels op elkaar. Een bepaalde omgevingsstijl, zoals het kasteel of de fabriek, bestaat ook nog eens uit meerdere levels. Dat deed deel één wat mij betreft beter. Gelukkig geeft de actie genoeg afleiding.

Ik heb het tot nu toe ook nog niet over het verhaal gehad, maar daar valt ook niet veel over te vertellen. Het wordt in een paar regeltjes al op de verpakking uit de doeken gedaan en afwijkingen hiervan of zelfs plotwisselingen zijn totaal niet aanwezig. Het verhaal wordt tijdens de actie min of meer voor je neer gegooid en boeit dan ook, in tegenstelling tot de actie, eigenlijk niet. Jammer, want een goed verhaal had deze goede game uitstekend gemaakt.

Conclusie

Deel één moest het van domme actie hebben en dat was wat mij betreft al goed geweest. BloodRayne 2 biedt echter actie waarbij je wat meer moet nadenken en die actie biedt genoeg tegenwicht tegen alles wat de game omlaag zou kunnen halen. Ik ben in ieder geval verslaafd!