Black

Toen afgelopen E3 de shooter ‘Black’ werd aangekondigd, was ik op het eerste gezicht nogal sceptisch. De makers van de Burnout spellen gingen zich nu aan een shooter wagen, zou dat wel goed gaan? Toen ik het eerste beeldmateriaal had gezien was ik echter helemaal verkocht. De geweldige graphics en de waanzinnig spectaculaire special effects deden mij gewoon watertanden. Dit is een scripted shooter waarin je toch alle vrijheid van de wereld hebt. In deze preview lees je waarom.

In Black kruip jij in de huid van een speciaal agent. Je bent een geheime en bikkelharde arm van de wet in het BLACK tactical squad dat erop uitgestuurd wordt om waarschijnlijk de wereld weer eens te redden, want dat is inmiddels wel kant-en-klare hap voor onze hoofdpersoon. Hij is namelijk getraind in spionage, vechten, schieten, ondervragen, data stelen en het afpersen van politici. In Oost-Europa duikt een terroristische dreiging op en jij moet er natuurlijk naartoe om zzz…

Keiharde actie
Je begrijpt, het verhaal van Black zal niet het sterkste punt zijn. De keiharde actie in de game is dat echter wel. Black is namelijk niet zomaar een gewone shooter, maar een waanzinning heftig knalfestijn waar de spectaculaire actie gewoon vanaf spat. Dit is een shooter waarbij je elk moment in het middelpunt van de actie staat. Je wordt van het ene gevecht in het andere gegooid en je krijgt letterlijk geen momentje rust. Het ziet in de game Black letterlijk zwart van de vijanden, de kogels vliegen je om je oren, achter je slaan granaten in en je moet ook nog eens oppassen dat je niet van alle kanten belaagd wordt door tegenstanders. Wanneer je in een gebouw een kamer hebt uitgeroeid komen de volgende bad guys alweer door de ramen naar binnen springen, wat gepaard gaat met het mooiste glas dat we ooit hebben zien breken.

Non-stop actie hebben we ook al eens in andere games gezien, in Resident Evil 4 kreeg je hart immers geen seconde rust, of er kwamen alweer een stelletje gemuteerde Spanjaarden aanzeulen. Wat Black echter echt speciaal maakt, is het feit dat alles kapot kan. Letterlijk alles, echt alles. En ditmaal zit deze feature niet alleen in de game zodat men er lekker mee kan pronken achterop de spelhoes, deze destructiviteit heeft namelijk ook nog een functie.

Creatief slopen
In bijna elke shootout is er wel iets in de omgeving wat kapot kan, waardoor jij een beslissend voordeel kan behalen. Een deur openmaken? Ho maar. Die schiet je gewoon met je shotgun naar de puinpoeier (ik moest kloppen want de bel doet het niet) waarna je stijlvol de vijanden in de volgende kamer neermaait. En wanneer een groepje vijanden achter een auto verscholen zit, kun je ze stuk voor stuk subtiel een headshot geven, maar je kan ook je machinegeweermagazijn op de auto leegsproeien waardoor deze na een reusachtige explosie in vlammen opgaat, en daarmee de bad guys méters ver weg slingert. Maar het gaat nog dieper.
Zo kun je soms met een raket uit je bazooka een huis letterlijk laten instorten, wat natuurlijk de dood tot gevolg voor de inwonenden heeft. Of wanneer er een grote muur achter een groepje vijanden staat kun je een granaat áchter de muur gooien, waardoor die met een doffe klap en het geluid van brekende botten en plettend weefsel bovenop hun valt.

Het Rambo-gevoel
Dit brengt natuurlijk een voordeel en een nadeel met zich mee. Doordat alles kapot kan, wil je dit natuurlijk uitproberen. Het resultaat is dat Black een ongelooflijke trigger-happy Rambo-game wordt waarin je de schouderknop van je controller gewoon geen seconde loslaat. Criterion speelt hier handig op in geeft je voldoende munitie om het hele spel lang iedereen vol lood te kunnen pompen. Hierdoor ontstaat een heerlijk gevoel van macht, jij hebt controle over alles, jij kan iedereen aan; bloed, vlees, hout, kunststof en beton, niets blijft gespaard voor de allesomvattende kracht van je geweer.

Het nadeel is echter dat Black nogal een scripted game wordt. Wanneer je bijvoorbeeld het hierbovengenoemde trucje met de granaat achter de muur doorhebt, zul je wel gek zijn om dit de volgende keer niet nog een keer te doen. Op deze manier kan het dus zomaar zo zijn dat Black op sommige momenten saai kan worden, omdat je hetzelfde stukje al op een precies dezelfde manier hebt beleefd. Om dit tegen te gaan kun je het spel natuurlijk erg makkelijk maken, zodat je in principe geen één stuk twee keer zal moeten doorlopen, maar dat is natuurlijk ook niet goed. We zullen wel zien wat Criterion hiervan zal bakken.

Next-gen of niet?
Wanneer we de screenshots van Black bestuderen, lijkt het alsof we naar een spel voor de next-gen consoles aan het kijken zijn, maar dat is het niet. Ondanks dat de PlayStation 2 en de Xbox al heel wat jaartjes meegaan ziet Black er weergaloos uit en ik durf nu al te zeggen dat dit de mooiste shooter voor de PlayStation 2 ooit zal zijn. Ook op de Xbox kan het spel moeiteloos mee met pareltjes zoals Halo 2 en Splinter Cell: Chaos Theory.
Ook de geluidseffecten lijken nu al dik in orde. De geweren klinken heerlijk, de explosies zo mogelijk nog beter en met een goede 5.1 boxenset zit je echt middenin de actie.

Het enige wat Criterion nu nog hoeft te doen is alle foutjes eruit halen, zorgen voor een grote varieteit aan levels en een goede A.I. uitpoepen, dan kan niks meer een onvergetelijke ervaring in de weg staan.

Voorlopige conclusie
Ik ben pas echt enthousiast geworden over Black toen ik de eerste bewegende beelden zag. Die deden me namelijk denken aan Halo, Metroid Prime, GoldenEye en Perfect Dark, een gevoel wat je niet vaak tegenkomt. Spetterende actie, supermooie graphics en de grootste destructiviteit ooit houden me nu al wakker. Krachttermen schieten tekort om het gevoel van dit spel te omschrijven. En dan heb ik de game nog niet eens gespeeld…

Vanaf 24 februari ligt hij in de winkels voor de Xbox en PlayStation 2