Grand Theft Auto: Liberty City Stories

Rockstar heeft zichzelf behoorlijk op de kaart gezet met de Grand Theft Auto-franchise, zeker na deel drie door de belevingswereld in drie dimensies uit te werken. Tot nu toe is de game in 3D alleen nog maar op Xbox, Playstation 2 en PC uitgekomen. Geen handheld. Simpel weg omdat dat technisch nog niet mogelijk was. Maar met de komst van de PSP is die mogelijkheid er wel en pakt Rockstar die dan ook met beide handen aan. Hoe pakt dat uit?

Back in town

In Grand Theft Auto: Liberty City Stories speel je Toni Cipriani, een lid van de maffiafamilie Leone. Nadat je een order hebt uitgevoerd in opdracht van Don Corleone himself, keer je weer terug naar Liberty City. Je baas vertelt je dat je tijdelijk voor Vincenzo Cilli werkt. Hij geeft je een appartementje, of zoals Toni het zelf zegt een ‘shithole’, maar dan mag je voor hem wel de vuile kruimelmisdaden plegen. De familie Leone wil zich opwerken tot de beruchtste maffiafamilie van Liberty City, de meest criminele stad van Amerika. En jij gaat hun daarbij helpen.

Liberty City is eigenlijk gewoon de stad zoals we die in Grand Theft Auto 3 zagen; dezelfde drie eilanden, dezelfde gebouwen etc. Toch oogt het allemaal een stuk strakker op de PSP dan het op de Playstation 2 deed. Ondanks deze kwaliteitverbetering zien we toch weinig haperingen in het spel, de enkele framedrops bij échte actie daar gelaten. Ik had wel enkele keren (opvallend vaak als ik op een motor zat) dat het beeldscherm even bleef stilstaan. Ondanks deze haperingen in mankementen is Grand Theft Auto: Liberty City Stories is tot nu toe by far de mooiste PSP-game die ik gespeeld heb. Nadeel van dit alles is wel dat de batterij leegt loopt als een lek olievat.

Enkele van jullie zullen wellicht een nare smaak van geldklopperij in hun mond hebben, aangezien de stad van GTA III (uit 2001) gebruikt is. Liberty City mag dan wel gedateerd en al reeds bekend zijn, toch blijft de stad je genoeg bieden. Ik persoonlijk vond het heerlijk om ‘weer terug’ te zijn in dat aparte wereldje. Bij missies ken je de steegjes, jumps en andere vluchtmanieren, zodat je echt het idee hebt dat je de smerissen de baas bent. Daarbij werkt het rijden met voertuigen waanzinnig op je PSP. De gehele game bestuur je met je analoge thumbstick wat heerlijk soepel werkt. De voertuigen lijken wat meer te slippen, wat een geweldig gevoel geeft als je met overstuur de bocht om gaat, terwijl de smerissen achter je op voorbijgangers knallen. Overigens zijn er ietwat minder voertuigen op de weg dan voorheen, wat waarschijnlijk gedaan is ter compensatie van de kracht van de PSP. Er is minder verkeer, minder politie en ook de voetgangers groepen lijken meer geconcentreerd.

Samen is leuker dan alleen

Een nieuw verhaal toevoegen aan een stad die we al kennen is misschien wat te kort door de bocht. Dat vond Rockstar gelukkig ook en ging daarom kijken naar de multiplayer mogelijkheden. Bij Grand Theft Auto in het algemeen is de multiplayer altijd al een moeilijk verhaal geweest. Op de PlayStation 2 online wil je liever niet en op de PC gebeurde het met onofficiële mods die het spel in Multi Theft Auto veranderden. Eigenlijk de enige GTA met een goede multiplayer was San Andreas, waarin een co-op functie zat. Aangezien met zijn tweeën een PSP vast houden niet werkt, viel de keuze dit keer op het maken van minigames.

En die nieuwe toevoeging maakt Grand Theft Auto: Liberty City Stories direct tot de beste game op de PSP van dit moment. De draadloze multiplayer functie is een geweldige toevoeging en een direct schot in de roos. De minigames variëren van het vinden van een auto, het besturen van een tank en het aanrichten van de meeste schade, autoraces mét wapens tot aan rampages waarin je zoveel mogelijk mensen moet omleggen. Al deze dingen maken Grand Theft Auto: LCS tot een game die niet snel gaat vervelen en zeker de moeite waard is, als je tenminste vrienden hebt.

Als laatste stukje van de hoge pet die ik op heb van Grand Theft Auto: Liberty City Stories, wil ik een pluim geven voor de mate van detail. Ik heb me weer scheel gelachen om bijvoorbeeld de radio. Nurse Bob die relatieproblemen oplost, het electronicamagazine met een stel nerds die lachen door te zeggen ‘ L-M-A-O’ of de waarschuwende radiocommercials waarin het gevaar van internet wordt uitgelegd. Het mooie is, dat bijvoorbeeld websites van billboards in de game ook echt bestaan. Zo zag ik een groot billboard met een Amerikaanse vlag met de tekst ‘Y2K is coming, Are you ready?’. Op het billboard stond de website http://www.ammunation.net, et voila, hij bestaat echt.

Conclusie

Slapeloze nachten, uren denk werk, dagen research, maar een écht minpunt heb ik niet kunnen ontdekken. Misschien als we dan toch in een land wonen waarin we een minuut stilte gaan houden voor een gesneuvelde mus, dat er dan twee dingetjes zijn. Zo is de geluidskwaliteit van de voice overs niet helemaal optimaal; het lijkt wel alsof het soms met een telefoon is opgenomen. Als laatste kritiekpuntje is misschien het richtsysteem wat onhandig voor de PSP, gezien de chaos die je soms voor je kiezen krijgt.

Ik schaam me nu al voor wat ik heb gezegd. Voor Grand Theft Auto: Liberty City Stories krijg je meer dan waar voor je geld. Het spel benut de capaciteiten van de PSP optimaal, door GTA te converteren van een PlayStation 2 spel naar een PSP titel, zonder veel kwaliteitverlies. Integendeel, met de toevoeging van de geweldige multiplayer word ik er alleen maar enthousiaster op. Ik stoorde me er niet aan dat ik wederom in Liberty City rondliep, maar als Rockstar het volgende keer voor elkaar weet te krijgen dat er een nieuwe wereld is toegevoegd, dan durf ik al te spreken van een klassieker voor de PSP. Grand Theft Auto: Liberty City Stories is het leukst met vrienden, maar heb je die niet, dan maak je die wel met het in het bezit hebben van deze goede titel.