Aangezien we het al zo vaak fout hebben zien gaan, lijkt het concept om een game van een film te maken wel een gedoemde mislukking. Wij gaven Fantastic Four echter een kans en testten hem grondig. Mister Fantastic, The Thing, Invisible Woman en The Human Torch zijn al reeds verschenen in strip- en onlangs nog in filmvorm. Hoe brengen ze het echter af in een game?
Het verhaal achter de vier superhelden is simpel en niet overdreven interessant gemaakt. Vier astronauten, waarvan drie gasten en één chick, zitten in een ruimtestation en worden door iets of iemand geraakt. Het enige wat ze kunnen herinneren als ze wakker worden in een ziekenhuis, is dat ze een magische, kosmische straling hebben gezien. Het ziekenhuis blijkt echter niet van aardse komaf en ook de superhelden blijken nadat ze wakker worden nog minder dan dat. Elk van de vier hebben namelijk een kosmische superkracht gekregen. De een staat in de fik en kan daar allemaal trucjes mee, de ander is megaflexibel waardoor hij vijanden van grote afstand op hun bek kan slaan, terwijl de chick onzichtbaar kan worden en krachtvelden kan gebruiken. De grootste gast, Ben, heeft een soort cornflakeshuid en is getransformeerd in een soort cruesli Hulk.
Je DNA blijkt verandert te zijn in opdracht van dr. Doom. Tijd om er een stokje voor te steken en alles verrot te slaan wat metaal in zich heeft of er vijandig uitziet. Mister Fantastic, The Thing, Invisible Woman en The Human Torch staan tot je beschikking om dit te doen, met elk hun eigen vaardigheden die nodig zijn om een level door te komen of een bepaalde opdracht te vervullen. Vaak worden de superkrachten een beetje als een slap excuus gebruikt om ze onmisbaar en uniek te maken. De creativiteit spat wat dat betreft nou niet echt van het scherm.
Je tegenstander, de evil dr. Doom en zijn volgelingen, zijn in grote getale aanwezig om jou een kopje kleiner te maken. Zij zijn echter niet de enige waarmee je mot zal krijgen, ook verscheidene gangs zien jou liever komen dan gaan. De ene na de andere eindbaas/leider krijg je op je dak en deze moet vaak op verschillende manieren worden verslaan. Zo is het bij de een niet mogelijk om dichtbij te komen, terwijl de ander in zijn rug aangevallen moet worden. Deze ‘eindbazen’ hebben talloze volgelingen die na een aantal klappen tot groene smurrie zijn verwerkt, maar je zeker wel de directe weg naar de grootste lelijkerd belemmeren. Wanneer je omringd bent en achteloos rammen een hopeloze zaak lijkt, heb je altijd nog je kosmische krachten waarmee je alles in een straal van 10 meter tot appelmoes verwerkt. Uiteraard heeft elke Fantastic zijn of haar eigen aanval en kan deze naarmate de tijd verstrijkt worden geüpgrade. Hoe je je belagers een lesje leert heeft weer invloed op je gebruik van je superkrachten. Zo zijn mooie combo’s beter voor je score dan een effectieve dreun. De verzamelde punten kunnen vervolgens weer verbruikt worden voor een kosmische supermove. Deze zijn uitermate handig, in tegenstelling tot de combo’s. Ze zijn vaak lang, het oogt wat stumperig (tegenstander staan er omheen te wachten totdat zij een tik kunnen uitdelen) en bovendien richt je sneller schade aan door twee keer achter elkaar een ferme trap te geven.
Storend
Al het geweld wordt vertoond vanuit een derde-persoons standpunt. Op zich is dat geen slechte keus, maar dan moet de camera wel meewerken. Maar al te vaak blijft de camera steken wanneer je om een hoekje loopt of zit de camera opeens naast je character. Naast het feit dat de camera te dicht op je held zit, is dit buitengewoon irritant wanneer je bijvoorbeeld bepaalde opdrachten te vervullen hebt, waarvan de bedoeling niet duidelijk in beeld is. Met een goed derde-persoons standpunt van de camera heb je gewoon ruimte nodig en dat ontbreekt vaak in de levels. Je loopt door smalle gangen of straten en het camerastandpunt straalt gewoon geen rust uit.
Bovendien is de game slecht afgewerkt. Onnodige bugs zoals het blijven steken in een gebouw komen frequent voor. Het opnieuw beginnen van een level gaat steeds meer met tegenzin en luid gevloek door deze onnozele foutjes. Daar komt nog eens bij dat de AI van je tegenstanders belabberd is. Ze lopen in een rechte lijn op je af, beginnen maar wat te slaan en reageren totaal niet op wat jij doet. Ondanks dat de AI van de eindbazen een stuk beter is (ogen ook visueel beter) blijven zijn kleinere handlangers vaak steken achter voorwerpen die op de grond liggen. Dit zijn van die kleine foutjes die ontzettend frustreren en een positief gevoel na het uitzetten van de console de das om doen.
Conclusie
Evenals de film vind ik Fantastic Four als game een project wat zoveel meer had kunnen zijn. Wanneer de superkrachten beter uitgewerkt zouden zijn en er minder stomme AI foutjes in zaten, zou de game al een stuk hoger scoren. De camerastandpunten zijn in singleplayer al slecht, maar verzieken werkelijk de co-op mode. Toch zitten er een aantal leuke dingen in. De tussenfilmpjes zijn, in tegenstelling tot de game, wél ontzettend mooi om te zien. Ze sluiten goed bij het verhaal aan en de wat langere filmpjes zijn helemaal niet vervelend om te zien. Als een game het echter daarvan moet hebben, dan kun je je afvragen of je Fantastic Four wel wilt spelen. Dat moet je dan ook alleen doen als je echt niks anders op het beat ‘em up vlak kunt vinden. Of je moet natuurlijk fan zijn, dan is het verplicht voer.
