Boiling Point: Road to Hell

Boiling Point: Road to Hell belooft een spelwereld waarin vrijheid en de gevolgen van je daden centraal staan. In deze review lees je hoe dat in de praktijk uitpakt.

Dag 1

In Boiling Point speel je Saul Myers, een ex-soldaat wiens dochter in de jungle van het fictieve Zuid-Amerikaanse Realia is verdwenen. Saul vertrekt naar Realia en komt aan in de hoofdstad. Vanaf dat moment bepaal ik hoe alles verder gaat. De game helpt me in het begin nog even, door mij een doel bij de hoofdredacteur, voor wie Saul’s dochter werkte, te geven. Door middel van het kompas, of desgewenst een minikaart, loop ik zijn kantoor binnen en begin ik de beste man te ondervragen. Hij laat mij weten dat mijn dochter vlak voordat ze verdween over ene Don Pedro ging schrijven, een schijnbaar erg gevaarlijke figuur. Ik krijg haar auto en dan mag ik het echt zelf uitzoeken.

Wat nu? Eerst maar eens een voorbijganger over de stad vragen. Ik kom te weten waar de lokale bar, het ziekenhuis, het politiebureau en meer van dat soort zaken te vinden zijn. Tijd om langs het politiebureau te gaan, want daar is vast meer informatie over Don Pedro en mijn dochter te vinden. Niet dus, want de hoofdagent is overbezet en blablabla, maar hij heeft wel wat anders voor me: werk. Maak even een fotootje van de burgemeester terwijl hij ’s nachts een louche figuur spreekt en ik krijg een leuk bedragje. Een peulenschil natuurlijk, en zo krijg ik mijn eerste geld binnen. Ik doe nog een paar opdrachtjes en dan vind ik het wel eventjes mooi geweest. Ik ben namelijk nog niet echt buiten de stad geweest en heb ook wel eens zin om wat te schieten. Ik vertrek in oostelijke richting.

Net buiten de stad zie ik weer één van die vervelende helikopters, waarvan het geluid werkelijk constant te horen is. Een andere helikopter vliegt ook in de buurt en over een radio hoor ik, dat de één de ander gaat neerschieten. Enkele seconden later zie ik een brandende ex-helikopter naar beneden storten. Ik bedenk me geen moment, want in zo’n wrak kan nog best iets interessants te vinden zijn, áls de game een beetje realistisch is natuurlijk. En jazeker: ik kan een revolver en wat munitie uit het wrak halen! Gaaf! Zo breid ik mijn arsenaal lekker goedkoop uit! Maar wacht eens, als dit mij al een revolver kan opleveren, wat kan een vuurgevecht tussen het leger en de maffia, dat verderop op de weg plaatsvindt, wel niet opleveren? Het antwoord: een aantal machinegeweren en bijbehorende munitie. Ik heb er maar eentje nodig voor mezelf en kies de beste dan ook uit. De wapens zijn namelijk aan slijtage onderhevig en blokkeren geregeld als ze redelijk versleten zijn. Met de rest van de wapens heb ik een ander plannetje: terug naar de wapenhandelaar in de stad en verpatsen die handel. En dat werkt ook nog! Kijk, dat noem ik nu vrijheid.

De bovenkant

Waar bestaat Boiling Point nu precies uit? Allereerst is er het hoofdverhaal: vind Saul’s dochter. Daarvoor moet je de juiste informatie uit de juiste mensen halen en daar is vaak geld voor nodig. Veel geld. Gelukkig zijn er diverse partijen in Realia, zoals het leger, de maffia, de guerrilla’s en zelfs de CIA, die je allemaal in willen huren voor diverse klussen, waarmee dat geld te verdienen is. Heb je even geen zin in missies, dan kun je de jungle verkennen en bijvoorbeeld fruit en dode slangen verzamelen, om dat later voor geld in te wisselen. Ook kun je de wapens van gedode NPC’s oppakken en verkopen en zelfs de achtergelaten voertuigen kun je verkopen, maar dit verzamelen levert een stuk minder op dan de missies. Het benadrukt wel de vrijheid en het realisme die in Boiling Point zitten.

Je bent echter niet volledig vrij te gaan en staan waar je wilt, maar dat heb je dan weer zelf in de hand. Wordt het nu ingewikkeld? Ik zal het even uitleggen: de verschillende partijen in Boiling Point zijn de welhaast natuurlijke vijand van andere partijen. Het leger vecht bijvoorbeeld tegen de guerrilla’s, maffia en de normale boeven. Volbreng je een missie voor het leger, dan groeit je vriendschap met die partij, maar zullen de banden die hebt met de partij tegen wie de missie was gericht (elke missie is gericht tegen een andere partij) minder worden. Jouw banden met een partij worden van -100 tot +100 gerekend. Van 0 tot 100 heb je geen last van problemen als je een lid van die partij tegenkomt, zodra je echter onder de 0 komt zit je automatisch in een vuurgevecht als je tijdens een wandeling herkend wordt.

Het helpt ook niet bepaald mee dat je vriendschapspunten verliest als je een lid van een partij doodt. Bij een groot aantal missies moet je namelijk een kamp van een bepaalde partij bezoeken, om een object te stelen of een kopstuk te doden. Natuurlijk lopen er ook bewakers rond in die kampen en die zijn niet blij met jouw aanwezigheid en dan heb je twee keuzes: doden of sluipen. Sluipen is inderdaad mogelijk in Boiling Point, wat ook weer een stuk realisme en vrijheid met zich meebrengt. Sluipen gaat erg natuurlijk: zolang je buiten het blikveld van een NPC blijft en je geen harde geluiden maakt, blijf je onopgemerkt. Wordt je gezien, dan raken je vijanden in de nabije omgeving in rep en roer, maar weten ze niet allemaal precies waar je bent, wat het realisme weer benadrukt. Naast een free-form FPS is Boiling Point dus ook een beetje een sluipgame.

Onder water is Boiling Point zelfs nog een klein beetje RPG en dan heb ik het niet over een main quest met wat subquests, maar over ervaring. In een RPG doe je ervaring op in de vorm van punten en kun je deze punten verdelen over de eigenschappen van je hoofdpersoon. Boiling Point is realistischer: Saul Myers heeft enkele standaardeigenschappen, zoals kracht (het vermogen een grote inventory te dragen), ervaring met verschillende soorten wapens en ‘trade skill’. Er is een teller voor ervaringspunten, maar die wordt niet gebruikt. Je wordt namelijk automatisch beter in een bepaalde techniek, door die vaak uit te voeren. Schiet je bijvoorbeeld alleen maar met je pistool, dan zul je daar na verloop van tijd erg goed in worden, maar met machinegeweren kun je dan nog steeds niet goed overweg. Dit is ook weer erg realistisch en laat de game zich ook naar jouw smaak vormen, al is het wel even flink spelen voordat je iets ook een beetje goed kunt.

Één eigenschap van Saul verdient in het zonnetje te worden gezet: hij wordt gedurende het spelen slaperig en dat beïnvloedt de andere eigenschappen naar mate je slaperiger wordt. Wat je hier aan doet? Simpel: in je auto gaan slapen of een hotel opzoeken. Wanneer slaap je normaal gesproken? ’s Nachts natuurlijk en Boiling Point heeft ook een mooi dag-en-nachtsysteem. De zon komt op, er is een flinke tropische regenbui overdag, de zon gaat mooi onder en de maan komt ’s nachts netjes aan de hemel te hangen. De nacht wordt soms voor een missie gebruikt, maar voegt niet echt wat toe aan de missies. Leuk is het wel en realistisch ook.

De onderkant

Boiling Point: Road to Hell is met al die fantastische eigenschappen en een schijnbaar persistente wereld zeker een topgame zonder negatieve kanten? Was het maar waar…

Allereerst doen er zich verschillende bugs voor, die voor sommige gamers gelijk een doodsteek lijken te zijn. Zo verdwijnt een gestolen auto (je bent niet verplicht ze te kopen…) als je te ver weg gaat (in de huidige patch opgelost) en dat is blijkbaar niet omdat iemand anders hem van jou steelt, zoals ik aanvankelijk dacht (de game is toch realistisch, dus waarom niet?). Een ander probleem is dat sommige NPC’s die je nodig hebt onzichtbaar kunnen worden, wat het volbrengen van een missie erg moeilijk maakt. Weer een ander probleem is dat de game wel een crasht, maar dat kwam bij mij niet zo heel vaak voor.

Veel dieper ligt het probleem van de systeemeisen. Met name het geheugen van je PC moet van een behoorlijke grootte zijn, wil je de game zonder al te veel hakkelen kunnen spelen. 512 MB RAM is volgens de verpakking het minimum, maar maak daar maar gelijk 1 GB van en dan nog heb je eigenlijk niet genoeg. Ikzelf heb 1 GB RAM, maar kon achteraf meten dat ik tussen de 1,3 en 1,5 GB nodig had. Echt grote problemen had ik niet, het was alleen duidelijk dat af en toe wat werd ingeladen en dan stond de game hooguit een halve seconde stil. Dat is iets waar ik me niet druk om maak, maar andere gamers doen dat blijkbaar wel of die hebben het echt nog veel erger.

Ook grafisch valt de game een beetje tegen. Ook al is de gameplay bij een game als Boiling Point belangrijker dan het uiterlijk en ben ik meer gameplay- dan graphicsfan, ook ik had er soms moeite mee. Met de matte, korrelige textures en de weinig gedetailleerde omgevingen en objecten kan ik, ook al worden ze snel saai, nog wel leven en ook het detail dat behoorlijk popupachtig verandert als je dichterbij komt kan ik nog begrijpen, maar de compleet ontbrekende afwisseling in beplanting, bepaalde gebouwen en NPC’s gaat me toch te ver. De planten zijn prefabs die overal zijn neergegooid en altijd hetzelfde zijn, net als bijvoorbeeld de tankstations. Echt, bij IEDER tankstation staat PRECIES hetzelfde gebouw met PRECIES dezelfde pick-up truck die geplet is onder PRECIES dezelfde boom. Erger nog: er werken altijd PRECIES dezelfde mensen in de tankstations! Dat geldt ook voor de diverse marktplaatsjes aan de kant van de grote wegen!

En Boiling Point maakt de term ‘heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien’ nog meer waar met de NPC’s. Heb je bijvoorbeeld één normaal maffia-lid gezien, dan weet je dat alle NPC’s met een spijkerbroek, wit shirt en een cowboyhoed een maffialid is. Voor de rest heeft de maffia nog enkele figuren met een Fidel Castro-uiterlijk in dienst en soms kom je er eentje met een baret en kogelvrij vest tegen. Op die laatste figuren na dragen ze allemaal dezelfde wapens. Ook bij de soldaten zijn er drie verschillende uiterlijke verschijningen en ook de guerrilla’s zijn hier niet van gevrijwaard. Eentonige jungle, eentonige mensen en ook de auto’s worden na al snel eentonig. Wat de NPC’s en graphics betreft zijn de animaties ook een beetje suf: schiet je er eentje neer, dan weet je hoe ze allemaal neervallen en ook het geluid dat ze dan maken is altijd hetzelfde. Ragdoll physics hadden hier naast wat lol ook de broodnodige variatie toegevoegd.

Eentonig worden ook de missies na verloop van tijd. Saul moet in 80% van de gevallen iemand elimineren of iets opblazen. 15% van de tijd moet iets gestolen of juist teruggehaald worden en slechts heel af en toe mag je iemand afluisteren of fotograferen. Voor dat laatste is vaak echt sluipwerk nodig, waarvoor het missiegebied dan wel lijkt ingericht. Bij het stelen kun je ook wel wat sluipen, maar al snel valt dan op dat je toch moet overgaan tot het (stilletjes) doden van wachters, omdat echte sluiproutes niet bestaan. Ach, misschien verwacht ik als sluipgamefan iets te veel van dit spel qua stilletjes rondgaan en zal het merendeel van jullie zich hier niet aan gaan irriteren.

Waar ik wel zeker van ben waar iedereen zich aan gaat ergeren, is de reistijden van Boiling Point. Missies laten je soms van de ene naar de andere kant van het land gaan, iets wat met een land dat een oppervlak van, naar eigen zeggen 625 vierkante kilometer, en wegen die daar kriskras doorheen gaan erg langdurig wordt. Vooral ook omdat het land er behoorlijk eentonig uitziet en er op weinig plekken tussendoor wat te beleven valt gaat dit echt gauw vervelen.

Over weinig te beleven gesproken: als je wilt kun je te voet door de jungle lopen, wat overigens erg goed is voor je strength. Tussendoor kom je dan bepaalde huisjes en ruïnes tegen, die helemaal leeg staan. Pas op het moment dat jij erheen gestuurd wordt voor een missie, zijn er NPC’s aanwezig. Niet bepaald persistent en ook niet echt realistisch. De kampen van de verschillende partijen, die wel altijd bevolkt zijn, zijn ook totaal niet persistent. Een voorbeeld: voor het leger moest ik vanuit een helikopter foto’s maken van een maffiakamp. Ik vloog dus in mijn helikopter naar het kamp, waar een vervelend luchtafweergeschut mij het leven zuur maakte. Geen probleem: dan land ik toch even op die landingsbaan iets verderop (ongeveer 600 meter), loop ik naar het kamp, vernietig ik het geschut, ga ik terug en maak ik de foto’s alsnog? Zo gezegd, zo gedaan en ik land op de landingsbaan, de enige open plek in de buurt waar ik veilig kon landen. De landingsbaan bleek ook in handen van de maffia en dus kon ik direct na het landen 20 maffiosi afschieten. Vervolgens liep ik de 600 meter naar het kamp, sloop ik naar het geschut, vernietigde ik dat en ging ik terug naar de landingsbaan, waar alweer 20 maffiosi stonden om afgeschoten te worden! Maar wacht, zou dan ook…en jawel: eenmaal weer in mijn helikopter en boven het kamp bleek dat ook het afweergeschut op magische wijze weer gewoon zijn werk deed.

Eind goed, al goed

Ondanks de bugs, de wat matige graphics en de eentonige en soms ietwat inconsistente wereld voeren de positieve punten toch de boventoon in Boiling Point. Het verhaal is altijd net spannend genoeg en ook de missies blijven, ondanks de soms optredende eentonigheid, lokken, omdat je gewoon altijd zelf bepaalt wat je doet en hoe je het doet. Ik bleef dan ook terugkomen en verder spelen en dat is ook wat een game je hoort te doen. Schuw je vrijheid en een flinke tijdsinvestering niet, dan moet je Boiling Point in huis halen.