Tom Clancy’s Splinter Cell: Chaos Theory

Vrij snel na Splinter Cell verscheen Pandora Tomorrow en nu is er alweer het derde deel: Chaos Theory. Gaat de serie Tomb Raider-kwaaltjes vertonen, of hebben we elke keer weer met een kraker te maken? Deze keer in ieder geval wel!

Voorheen

Chaos Theory is nummer 3 in de Splinter Cell-serie, dus is het wel leuk om even te kijken wat we voorheen te spelen kregen. De eerste Splinter Cell was een hit. Het was direct één van de meest populaire sneakers, ook al had het toch een paar gebreken. De levels waren bijvoorbeeld bijzonder lineair van opzet en hoofdrolspeler Sam Fisher kon bijna niets anders dan sluipen en heel beperkt tegenstanders aanvallen. Om verder te geraken was vaak `dat ene trucje` nodig, wat dan eerst uitgevonden moest worden. Een bepaalde manier van sluipen was dan het enige wat hielp. Dat leverde enkele frustrerende momenten op.

Pandora Tomorrow, deel 2, was veel actierijker. Bepaalde momenten vroegen om aanvallen in plaats van sluipen en eigenlijk voelde de hele game wat sneller aan dan Splinter Cell. Pandora Tomorrow leek soms meer een actiegame en dan ook een erg ruwe. Er waren niet echt meer wapens dan in het eerste deel en ook de gadgets waren bijna gelijk. Ook Pandora Tomorrow bevatte erg lineaire levels. Mooie bonus bij Pandora Tomorrow was natuurlijk de multiplayermodus, één van de weinige op sluipen gebaseerde multiplayergames.

Vrijer

Nog voordat Chaos Theory is geïnstalleerd, weet de game al indruk te maken. Of beter gezegd: de verpakking en het medium weten indruk te maken. Chaos Theory komt namelijk in een normale verpakking en niet in een aparte zoals de vorige delen. Dat past een stuk beter in het rek en daar ben ik erg blij mee. Het medium is een DVD in plaats van de CD`s waarop de vorige games stonden en dat scheelt schijven wisselen tijdens het installeren.

Nou nou, een handiger verpakking en een DVD in plaats van CD`s, wat een verbetering zeg! Ach, het is een voorbode van al het andere wat verbeterd is ten opzichte van de voorgangers van Chaos Theory. Zo voelen de missies in Chaos Theory een stuk vrijer dan in de voorgaande delen, doordat de missiegebieden vaak minder lineair in elkaar zitten. Meerdere routes leiden naar de missiedoelen, waardoor je deze keer wel keuze hebt en dat voelt goed. Het is nog niet zo uitzonderlijk vrij als bijvoorbeeld in de Thief-games, maar bevordert wel creatief denken en een eigen oplossing voor problemen vinden in plaats van uitzoeken wat de missiebouwer had bedacht om verder te komen. Dat voelt erg belonend en prettig.

Meer

De missies in Chaos Theory hebben ten opzichte van de voorgangers ook meer verschillende doelen. Natuurlijk zijn er enkele hoofddoelen die verplicht volbracht dienen te worden, maar daarnaast zijn ook nog secundaire en `buitenkans`-doelen in de missies aanwezig. Deze doelen zijn niet noodzakelijk voor het halen van de missie, maar geven wel een hogere eindscore en zijn een oppepper voor de herspeelbaarheid van Chaos Theory. De zojuist genoemde eindscore is ook afhankelijk van hoe goed je de missie hebt gespeeld, wat nog meer aansporing is om de missies nog eens te proberen om zo de beste score te halen.

Meer vrijheid en meer doelen, is er nog meer? Jazeker: meer spulletjes! Meest in het oog springend (liever niet eigenlijk) is Sam’s mes. Daarmee kan hij snel en geruisloos vijanden uitschakelen, met behoorlijk wat kabaal sloten openbreken en door bepaalde materialen zoals gordijnen snijden om een nieuwe doorgang te maken. Ook is Sam handiger geworden met handen en voeten en heb je veel meer mogelijkheden dan voorheen om tegenstanders uit te schakelen, ook (of juist) als deze net gealarmeerd zijn. Dat geeft minder frustraties en voelt ook natuurlijker aan dan in voorgaande delen.

Sam`s vuurwapens zijn ook van nieuwe zaken voorzien. De SC-20K heeft nu meerdere attachments. Voorheen was er alleen de lanceerinstallatie voor alle niet-dodelijke zaken, nu kan hij deze tijdens de missie vervangen door een sniperinstallatie die zelfs door bepaalde harde materialen heen kan schieten, een shotguninstallatie voor..eh..gewoon hard schieten en een speciale handgreepinstallatie om stabieler te schieten. Niet alle installaties zijn in elke missies voor handen. Je kunt ze enigszins zelf kiezen bij het begin van een missie, waar je elke keer uit drie verschillende wapenconfiguraties kan kiezen.

Sam`s nieuwste beste vriend, zoals de handleiding deze introduceert, is echter de OCP. Dit apparaatje is aan zijn pistool gemonteerd en kan allerlei elektrische appatuur ontregelen: lampen gaan uit, telefoons gaan rinkelen en radio’s gaan hard storen. Tegenstanders worden naar dit soort apparaten gelokt, waardoor je ze kunt ontlopen of juist aanvallen. De OCP werkt goed samen met Sam`s nieuwe zichtmodi: de EEV en de elektromagnetische stralingsdetector. Met die laatste zie je elektrische apparaten en verbindingen ertussen, waardoor je nu bijvoorbeeld camera`s kunt zien die voorheen zelfs met nachtzicht slecht te zien waren. Met de EEV kan Sam apparaten scannen om te kijken of ze door de OCP te beïnvloeden zijn. Ook kan hij met de EEV soms hacken op afstand, wat ook gelijk Sam`s nieuwe vaardigheid verraadt: hij kan nu niet alleen sloten lospeuteren, maar ook computers en codesloten hacken.

Multiplayer

Pandora Tomorrow bracht multiplayer naar Splinter Cell, Chaos Theory brengt multiplayer in Splinter Cell naar een hoger niveau. Nieuwe wapens en gadgets, zoals een onzichtbaarheidpak, moeten voor meer plezier zorgen, nieuwe spelsoorten voor extra mogelijkheden. Zo is er nu standaard een deathmatchoptie in Chaos Theory verwerkt.

Veel interessanter is echter nog de co-opmodus, waarbij je samen met iemand anders vier missies kunt spelen. Nu kan bijvoorbeeld één speler de boel afleiden, terwijl de ander missiedoelen volbrengt en ook zijn er speciale moves voor twee spelers. De trailers waarin de ene spy aan een reling hangt en de ander langs hem omhoog klimt mag ondertussen al bijna legendarisch zijn, of niet?

Conclusie

Ik kan enerzijds door mijn enthousiasme en anderzijds door de enorme lijst vernieuwingen en verbeteringen gewoon niet op een juiste manier vertellen hoe goed deze Splinter Cell speelt. Ik kan nog een hele tijd doorgaan over bijvoorbeeld de nog immer mooie graphics, de ook nog altijd goede voice overs (waaraan passende humor is toegevoegd) en het verhaal dat ook deze keer weer prima in elkaar steekt. Met dit deel is de serie ook uit de hoek van enigszins stugge en starre sneakergames om voor iedereen een lekkere speelervaring op te zetten. Ik hoef denk ik niet meer te vertellen dat dit een zeer grote aanrader is voor elke sneakerfan.