De zoveelste middelmatige FPS-game, die toch wel weer genoeg weet te boeien. Lees in de review waarom.
Jeugdsentiment
Ik zal het maar gelijk zeggen: Psychotoxic zal denk ik niet velen van jullie bevallen. Psychotoxic heeft geen multiplayer, de graphics zijn niet echt meer van deze tijd, de tegenstanders zijn naar huidige maatstaven vrij dom en de gameplay bestaat vrijwel alleen maar uit rechttoe-rechtaan schieten.
Vreemd dus dat ik toch behoorlijk lekker vond om de game te spelen? Niet als je bedenkt dat mijn FPS-ervaring met Duke Nukem 3D begon en goede herinneringen heb aan de FPS-games van de periode ‘97-’98. Psychotoxic lijkt op een game uit dat tijdperk en daarmee is het bijna een soort jeugdsentiment. Dat is voor mij alleen al een heel goede reden om de game te spelen.
Dat is niet de enige reden, want Psychotoxic heeft nog enkele goede kanten. Allereerst de wapens. De wapens in Psychotoxic schieten kogels. Echte kogels, dus echte objecten met een baan die ook door de zwaartekracht mede bepaald wordt. Dit in tegenstelling tot zogenaamde ‘hit-scan’ zoals in veel andere FPS-games, waar op het moment dat je schiet bepaald wordt of de kogel iets gaat raken en de zwaartekracht vaak niet van invloed is. Dat betekent dat je voor een lange afstandsschot hoger moet richten. Ook moet de kogel echt naar het doel toevliegen, waardoor direct richten op een bewegend doel op enige afstand geen zin heeft. Je zult rekening moeten houden met de tijd die de kogel erover doet om bij het doel te komen. En last but not least: de hoofdpersoon ademt en daar dien je ook rekening mee te houden, want ook dat beïnvloedt het richten. Dit klinkt allemaal ingewikkeld en moeilijk onder de knie te krijgen, maar dat is het echt niet. Je dient slechts een beetje skills te tonen en dat is een puntje dat Psychotoxic voor heeft op de meeste shooters op de markt. Het geeft je het gevoel iets meer te moeten doen dan aanwijzen en klikken.
Nachtmerries
Een ander punt waarom ik Psychotoxic erg goed vind is de aanwezigheid van de zeer sfeervolle nachtmerrielevels. Om te begrijpen waar ik het over heb, zal ik eerst iets over het verhaal moeten vertellen.
Psychtoxic draait om Angie Prophet, een doodnormaal lijkende jonge vrouw, die op een dag bij een wetenschapper bij de FBI moet komen. Deze vertelt haar van een complot van de gestoorde geestelijke Aaron Crowley, die de ondergang van de wereld maar even in werking heeft gesteld. Dat heeft hij gedaan door een machine in te schakelen, die de onheilspellende naam ‘De Vierde Ruiter van de Apocalyps’ heeft. Nog voor de wetenschapper alles heeft kunnen uitleggen valt een groepje aanbidders van Crowley Angie en de wetenschapper aan en neem je als Angie een wapen ter hand en begin je de reis naar de Vierde Ruiter, om deze uit te schakelen.
Angie kan echter meer dan de gemiddelde mens. Zo kan zij in de levels van Psychotoxic iconen vinden, die haar een beperkte hoeveelheid van hun bijbehorende kracht geeft. Angie kan zich met die krachten op commando onzichtbaar maken, genezen, kogelwerend maken of de wereld vertragen (bullet time). Ook kan ze in de gedachten van mensen kruipen en zo hun dromen, of beter gezegd: nachtmerries, meemaken. Dat heeft ze nodig om bijvoorbeeld toegangscodes te vinden.
Je zult slechts een paar keer dromen binnendringen en die dromen zijn dan de zogenaamde nachtmerrielevels die in Psychotoxic zijn verwerkt. Elke nachtmerrie is compleet verschillend van de andere nachtmerries, maar ze hebben één ding gemeen: ze zijn bijzonder sfeervol en daardoor een behoorlijk goede reden om de game te spelen. Zo is er een technokathedraal, die je in de demo al kon spelen. In een ander nachtmerrielevel is je zicht in sepia (oud-bruin, zoals heel oude films) en dien je in een oud horrorstadje alle klokken kapot te maken om de dromer te redden van een guillotine, terwijl je weerwolven en andere monsters achter je aankrijgt. Lijnrecht daar tegenover staat weer een cell-shaded level waarin je in echte cartoonstijl een roze konijn dient te verslaan. Je merkt het vast al: je moet het gezien hebben om het te begrijpen, maar neem maar alvast van mij aan: het levert een unieke speelervaring op.
Conclusie
Psychotoxic is geen superhit, het zal de top 10-lijsten van shooters dit jaar ook niet dicht naderen. Psychotoxic is wel lekker onderhoudend en simpel vermaak voor die momenten dat er even geen andere game voor handen is. Haal hem dus in huis om een paar van die rustige momenten door te komen. Zie Psychotoxic als een aardige snack, waar de toppers van dit jaar uitgebreide diners zijn.
