Een tijd terug besprak ik Castle Strike in een preview. Het was een game waar wel degelijk goede elementen inzaten maar die nog niet helemaal goed uit de verf kwamen. Bij de review versie die onlangs bij mij op de deurmat viel is dit, helaas nog steeds het geval. Waarom?
Aan het begin van de Campaign mode zien we, in een van de lelijkste in-game filmpjes ooit, hoe de held van de game, Thorwald, nog maar net uit een nederlaag kan ontsnappen (zijn mannen voor dood achterlatend, dé held). Het filmpje (waarin veel te dicht op de manschapen is ingezoomd waardoor ze nog stijver dan hout voortbewegen, een hele prestatie hoe ze dit doen) verandert naar de game. Uitgezoomd ziet het er allemaal al een stuk beter uit. Maar het duurt niet lang of de volgende irritatie duikt op. Elke keer dat ik Thorwald ergens heen stuur moet hij zo nodig een one liner zeggen. Als bijvoorbeeld “East… always East…”. Waar die zin op slaat? Geen idee! Het irriteert in ieder geval geweldig. Ik moest Thorwald naar het kasteel van zijn vader leiden om hem van het naderende leger op de hoogte te stellen. Toen ik eenmaal bij het kasteel aankwam was het al te laat. Thorwald zag namelijk nog net hoe zijn vader door de uber baddy werd gedood. Zijn vader, die in de schoot van zijn zoon zijn laatste ademen blies, Thorwald zwoer wraak en trok ten strijde (samen met de soldaten die nog in het kasteel waren) om de vijand een kopje kleiner te maken. Nog geen minuut later raakte de arme Thorwald al weer in een emotioneel dieptepunt: z’n zus wordt door de vijand ontvoerd. Aardig kut dus voor onze Thorwald, maar ik kon er geen medelijden mee hebben. De in-game cut scenes die het verhaal vertellen zijn echt om te janken. Als de filmpjes iets beter waren gemaakt dan had het verhaal hoe cliché dan ook (vader gedood door baddy, prinses/zus ontvoerd… Been there, done that) de game wat leuker kunnen maken.
Na nog een paar missies te hebben gespeeld besloot ik maar eens wat anders te proberen, misschien dat een custom game meer wat voor mij was. Ik koos een leger voor mijzelf, Engeland, en voor de vijand, Duitsland, waarna de wedstrijd kon beginnen.
Je begint met een hoofdgebouw (een immens hoge toren, die je koste wat het kost dient te beschermen) waaruit je boeren kunt stampen. Deze boeren geef je dan weer een taak, bijvoorbeeld mijnen, houthakken (dit zijn de belangrijkste bronnen, je hebt bijvoorbeeld stenen en hout nodig om een gebouw te kunnen bouwen) maar je kan ze ook laten bouwen of brandjes blussen, als je kasteel in de fik staat. Een waterbron is overigens wel handig! Nadat je de eerste gebouwen hebt gebouwd kan je ook soldaten maken, hier heb je overigens barakken voor nodig. Allemaal dingen dus die je in bijna elke RTS tegenkomt.
In Castle Strike heb je echter veel meer keus dan in de gemiddelde RTS. Dit kan gezien worden als een pluspunt. Je hebt veel keus en er zijn veel mogelijke strategieën. Er is voor ieder wat wils: wil je misschien verdedigend spelen is dat heel goed mogelijk, maar een rush (de vijand zo snel mogelijk afmaken) kan net zo goed. Je kan het feit dat er zoveel gebouwen zijn ook als een minpunt zien. In andere RTS games kun je immers ook naar hartelust strategieën maken, zowel aanvallend als verdedigend. In de andere games kan je net zoveel met een stuk minder gebouwen. Door de vele gebouwen speelt Castle Strike erg langzaam. Eer je eenmaal een goed kasteel met bijbehorend leger hebt ben je een flinke tijd aan het klikken geweest.
Nadat ik uit de vele mogelijke gebouwen een keus had gemaakt, en mijn kasteel er al leuk uit begon uit te zien, zag ik in de verte de vijand naderen. PANIEK! Mijn soldaten waren aan de verkeerde kant van de map en ik moest ze nu dus zo snel mogelijk naar de goede kant krijgen om de arme boeren, die ondertussen in stukken werden gehakt door vijandelijke troepen, te redden. Dit viel nog vies tegen. Het duurde even voordat mijn troepen op het strijdtoneel verschenen en toen ze er waren was het eigenlijk al te laat. Bijna alle boeren waren gedood en het dorp stond in vuur en vlam. Game over…
Ik vloekte en besloot het nog eens te proberen. Dit keer hield ik de soldaten dicht bij het kasteel en bouwde opnieuw een kamp op. Na een kwartier kwam de vijand opnieuw aanzetten. Mijn verdekt op gestelde groep archers (boogschutters) maakten korte metten met de kleine groep soldaten. Ik glimlachte. Maar niet voor lang… vanuit het niets sloeg een kanonskogel in op mijn archers. Die vlogen door de lucht en kwamen neer in de (lelijk getexturede) modder. Dood. Snel selecteerde ik de rest van mijn troepen en stuurde ze het bos in om een eind te maken aan het kanon.
Het duurde even voor ik de rest van het legertje vond, intussen schoot het kanon gaten in mijn kasteel. Op het nauwe pad tussen de bomen konden mijn troepen zich maar lastig bewegen. De vijand leek er echter geen moeite mee te hebben, de eerste rangen van mijn leger vielen op de grond. de rest liep er dapper overheen. De archers voorop en daarachter pikemen (soldaten met lansen). Wat? Mijn archers voorop? Dat had ik toch niet gezegd? De vijand slachtte de archers af, een boog maakt geen kans tegen een zwaard. Toen waren alleen de pikemen nog over. Ook zij werden afgemaakt omdat ze zwaar in de minderheid waren. Zonde, want als de soldaten beter hadden gereageerd op mijn commando’s leefden ze nog en zou mijn basis niet opnieuw worden gesloopt. Game over…
Conclusie
Castle Strike heeft ondanks dat het een uitgebreide game is, met veel mogelijkheden tot het bouwen van kastelen en gevarieerde legers, teveel tekortkomingen om een goede game te zijn. Het is eerder een slechte game. Grafisch is het niet al te best. Het geluid is op zich wel goed. De gameplay heeft, zo als je hebt kunnen lezen, nogal wat problemen. Maar naast dit alles vond ik de game saai om te spelen. En ik hield het dan ook nooit langer dan een half uur uit. De game heeft ook online mogelijkheden via GameSpy Arcade. Ik heb vaak gekeken of er iemand zin had in een spelletje. Maar de Castle Strike channels waren keer op keer leeg, of gevuld met 1 a 2 mensen die nergens op reageerden. Dit alles tezamen maakt Castle Strike, helaas, tot een magere titel.
