De 2e wereldoorlog is al zeer uitgebreid verslagen in de vele tientallen games die zich tijdens deze afschuwelijke miljoenen mensenlevens kostende oorlog afspelen. Rond de 1e wereldoorlog zijn er een stuk minder games verschenen. Ik vraag mij af waarom. De 1e wereldoorlog had immers ook strijden waarin er om een mensje meer of minder niet moeilijk werd gedaan. Sterker nog de loopgraven schijnen het ergst van alles geweest te zijn. Prima game materiaal toch? Ik hoopte dan ook dat City Interactive er wat moois van had gemaakt toen ik de cd-rom mijn pc induwde.
Ik zeg het alvast van tevoren dit is geen hardcore simulatie game. Alles wat je nodig hebt voor de basis besturing is de muis. Je bestuurt het vliegtuig ermee schiet met de linker knop en kijkt om je heen met de rechter. Verder heb je een toetsenbord nodig om met R raketten af te schieten (ja die hadden ze ook al) met B bommen te gooien C om van camera standpunt te wisselen en M om de kaart te zien (een knop die je veel zal gebruiken omdat de vijanden niet altijd even duidelijk te zien zijn). En that’s it met deze besturing haal je met enige oefening vliegtuig na vliegtuig uit de lucht, schiet je met raketten zeppelins neer (hetgeen voor een mooie vuurzee zorgt) en ook de overige vijanden maken geen schijn van kans tegen je.
Het is niet dat de AI van de vijand niet goed is (ze manoeuvreren alsof hun leven ervan afhangt) maar op de een of andere manier haal jij hen eerder uit de lucht dan dat zij jou ernstige schade kunnen doen. Erg jammer dat op de moeilijkste stand (er zijn 2 standen novice en ace) het geen moeite kost om als winnaar uit de voor de rest leuke dog fights te komen. Even om aan te geven dat het spel echt te makkelijk is liet ik mijn 5 wingmen door de vijand aan flarden schieten. Om het daarna alleen tegen de 8 duitsers op te nemen. Terwijl ik wachtte wilde ik geen schade oplopen dus vloog ik heel erg hoog. Toen ik voor de 5e maal de hilarische stem met een erg overdreven Engels accent hoorde roepen “O no, an Allied plain was shot down” en daarna een aanmoedigend “Shoot down all enemy planes!” dook ik naar beneden. Door de grote snelheid waarmee ik daalde begon mijn hele vliegtuig op een ongezonde manier te trillen net voordat ik een wolk in dook. Toen ik er enkele seconden later weer uitkwam zat ik midden in de actie. Overal vlogen kogels en ik werd een aantal keer flink geraakt. Vijf minuten later echter kwam ik als winnaar uit de strijd, een “Congractulations, you are the winner” klonk door mijn boxen waarna ik naar het mission menu werd getransporteerd.
De game is dus erg makkelijk maar dat is niet het enige minpunt de missies zijn ook erg eentonig en hoewel de dog fights erg leuk blijven vind ik het toch wel hinderlijk 5 missies lang (van de 20) dezelfde dam te moeten verdedigen. De ene keer moest ik hem verdedigen tegen een bombardement. Een andere keer moest ik een duitse scout dwingen te landen (gewoon door op hem te schieten, maar op tijd te stoppen) zodat deze ondervraagt kon worden over waarom de moffen de dam zonodig op moesten blazen. Die laatste missie duurde welgeteld 1 minuut en 35 seconden om uit te spelen wat mij alweer op het volgende punt van kritiek brengt: Het spel is erg snel uit te spelen. Hoewel je de missies nog een keer kan spelen zonder dat het echt snel gaat vervelen is het natuurlijk een kwalijke zaak dat je het spel in een weekendje kan uitspelen.
Het lijkt nu misschien alsof ik deze game niet leuk vind, dat is helemaal niet waar maar het had zoveel beter kunnen zijn. Grafisch ziet het spel er helemaal niet slecht uit maar echt mooi is het ook niet te noemen. Hoog in de lucht valt het niet zo op maar als je boven een dorpje gaat vliegen zie je dat dit heel simpele vierkantjes zijn met een simpele texture erop. De vliegtuigen zelf zijn wel mooi maar niet heel erg gedetailleerd. Het geluid is eentonig de stemmen bij de mission briefing en tijdens de missie zelf zijn wel geestig en ook het muziekje dat in het menu word gespeeld is lang niet slecht (echt een muziekje wat je bij dit soort spellen verwacht). In-game echter hoor je enkel de kogels die je afvuurt en op je worden afgevuurd en de propeller die voor een redelijk irritant gezoem zorgt. Ook snap ik niet dat als je voor een arcade achtige game gaat je de vliegtuigen zo tergend langzaam laat gaan. Het is gewoon vervelend dat je eerst een minuut rechtuit moet vliegen om bij de vijand te komen. Ik begrijp best dat vliegtuigen in de eerste wereldoorlog niet snel gingen. Alleen acht vliegtuigen neerhalen kon toen ook niemand behalve de legendarische Red Baron (die als vanzelf sprekend ook zijn intrede maakt in deze game). Misschien dat de makers dachten dat het zo langer zou duren om de game uit te spelen?!
De online mogelijkheid van deze game zou een boel goed kunnen maken, het zou de moeilijkheidsgraad een stuk opkrikken en als de MP goed is zou de game ook een stuk langer kunnen boeien. Helaas heb ik de multiplayer niet kunnen testen omdat het spel pas op 18 november zal verschijnen.
Conclusie
Wings of Honour is een leuke game hij is alleen te makkelijk, te eentonig en erg kort. Ik kan de game dan ook moeilijk een goed cijfer geven. Deze game had veel beter kunnen zijn als de missies wat gevarieerder en wat langer zouden zijn de vijanden wat sterker en jij wat minder sterk. Dit is echter niet gedaan en een matige game is overgebleven.
