Soul Calibur II

Beat’em up games moeten het nooit van hun verhaal hebben, maar van hun innovatieve gameplay en hun stralend uitziende sfeer.
Neem nou Bloody Roar: Primal Fury een opzich aardig uitziend spel, maar had het toch niet wat de juiste beat’em up game nodig had.
Welke game dit wel heeft is… Soul Calibur.
Op Sega’s Dreamcast kon maar een beperkt aantal gamers geniten van dit prachtig meesterwerk, maar nu komt Namco met Soul Calibur II en is verkrijgbaar op alle drie next-generation consoles!
Is dit een stap in de goeie richting of had Soul Calibur zijn beste tijd op de Dreamcast wel weggesleten?

Zoals in alle beat’em up games draait het hier ook om zo gauw mogelijk je tegenstander knock-out slaan of hem/haar de ring uitgooien.
Maar de manier waarop speelt natuurlijk een grote rol, in Soul Calibur II gebeurt dit voornamelijk met vele uiteenlopende wapenarsenalen.
In alle drie de console-versies zit er een verschillend extra character bij.
Op de Gamcube-versie is dit de beroemde link uit de gelijknamige Zelda-series, op de Playstation2-versie is dit Heihachi en op de Xbox-versie is dit Spawn.
Als je eenmaal het spel hebt opgestart en je tegenover iemand in de ring staat, kun je je tegenstander op verschillende manieren alle hoeken van de ring laten zien.
Met de A-knop verras je je tegenstander met een horizontale aanval, met de Y-knop een verticale aanval, met de X-knop een schop onder zijn reet en met de L,B of R-knop verdedig je de aanvallen van je tegenstander.
Verder heb je nog de c-stick die je kunt gebruiken om verschillende combo’s uit te voeren in combinatie met je control-stick.
Er zijn in totaal meer dan 20 verschillende characters, die zo’n hun eigen aanvallen kennen en niet standaard allemaal hetzelfde doen bij de gewenste knoppencombo’s.

In Soul Calibur valt reuze veel te unlocken door de Weapon Master-mode grondig onder handen te nemen.
In deze mode krijg je een flinterdun verhaaltje te horen die zich steeds uitbreid naar mate je de chapters uitspeelt, er zijn er in totaal 10 en een aantal subchapters.
Onderweg zul je onder andere op tijd moeten spelen, dit betekent dat je bijvoorbeeld vijf characters in 40 seconden moet verslaan wat opzich best uitdagend en verslavend is.
Ook zul je omstandigheden tegenkomen dat jij als een kaars je energie kwijtraakt en dus je vijand, zonder al te veel schade op te lopen, binnen een mum van tijd KO moet slaan.
Als je deze 10 eenmaal hebt doorgeworsteld krijg je een vurige eindbaas genaamd Inferno die op het eerste gezicht uitdagend uitziet en meerde malen transformeert, maar in wezen dat eigenlijk helemaal niet is.
Naar mate je meer vecht hoe meer experience points, en des te hoger ja ranking wordt.
Ook krijg je voor je inspanningen goud waarvan je weer nieuwe costuums kan kopen of een nieuw zwaard voor je characters.
Je kunt na deze 10 de hele quest nog een keer uitspelen maar dan op een hoger niveau, zo kan je dan alles nog een keer spelen om de te vergeten unlockte items alsnog te halen.
Maar het is natuurlijk leuker om tegen een mens van vlees en bloed te spelen in de Multiplayer.
In deze Multiplayer kun je het tegen elkaar opnemen door allebei een character te kiezen, of door allebei een aantal characters te kiezen en degene die dan aan het eind nog characters overhoud heeft dan gewonnen.
Er is enorm veel te verdienen in de Weapon Master-mode, zo zijn er nieuwe stages, nieuwe characters , VEEL nieuwe wapens, nieuwe costuums en vele nieuwe modes.
Verder is er nog een arcade-mode en survival mode wat op zich allemaal voor wat variatie zorgt.

Namco’s nieuwe grafische pareltje?

Op de Dreamcast was Soul Calbur I al een streling voor het oog, deeltje twee voegt duidelijk meer grafische kwaliteit toe aan het geheel.
Maar toch moet ik je bekennen dat er mooiere vechtspellen op de markt zijn, maar de fantastische gameplay compenseert het geheel wel dan weer.
De characters zijn er behoorlijk goed uitgewerkt uit, maar het leveldesign, met de nadruk op het water, ogen soms toch nog een beetje sfeerloos.
Dit komt er op neer dat Soul Calibur II qua graphics zeker niet de mindere in de beat’em up series is, maar dat de Gamecube toch wel beter aankan.

Geluid

De achtergrond muziekjes zijn een beetje standaard, maar toch lekker om je tegenstander eens morres te leren.
In de Gamecube-versie zit er dan nog een remix-deuntje van zelda in die samen met het algemene deuntje van Soul Calibur II eruit springt.
Tijdens het laden van je tegenstander kun je op de A of Y-knop drukken waarna je, door middel van voice-acting van de character, een leuke strijdkreet hoort.
Tijdens je gevecht hoor je ook allerlei Japanse strijdkreten, die natuurlijk bij een hoog geklasseerd spel al Soul Calibur II hoort.
Verder is er nog de stoere stem van de commentator die elk gevecht inleid met een aardig verhaaltje en tevens aangeeft wanneer jij je tegenstander mag gaan aanpakken.

Clunky Controls?

Neen, absoluut niet!
SoulCalibur II is een van de best bestuurde beat’em games die ik ooit gespeeld heb, en mede door de vele combo’s veel beter is dan op het eerste gezicht lijkt.
Mede door het grote aanbod van game-mode’s en de multiplayer ben je toch nog best lang met deze game zoet, en zal deze game mij ook nooit gaan vervelen.
De Weapon Master-mode is op zichzelf aardig klein, maar nadat je er doorheen bent kun je je met de andere unlockte modes gaan bezighouden of het geheel nog een keer spelen.
De vele knoppen-combo’s zorgen voor nog meer variatie in het geheel, en door het grote aanbod van characters zijn er vele verschillende combo’s te ontedekken.
Kortom een verplichte aankoop voor de beat’em fan van elke console!