Soldier of Fortune 2: Double Helix

Huurling John Mullins is terug en deze keer moet hij het opnemen tegen een groep terroristen, die met dodelijke virussen spelen. Hij lost dit zoals gewoonlijk weer op met een flinke dosis (zinvol) geweld.

Nieuwe gameplay
Soldier of Fortune was een vrij standaard FPS, waarbij je van de ene kant van een level naar de andere kant moest en ondertussen alles wat ook maar vijandig leek kon doden, wat je dan natuurlijk ook deed. Soldier of Fortune 2 probeert een iets andere draai hieraan te geven, want eenzelfde spel met een ander verhaal en betere graphics maakt geen nieuw spel. Vandaar dat Soldier of Fortune 2 realistischer moest worden van de makers en dat hebben ze gedaan door het verwijderen van alle irreële wapens, het moeilijker maken van vijanden en het toevoegen van sneaken.

Deze wijziging had heel mooi kunnen zijn en van Soldier of Fortune 2 een meer tactische shooter kunnen maken, waarbij je steeds zou moeten bepalen of je gaat sluipen of juist gaat schieten. Helaas is dat sluipen ontzettend slecht in het spel geïmplementeerd. Wie Thief of No One Lives Forever heeft gespeeld, die weet hoe het zou moeten gaan: Je hoort vijanden langslopen en je kunt altijd even snel om een hoekje kijken, waarbij je niet gezien wordt. Wordt je wel gezien, dan moet je degene die je zag zo snel mogelijk onderscheppen, zodat er geen horde vijanden achter je aan komt rennen. In Soldier of Fortune 2 gaat dat niet. Als je in het blikveld van een vijand staat, dan wordt je gezien. Het maakt ook niet uit hoe ver weg je staat, want zelfs op grote afstand zien ze je nog en ook begroeiing heen biedt geen beschutting, want ook daar zien ze je dwars doorheen. Vijanden hoeven ook niet eens elkaar te waarschuwen, want het alarm gaat direct af als je gezien wordt, ook al hangen er her en der alarmknoppen. Je kunt ze dus niet eens onderscheppen. Erg realistisch hoor…

Bewakingscamera’s zijn helemaal een ramp. In NOLF kun je daarlangs komen, door te kijken of ze naar je toe zijn gedraaid en als dat dan niet zo is, dan kun je erlangs. Maak die camera’s niet kapot, want dan gaat het alarm af (logisch ook, want camera’s gaan bijna nooit uit zichzelf kapot). In SoF2 wordt je, als je dichtbij genoeg staat, altijd door camera’s gezien en erlangs sluipen heeft geen zin. Schiet je een camera kapot (met een gedempt wapen, anders wordt je gehoord!), dan gebeurt er niets. Wat voor een sufferd zit er in de controlekamer naar de schermen te kijken?

SoF2 is ook realistischer geworden, doordat wapens veel minder accuraat schieten, tenminste, als je daar bij de moeilijkheidsgraad voor kiest, maar dat doe je als doorgewinterde FPS-er automatisch, je wilt natuurlijk geen slappeling lijken. Je kunt dus niet meer een machinegeweer leeg schieten, waarbij je altijd raak schiet. Dat wordt op een gegeven moment echt irritant, omdat tegenstanders daar veel minder last van lijken te hebben en je van grote afstand grote schade toebrengen.

Het werd erger
Het terrein irriteerde me af en toe ook zwaar. Ik wilde in bepaalde levels wel eens dekking zoeken achter bomen, maar dan bleef ik ergens achter een opstekend randje steken en dan kon ik dus weer fijn een savegame gaan laden, omdat ik ondertussen zo goed als dood was. Ook in andere levels bleef ik vaak achter deurposten en andere zaken ‘haken’.

Een bijzonder slechte eigenschap in het spel vond ik in de derde missie, waar ik een stukje in een gebied liep, om vervolgens uit het niets twee tegenstanders te zien verschijnen. Ik bedoel dus echt, dat ze er op het ene moment nog niet waren en even later spontaan wel. Zoiets heet ‘spawnen’ en over het algemeen is dat irrealistisch en daardoor slecht voor een game. En helaas bleef het niet bij die ene keer…

Ook is het verhaal van Soldier of Fortune 2 nou niet bepaald sterk. In het begin loopt het heel goed en leer je over het virus en een gemeen broertje daarvan. Tot dat moment is het een prima scenario. Maar daarna wordt het scenario van de game al snel dat van een één-sterren-actie-film, waarbij je halverwege al weet, wat er aan het einde gaat gebeuren. Horden terroristen die achter elkaar een ziekenhuis binnenvallen, bevestigen de één-sterrenstatus…

Dit alles zorgde er bij mij voor, dat ik na de eerste vier levels flink de balen in het spel kreeg en het bijna tegen mijn zin later nog opstartte.
Opkrabbelen
Betekent dit nou ook, dat Soldier of Fortune 2 een gigantische flop is en dat je er maar beter niet aan kunt beginnen? Nee, dat gelukkig niet. Want zodra de eerste paar levels zijn afgelopen, wordt het allemaal een stuk beter. In de latere levels hoef je namelijk veel minder te sluipen en speel je ook voornamelijk binnen, waar je veel meer dichtbij vijanden staat, waardoor de kogels veel minder tijd hebben om zich te verspreiden en raak schieten dus veel makkelijker wordt. Vergeet echter niet om toch dekking te zoeken in plaats van met je shotgun in de hand rond te stampen, want de kogels van je tegenstanders blijven grote schade toebrengen. Je zult je dus, ten opzichte van het eerste deel, tactischer door de gebouwen moeten bewegen en dat vond ik best leuk.

En omdat het spel op vanaf dat moment wat makkelijker is, ga je ook meer letten op die reden waarom Soldier of Fortune zo bekend is: Het vele bloed en de afgeschoten ledematen! Die zijn helemaal terug en het is alleen maar erger geworden! Het aantal plaatsen waarop je iemand kunt raken is van 26 naar 36 gegaan, maar dat is nog niet alles, want er zijn nu nog extra ranzige animaties bijgekomen! Ik heb enkele malen tegenstanders met hun ingewanden in hun handen gezien en dat kan ik me niet van het eerste deel herinneren! Ook het gorgelende geluid van vijanden die na een overdosis lood hun longen voelen vollopen met bloed maakt het er niet bepaald smakelijker op…

Grafisch juweeltje met een prijs
Maar waar Soldier of Fortune 2 wel boven zijn voorganger (en vrijwel alle andere FPS games) staat, dat zijn de graphics. De gezichten van vijanden bijvoorbeeld zijn nog levensechter dan in Jedi Knight 2 (ook van Raven Software) en in bepaalde situaties niet meer van echt te onderscheiden. Ook de wapens geven je de indruk dat je niet meer een spel aan het spelen bent, maar dat je ze echt in je handen hebt. Ook de omgevingen profiteren van de verbeterde graphics. Het meest toonaangevende hiervoor lijkt met het Columbia-level (ook te spelen in de demo), waar de planten me ook levensecht voorkwamen. Ik zou ze bijna water willen geven. Over water gesproken, enkele missies later op het schip de Tampa Bay (ook te spelen in de demo) regende het gigantisch en in dit geval was dat voor mij ook vrijwel levensecht. Want niet alleen zie je de regendruppels uit de lucht komen, maar ook het neerkomen is geanimeerd en juist dat maakt het zo echt.

Al dit grafische geweld maakt van Soldier of Fortune 2 een gulzigaard voor performance. Een Athlon 1400 met een GeForce 2 GTS (64 MB) en 512 MB RAM zijn absoluut niet genoeg om deze game in hoge resolutie (hoger dan 800×600) en met alle grafische toeters en bellen aan te spelen. De minimumrequirements van een Pentium III 450 met een 16 MB videokaart en 128 MB RAM lijken me dan ook behoorlijk laag geschat. Gelukkig kijkt het spel bij de eerste keer opstarten naar wat voor een systeem je hebt en stelt het vanzelf de effecten in. Dat scheelt weer een hoop tweaken… Vergeet voor deze game trouwens niet de drivers van je grafische kaart bij te werken, want anders kon je nog wel eens rare effecten tegenkomen.

Geluid en AI: gemengde gevoelens
Het geluid is een punt waarop ik een klein beetje mijn twijfels heb. Aan de ene kant is het geluid heel reëel en dat helpt bij de sfeer. Zo hoor je bijvoorbeeld jezelf heel goed als je luidruchtig rondloopt, waardoor ik af en toe het gevoel kreeg beslopen te worden. Ook de muziek is niet irritant aanwezig en helpt goed bij de sfeer. Aan de andere kant vond ik dat ik heel vaak vijanden niet hoorde of niet hoorde aankomen, waardoor ik dus echt beslopen werd. Ik weet zeker dat dat in het echt niet zo vaak zou gebeuren als in deze game. Aan de geluidsapparatuur ligt het niet, want de in de installer getoonde Creative Audigy is bij mij in het systeem de geluidsmaker, samen met een goede 5.1 boxenset.

Ook de AI heeft hoogte- en dieptepunten. De hoogtepunten eerst: In een gevecht is de AI zeer goed. Tegenstanders sluipen naar je toe en zoeken dekking terwijl ze dat doen en dat doen ze echt zó goed, dat je af en toe écht moeite moet doen om te winnen. Ook gebruiken ze vaak granaten om je tegen te houden en als jij datzelfde probeert te doen, dan pakken ze zonder pardon je granaat op en gooien ze die terug.

De dieptepunten beginnen met diezelfde granaten, want eigenlijk gebruiken vijanden wel érg vaak granaten, als ze die hebben. Ze gooien soms zonder pardon hun voorraad op je leeg, alvorens iets anders te proberen. Ook het oppakken van de granaten gebeurt gewoon te vaak. Zodra jij een granaat gooit, gooien zij deze terug, zonder ook maar aan dekking zoeken te denken. En zoals eerder al genoemd, is het zichtvermogen van tegenstanders veel te goed. Je krijgt gewoon niet de kans om te sluipen, als je eenmaal in hun blikveld staat. Anders sneakergames geven je tenminste nog een korte tijd om weg te komen. Aan de andere kant kun je vrijwel alles behalve schieten achter hun rug doen. Ik kwam geregeld tegenstanders tegen, die naar een muur keken, terwijl direct achter hun een deur openging. Ikzelf zou direct kijken wie daar was…

Herspeelbaarheid
Een positief punt van Soldier of Fortune 2 is de herspeelbaarheid. Hiervoor heb je twee zaken tot je beschikking: De Random Mission Generator en de multiplayer modus. Met die Random Mission Generator kun je, de naam zegt het eigenlijk al, willekeurige ‘missies’ door de computer in elkaar laten zetten, maar de benaming is eigenlijk fout. Want er worden geen verschillende missies in elkaar gezet, alleen het terrein is iedere keer anders. De soort missie kies je zelf uit één van de volgende: Escape, demolition, assasination en infiltration. Hoewel de naam Random Mission Generator dus doet vermoeden dat je eindeloos verschillende dingen kunt doen, pakt dat in de praktijk wat anders uit. Iedere missie is een zoek-het-doel-en-doe-ermee-wat-de-spelsoort-verlangt. Ook lijken de maps vrij veel op elkaar, waardoor volgens mij de RMG voor single player niet erg lang meegaat.

Maar in je eentje spelen gaat uiteindelijk wel een keer vervelen en dan kun je altijd nog een multiplayer game opstarten. En in multiplayer vind ik Soldier of Fortune 2 wel heel sterk. Hier heb je geen last van de té goede ogen van tegenstanders en heeft sluipen wel zin. Kogels zijn hier trouwens ook erg snel dodelijk en heel snel lopen kun je niet en dat leent zich prima voor wat meer tactische gameplay en persoonlijk vind ik dat leuk. Voor die tactische gameplay vind ik met name de Columbia-levels mooi, omdat je je dan soms goed in het hoge gras kunt verstoppen om zo stegenstanders te verrassen.

Soldier of Fortune kent voor multiplay standaard de (team) deathmatch en CTF-spelsoorten, maar ook de samenwerkingsgerichte spelsoorten assasination en infiltration zijn aanwezig. Raven Software heeft al aangegeven dat binnenkort ook demolition middels een patch aan dit rijtje kan worden toegevoegd. Nog een mooi extraatje in multiplayer: Ook hier werkt de Random Mission Generator, waardoor je dus constant anders maps kunt spelen en daardoor gaat de RMG dankzij multiplayer volgens mij wel lang mee. Klein detail: In deathmatch en CTF is de MM-1 granaatwerper aanwezig die de wapenbalans compleet verstoort. Het gebruik ervan kan aan banden worden gelegd door de juiste configuratie van de server.

Conclusie
Soldier of Fortune II: Double Helix is in de basis een hele goede game met gigantische mooie graphics (mits je een up-to-date systeem hebt) en goede AI en gameplay. Die laatste twee worden echter zo onderuit gehaald door een paar missers in de game – tegenstanders met té goed zicht en slecht geïmplementeerde sneaking – dat de hele game daar zwaar onder lijdt. Als met name die gameplay en AI nog wat meer getweaked waren, dan was SoF2 een echte superhit geweest, maar nu heb ik gewoon een wrange smaak in mijn mond van het spelen van deze game.