Aliens vs Predator 2

Stel je kunt als ontwikkelaar niet kiezen. Maak je een game puur over de Predator uit de gelijknamige films? Of een game met in de hoofdrol een alien uit één van de Alien-films? Of laat je mensen vechten tegen één of beide wezens? Nee, je maakt gewoon een game waarin je ze allemaal kunt spelen. En als die game succesvol blijkt te zijn, dan breng je er als uitgever nog eentje uit en die noem je dan Aliens vs. Predator 2.

Nieuwigheden
Aliens vs. Predator 2 is het vervolg op de vrij succesvolle Aliens vs. Predator. En niet alleen de naam is veranderd, ook is er voor een andere ontwikkelaar gekozen. Het eerste deel werd door Rebellion gemaakt, maar nu was het de beurt aan Monolith, de ontwikkelaar van de Blood-serie, Shogo:Mobile Armor Division en No One Lives Forever. En Monolith bracht ook gelijk de zelfgemaakte LithTech engine (in dit geval de Talon-versie) mee, die zich kan meten met de Unreal Tournament en Quake III:Arena engine. Sterker nog, in sommige opzichten stijgt de LithTech engine boven die andere engines uit en dan met name in de mogelijkheden van het sluipen. Dat moest natuurlijk ook wel voor No One Lives Forever. Datzelfde sluipen is meegenomen in AvP2, tenminste, voor de marines. De andere twee hoofdrolspelers moesten sowieso al sluipen. Waarom je als marine moet sluipen? Het verhaal van AvP2 is ook behoorlijk anders dan dat van de originele AvP. In dat deel speelde je feitelijk drie verschillende spellen, waarin ieder van hoofdrolspelers een eigen verhaal had. Nu lopen alle verhaallijnen door elkaar, waardoor je bijvoorbeeld als predator op een gegeven moment de marinier en de alien toevallig langs ziet komen, terwijl je zodra je die marinier of alien speelt, weer de predator ziet. Dat verbinden van de verhaallijnen maakt het spel wat mij betreft een stuk beter, omdat het naar mijn idee meer zin geeft om ook de andere verhaallijnen te spelen en ook te volbrengen. Je ziet steeds weer een ander stukje van het complete verhaal en je moet alle stukjes gezien hebben om het helemaal te begrijpen. Wat het verhaal dan is in AvP2? Nog steeds experimenteren mensen met de aliens, om zo een supersterke, doch gehoorzame soldaat te creëren. Dit gebeurt allemaal onder toezicht van een geleerde, die daarmee de woede van de aliens op zijn hals haalt. De geleerde wordt bijgestaan door een paar mariniers, onder leiding van een generaal die nog een appeltje te schillen heeft met de predators, waar overigens ook op geëxperimenteerd wordt. Dat zijn nog maar twee verhaallijnen, want de marinier die jij als gamer speelt, is een marinier van een groep die komt onderzoeken waarom een gedeelte van de onderzoekspost van de geleerde is aangevallen. Die geleerde wil natuurlijk niet dat hij gestoord of gestopt wordt en die stuurt dus zijn mariniers op jou af.

Sfeer
Hoewel het verhaal er op vooruit is gegaan, is juist een gedeelte van de sfeer uit de eerste AvP verdwenen. De voice-overs met de full motion video’s uit het eerste deel zijn bijvoorbeeld verdwenen en de LithTech engine zet de karakters wat games-achtiger (zoiets als comic-achtig, maar dan met betrekking tot games) neer en ook de kleuren zijn wat zuurstokachtiger. En er is iets met de bases die nagemaakt zijn uit de Alien-films. Die waren in AvP heel goed nagemaakt, maar voor mijn gevoel zijn nu bepaalde gangen of textures in verhouding tot de breedte te hoog. Hierdoor worden bijvoorbeeld de cijfers die de verdieping van een gebouw aangeven in verhouding te hoog en daardoor lijken ze minder echt, in vergelijking met de films. Dat klinkt misschien wat vergezocht, maar zo komt het mij nu eenmaal over. De gangen zijn nu ook vaak meer verlicht en daardoor valt een deel van de spanning ook weg. De spanning blijft voor de mariniers overigens verder wel goed behouden door de bewegingsdetector, waarmee je aliens al aan kunt ‘zien’ komen, ook al kun je ze zelf nog niet zien. Er zijn nog steeds gamers die van een enkel piepje op dat apparaat een hartaanval krijgen… Een andere ‘spanningsverhoger’ is wel een irritante: Er zijn plaatsen in het spel aanwezig, waar oneindig veel aliens uit donkere gangetjes komen. Hier is het dus snel doorlopen of vluchten, wat de spanning verhoogt. Het is echter ook vrij irrealistisch en een voor huidige FPS-standaarden een behoorlijk verouderd idee.
Door zo’n schoonheidsfoutje laten we ons natuurlijk niet uit het veld slaan en er zijn verder ook eigenlijk geen redenen te noemen om het spel niet spelen, tenzij het je spel- of verhaalgenre niet is natuurlijk. Het spel heeft alles wat je van een FPS tegenwoordig mag verwachten (iets anders had ik van Monolith ook niet verwacht) en zelfs nog meer. Zo is het al eerder genoemde sluipen in AvP2 goed uitgewerkt, beter dan in een paar andere FPS-games van nu, waarin het vaak wazig is waarom je nou eigenlijk door een vijdand gezien werd, terwijl die zojuist nog vlak langs je heen liep.

Drie rassen, één sterkte
Ook de verscheidenheid in gameplay geeft het spel net dat beetje extra ten opzichte van andere games. Die verscheidenheid komt natuurlijk door de hoofdrolspelers en is na AvP natuurlijk niet nieuw meer, maar toch. Voor de AvP-newbies: In Aliens vs. Predator kun je alledrie de verschillende rassen spelen. Als marinier ben je gewoon een mens met wat wapens, tools (zoals een snijbrander) en de al genoemde bewegingsdetector, waarmee je door de levels moet kunnen komen. Een predator moet het van zijn onzichtbaarheidsgenerator hebben, samen met wat behoorlijk sterke wapens. Ook kan de predator zijn masker in verschillende modi zetten, waarbij iedere modus op een bepaald ras in afgestemd, waardoor hij zelfs in het pikkedonker iedereen nog kan zien, als de juiste modus maar is ingesteld. Ook heeft de predator een medicomp, waarmee hij op ieder moment kan helen. Al deze wapens en snufjes vreten echter energie, die alleen op een behoorlijk merkbare manier kan worden opgeladen. De alien kan uithalen met zijn enorm sterke klauwen en met de angel in zijn staart kan hij tegenstanders verdoven. Hij kan aura’s van andere wezens zien, zelfs in het donker, en heeft ook nog eens een speciaal navigatiezicht, waardoor hij ook andere dingen in het donker kan zien. Door gedode vijanden op te eten kan hij snel genezen. Het grootste voordeel van de alien is echter zijn manier van bewegen, want hij kan op muren en plafonds lopen en een enorme aanvalssprong richting vijanden maken. Er zijn overigens meer soorten aliens, die verschillen door leeftijd of genetische manipulatie. Zo zijn er bijvoorbeeld ook twee soorten kruisingen tussen aliens en predators.
In de multiplayeroptie van het spel komt goed naar voren hoe goed deze verschillende wezens allemaal tegen elkaar zijn opgewassen. Neem bijvoorbeeld de marinier. Zijn wapens zijn niet zo sterk als die van zijn vijanden, maar hij kan wel snel health oppakken en tegenover aliens heeft hij afstandswapens. De predator kan onzichtbaar worden en heeft heel sterke wapens, maar zijn tegenstanders kunnen hem toch altijd op de één of andere manier waarnemen en hij is enorm afhankelijk van enerige, die alleen op een luidruchtige en behoorlijk zichtbare manier te verkrijgen is. En de alien kan van alle kanten komen, omdat hij tegen muren op kan lopen, maar hij kan alleen van dichtbij aanvallen. Zo is een (team) deathmatch altijd goed te winnen, onafhankelijk van welk ras je kiest. Als je moe wordt van deathmatch, dan kun je nog altijd kiezen uit: Hunt, Survivor, Overrun en Evac. En toevallig kwam ik nog een aardigheidje tegen tijdens een multiplaysessie: Het is mogelijk om powerups en wapens te vernietigen. Op die manier kun je er dus voor zorgen dat andere spelers geen health of wapens meer kunnen vinden!

Conclusie
Aliens vs. Predator 2 is in sfeer een beetje achteruit gegaan, maar in verhaal en gameplay juist behoorlijk vooruit. Het is een goede FPS-game die dankzij de drie verschillende rassen een goede tijd speelbaar blijft. Als je het eerste deel hebt gespeeld, dan is er geen reden om dit deel niet te spelen en als je nog nooit AvP gespeeld hebt, dan is dit een hele goede reden om er mee te beginnen.