World War II: Normandy

Het is 6 juni 1944. Het is nog heel vroeg in de ochtend, of is het juist heel laat in de avond van 5 juni? Het maakt niet uit. Ik ben namelijk op een missie. Als lid van de 101st Airborne Division, ook wel de Screaming Eagles genaamd, moet ik namelijk Normandië klaarmaken. Klaarmaken voor de invasie die straks gaat plaatsvinden. Ik moet uit dit vliegtuig springen en met mijn parachute veilig aan de grond geraken. En daarna moet ik enkele doelen uitschakelen, om me uiteindelijk in St Mere Eglise bij de rest samen te voegen. Het is tijd om Europa van de nazi’s te bevrijden!
Authentiek
World War II: Normandy is een First Person Shooter, waarin je de rol van een paratrooper opneemt. Deze paratrooper moet, zoals in de inleiding al staat, enkele belangrijke missies volbrengen, waardoor de invasie in Normandië een stuk makkelijker zal worden, al was die invasie nog steeds een hele opgave. Je wordt in je eentje gedropt in een open veld en mag vervolgens ook helemaal alleen de tien missies volbrengen. In het echt moet het ook ongeveer zo gegaan zijn, al lijken de meeste missies meer zelfmoordmissies, dan een normale opdracht. Je moet bijvoorbeeld een stadje van een aantal snipers ontdoen, maar denk maar niet dat zij de enige nazi’s zijn die daar rondlopen. Ook moet je enkele kanonnen aan de kust opblazen en zelfs vanuit een bunker zes tanks de doorgang beletten, terwijl een groot aantal (nazi)soldaten je dat proberen te beletten. Denk bij dit spel nou niet meteen aan Wolfenstein of de binnenkort te verschijnen Return to Castle Wolfenstein, want je komt geen zombies tegen en van een compleet éénmansleger kun je ook niet spreken, ook al ben je in je eentje. WWII:Normandy is eerder een educatieve titel, die schietgrage gamers nog wat leert.

De omgevingen zijn bijvoorbeeld behoorlijk echt. Hier en daar zie je gesneuvelde kameraden en de steden zijn echt helemaal aan puin geschoten. Overal is het verderf van de oorlog te zien. Alle missies spelen in het donker af en dat voegt nog wat extra sfeer toe. En ook de muziek speelt een grote rol in het neerzetten van die sfeer. Het is een lekker sinister deuntje dat niet verveeld en ook niet in de weg zit. Je krijgt echt het gevoel in de Tweede Wereldoorlog te zijn beland. Ook de wapens helpen je hierbij. Je loopt rond met een mes, een pistool, een geweer, een machinegeweer en een antitankwapen dat op een 17e eeuws kanon op je schouders lijkt. Ook heb je een paar granaten en wat landmijnen. De nazi’s lopen met dezelfde wapens rond. Er zijn echter slechts drie verschillende vijanden: De soldaten, herkenbaar aan hun helm, de officieren, herkenbaar aan hun pet en de pantserwagens, herkenbaar aan hun kanon. Al deze vijanden zien er ook weer behoorlijk authentiek uit (en een beetje houterig).

Kopen?
Hoewel het nu misschien lijkt dat WWII:Normandy je de simulatie van je leven gaat geven, is dat helaas niet het geval. Op de authenticiteit en de muziek na is er eigenlijk niets goeds te zeggen over het spel. Al bij het opstarten gaat het mis: Het spel wil de achtergrond en de voorgrond van het menu steeds over elkaar plakken en daarbij wordt de muispointer ook niet steeds weggehaald, maar fungeert die meer als een kwast. Er zijn dan overal muispointers te zien en het beeld knippert als een gek. Navigeren door de menu’s wordt daardoor bijna onmogelijk. En zodra het spel begint, valt je misschien al gelijk op wat er gebruikt is om de wereld op te bouwen: De LithTech engine in z’n oude vorm. Verwacht grafisch dus geen No One Lives Forever en zelfs geen Shogo of Blood 2 (die op de oudste Lithtech gebaseerd zijn!). Ga eerder uit van Kiss Psycho Circus, met het verschil, dat de omgevingen veel minder vijanden bevatten en dat ze daardoor nauwelijks levendig overkomen. Nou ja, het is natuurlijk wel een slagveld…

De geluidseffecten zijn ook nog eens behoorlijk slecht en dat staat dus lijnrecht op de muziek, die wel goed is. En hoewel het natuurlijk behoorlijk dom was van de nazi’s om de oorlog überhaupt te beginnen, waren het natuurlijk niet zulke domme jongens. Daar is in deze ‘simulatie’ helemaal niets van terug te vinden. Sommige vijanden knal je zomaar recht voor hun kop, zonder dat ze opkijken. Andere zien je van een kilometer afstand, omdat je toevallig een pixel van jezelf hebt laten zien. Er zijn wel enkele slimme vijanden, maar dat lijkt maar schijn, omdat het lijkt dat ze een script volgen en juist daarom een bepaalde stelling zoeken. Dat geldt ook voor vijanden die op de grond duiken om zo moeilijker te raken te zijn. Hogere moeilijkheidsgraden (nou ja graden: het zijn er in totaal drie) betekent niet echt slimmere vijanden, maar vijanden die op een grotere afstand dodelijker kogels schieten. Is dat toevallig wat de makers ‘Realistic damage’ noemen?

Volgens de makers zou het spel ook ‘historically accurate weapons’ bevatten. Historisch klopt wel (zeker dat kanon op je schouders…), accuraat zijn ze zeker. Ik begrijp bijvoorbeeld nog steeds niet hoe een machinegeweer uit die tijd op een grote afstand nog steeds zo precies kan schieten, terwijl de trekker overgehaald blijft.

Het grootste minpunt blijft toch wel de duur van het spel. Een beetje FPS’er heeft het in een twee- à drietal uur toch echt uitgespeeld. En dan te bedenken dat ik het laatst in de winkel voor de volle prijs van fl 99,95 (€ 45,37) heb zien liggen (terwijl de uitgever er een budgetprijs voor rekent!). En oh ja, er is geen multiplayer optie. Er blijkt wel een patch te zijn, die twee wat moeilijker levels toevoegt, maar zit je daar nog op te wachten?

Conclusie
World War II: Normandy is om even te spelen best een vermakelijk spel, maar de korte duur van het spel, de matige graphics, de ronduit slechte AI en af en toe onrealistische wapens maken het tot een teleurstelling. Dit spel mag absoluut geen honderd gulden kosten en ook de budgetprijs van $ 19,95 (Amerikaanse dollars) is eigenlijk nog te hoog voor het geboden ‘plezier’. Dit spel hoort nog het meest thuis in een pakket van SchoolTV, met daarin meer informatie over de geallieerde invasie van Normandië, waarbij het voor iedere scholier zo’n tien à twintig gulden kost. “Leer over de Screaming Eagles (en de 82nd Airborne Division en de Britse 6th Airborne Division) door met ze mee te doen™ ”. De enige echt lol die ik aan het spel had, was het verzinnen van mooie namen voor de savegames, zoals ‘Sniper Alley’ en ‘Final Strike’. Die lol had ik met pen, papier en wat ideeën voor missies ook wel gehad. Oh nee! Ik lees net, dat de makers ondertussen ook al ‘World War II: Iwo Jima’ klaar hebben!