Delta Force deel 1 was een tactische shooter met een simpel concept: weinig plannen, weinig tactisch bezig zijn en eigenlijk vooral direct en bruut schieten. Delta Force had wel één klein probleem: het was gemaakt met een voxel based engine, in plaats van de polygon based engine die gebruikelijk is voor 3D shooters. Dat bracht de snelheid enorm omlaag. Land Warrior is echter gebaseerd op een ‘echte’ 3D engine en dat zou dus nog meer plezier moeten betekenen.
Niet nieuw, wel leuk
Voor nieuwe spelers van Delta Force wordt hier uitgelegd waar het in het spel, of eigenlijk de voorgaande delen, om 
gaat. Delta Force is een team van elite soldaten van de VS. Anders dan de Navy Seals, die bekend zijn, ‘bestaat Delta Force niet’. Hun missies vinden ook nooit plaats. Toch bestaat er een trainigskamp en heeft een ex-Delta Force lid meegeholpen om in ieder geval het eerste deel van de serie realistische missies te geven. Alle drie de spellen vallen onder de categorie ‘tactische 3D shooter’, wat betekent dat het vaak beter is dat je nadenkt, sluipt en wegduikt in plaats van met bruut geweld naar binnen komen en op alles schieten wat beweegt. Overigens is dat laatste in Delta Force best toepasbaar, mits je een beetje uitkijkt. Verder heb je vaak teamleden in een missie, maar die vechten autonoom: Je hebt geen controle over hun acties zoals in bijvoorbeeld SWAT 3. Je hoeft je aanval ook niet van te voren te plannen zoals in Rainbow Six.
In dit nieuwe deel van de Delta Force serie wordt het zogenaamde ‘Land Warrior program’ toegevoegd, waarmee de ‘digitale soldaat’ wordt aangeduid. Dit is de soldaat die met allerlei technische snufjes is uitgerust, waardoor hij of zij altijd in contact staat met het hoofdkwartier. Er is dus eindelijk een logische verklaring voor die radar die aangeeft waar vijanden zich bevinden en waar ze heenkijken.
Iedereen die Delta Force te makkelijk of weinig inspirerend vond, hoeft Land Warrior ook niet te spelen. Het spel is qua gameplay namelijk (te) weinig veranderd. De HUD bijvoorbeeld is nauwelijks aangepast. Je kunt nog steeds zien welk 
wapen je draagt, hoeveel munitie je nog hebt voor je opnieuw moet laden en hoeveel munitie je nog in totaal hebt. Ook is de radar nog steeds aanwezig. Zoals gezegd zie je daarmee, mits dat kan in de missie, waar vijanden staan en waar ze heenkijken. Ook zie je de waypoints aangegeven en hoe ver je van zo’n waypoint af bent. Ook de commander’s map is nog steeds aanwezig en ook hier is weinig aan veranderd. De commander’s map is overigens de kaart waarvan je radar een klein stukje laat zien. Wat verder ook vrijwel ongewijzigd is gebleven is de AI van de tegenstanders. Die zijn nog steeds net zo dom als ze in deel 1 waren. Ik liep bijvoorbeeld in een gebouw en zag een gewapend persoon voor me staan. Omdat ik niet zeker wist of hij nou vijandig was of niet (hij schoot namelijk niet op mij) bleef ik even staan. Werkelijk pas na twee seconden begon hij pas op mij te schieten. Ook zie je vaak dat vijanden een hele andere richting opkijken en je ze dus zo van achteren kunt neerschieten. Of ze zien niet dat één van hun makkers vlak naast ze in elkaar zakt vanwege een geweerschot. Dat alles maakt het spel wat makkelijker, maar het is niet erg realistisch.
De nieuwigheden
De enige punten waarop het spel echt verschilt van voorgaande delen zijn de volgende:
Vooral de nieuwe engine valt enorm op. Zoals al gezegd is waren de voorgaande delen op een voxel based engine gebaseerd. Een voxel is het kleinste aanwezige deeltje in een omgeving. Het is feitelijk een soort bolletje waaruit de hele omgeving is opgebouwd. Zo krijg je dus een omgeving met echte rondingen die er heel realistisch uitziet. Outcast is ook een voorbeeld van den voxel based spel. Alle andere engines die tegenwoordig gebruikt worden zij echter polygon based. De objecten in zo’n engine zijn opgebouwd uit polygonen: vlakken. Een kubus wordt bijvoorbeeld uit zes vlakken opgebouwd en een ‘rond’ voorwerp uit een heel groot aantal vlakken. Omdat polygon based engines veel meer gebruikt worden, is hier uiteindelijk hardwarematige versnelling voor gemaakt, in de vorm van videokaarten met 3D ondersteuning. Een voxel based versneller bestaat helaas niet en daardoor was Delta Force 1 behoorlijk traag, ook in lage resoluties.
Delta Force 2 zou al gebruik maken van 3D versnelling, maar dan alleen in de gebouwen. Daar was niets van te merken, 
aangezien het spel juist langzamer werd als je gebouwen naderde. Wat beide spellen overigens wel hadden, waren enorme omgevingen waarin je kilometers ver kon kijken. Polygon engines worden vaak langzamer naarmate de omgeving groter wordt en dat wordt meer dan eens verholpen door een soort mist in te bouwen waarachter de rest van de omgeving schuilgaat. En dat is nou net zo vreemd aan Land Warrior. De omgevingen, zoals zandhopen en heuvels, zijn nog net zo rond en realistisch als in voorgaande delen, maar je kunt daarnaast ook nog steeds kilometers ver de omtrek bekijken waarbij die omgeving ook nog eens haarscherp blijft. De lucht is daarbij ook nog eens zó echt getekend, dat ik vaak de neiging had om eens lekker te gaan zitten en van het uitzicht te genieten. Ook als je gebouwen binnengaat blijft alles nog behoorlijk soepel lopen. Eén van de leuke dingen is ook dat bijvoorbeeld Black Widow, de helikopter waarmee je vaak in en uit een missiegebied gaat, nu een echt object is. Je kunt de piloot nu zien zitten en er echt instappen als ‘ie geland is.
Wat de nieuwe personen betreft: in de voorgaande delen was je gewoon een lid van Delta Force en dat was het. Nu heb je echter de mogelijkheid per missie een bepaald karakter uit te kiezen die speciale vaardigheden heeft. De één kan bijvoorbeeld langer onder water blijven en de ander is beter met zware wapens.
Zware wapens zijn ook meer aanwezig in het spel. Ik moet bekennen dat ik deel 2 nauwelijks gespeeld heb, maar vanuit deel 1 gezien is het aantal wapens bijna verdrievoudigd! Je hebt nu per missie de volgende dingen:
De wapens met een scope, voornamelijk primaire wapens, zijn ook iets realistischer geworden: als je niet plat op de grond ligt, maar gehurkt of rechtop staat, dan zal de scope niet netjes stil blijven, maar een beetje in alle richtingen bewegen. Tenzij je het sniper karakter hebt en een sniper rifle draagt. Wat verder ook leuk is, is dat je tijdens de missie soms wapenvoorraden van vijanden kunt vinden en daar van wapens kunt wisselen en je munitie weer tot het maximum kunt aanvullen. In Delta Force was een leeg wapen gewoon leeg en dan moest je maar overgaan op je andere wapens, die je van te voren gekozen had.
Helemaal nieuw en af en toe geen overbodige luxe is de mogelijkheid tot het saven van een spel. Je hebt per missie drie saveslots tot je beschikking, maar als je gewend bent Delta Force 1 te spelen, dan zul je waarschijnlijk net als ik snel vergeten dat je kunt saven. En het niet gebruiken van saveslots maakt het spel wel een stuk realistischer en iets langer houdbaar.
Conclusie
Van alle tactische shooters die ik gespeeld heb is SWAT 3 de meest realistische, maar Delta Force: Land Warrior de leukste. Land Warrior staat namelijk garant voor bruut schieten en weinig nadenken. Ook heeft Land Warrior het beste compromis tussen realistische buitenomgevingen en snelheid dat ik tot nu toe gezien heb: De omgevingen zijn zeer mooi en je kunt heel ver kijken, terwijl de framerate hoog blijft. Een aanrader voor iedereen die Delta Force leuk vond en dan met name die mensen die de eerste twee delen te langzaam vonden. Nu alleen nog wachten op EAX en A3D ondersteuning…
