WWF: Smackdown, in gewoon Nederlands vertaald, sla en trap uw tegenstander de verdoemenis in! In Amerika is het worstelen ontzettend populair en heeft iedereen zijn eigen held. Wat het leuke eraan is? Alles, maar dan ook alles is puur show. Niettemin kan ik me niet voorstellen dat al die moves die ze doen geen pijn doen. Je kunt van alles; iemand rot slaan met een metalen stoel, prullenbak, brandblusser of met het hamertje dat bij de bel hoort. Je kunt in een hoek klimmen en vandaaruit boven op je tegenstander landen. Het liefst allemaal zo spectaculair mogelijk, want dat is goed voor het publiek.
Het mooiste van het spel is wel de simpelheid waarmee je de bewegingen doet van je martelmachine, je hebt maar twee knoppen nodig. Het driehoekje en het rondje, die in combinatie met de pijltjestoetsen en je kunt al alle bewegingen maken die je beschikbaar hebt. Elk figuur heeft ook nog zijn eigen special move. Met deze beweging gaat je tegenstander negen van de tien keer keihard Knock-out! Eigenlijk helemaal niet zo gek als je ziet wat je met de tegenstander kunt doen. Het varieert van het simpele slaan tot complexe nekbrekers, beenklemmen en een trap in het kruis. Allemaal erg pijnlijk en toch staan ze elke keer weer vrolijk op.
Het winnen van een match kun je door de tegenstander simpelweg drie tellen met zijn schouder op de mat te drukken. Lukt dit niet? Net zolang doorgaan tot dat hij KO gaat. Hier heb je meer kans op als je hem eerst flink toetakelt en dan een special er achteraan. Gegarandeerd dat hij KO gaat. De matches zijn nooit hetzelfde, zo sta je lekker sportief één tegen één elkaars kop in te rossen en zo staan er drie tegenstanders tegenover je die een hekel aan je hebben. Advies, richt je op één tegenstander en probeer die KO te krijgen. Het aftellen lukt je niet omdat de andere twee dan nog zoiets hebben van “Hé, das niet de bedoeling” waarna je een flinke trap krijgt en dan de rest van de bottenbrekers, klappen en trappen erachteraan.
De meest irritante vorm van een match is toch wel de Cage-fight. Je krijgt maar één tegenstander. Enige manier van winnen, je tegenstander zo in elkaar trappen dat hij een paar tellen niet meer opstaat en dan de kooi uit proberen te klimmen. Dit lukt niet altijd meteen, ben je bijna over de rand heen, begint je tegenstander tegen de kooi te trappen. Gevolg, je lazert een paar meter naar beneden en je kunt weer opnieuw beginnen. Als het heel erg tegenzit dan kan zo’n match al snel twintig minuten duren! Dit hadden ze van mij eruit mogen laten, vooral als je nagaat dat een gewone match maar 1,5 minuut kan duren! Maar dan heeft je TV het Playstation logo in het scherm gebrand staan en de Playstation zelf staat op z’n best te roken. Veel oefenen dus. Dat oefenen gaat trouwens wel lekker, als je het spel speelt vliegt de tijd voorbij en voordat je het weet mep en trap je iedereen de ring uit.
Variatie zit er genoeg in het spel. Je kunt je eigen superstar maken, natuurlijk met bijbehorend muziekje en filmpje als hij de ring in gaat. Die muziek en filmpjes zijn in het begin best geinig om te zien en te horen. Na een uurtje het spel gespeeld te hebben schakel je de filmpjes en de muziek meteen uit. Ze beginnen dan toch wel een beetje te vervelen. De vormen die je superster krijgt kun je ook helemaal zelf bepalen, net zoals het karakter, de bewegingen en de Special die hij heeft. De huidskleur, de kleuren en nog wat meer. Leuk detail is dat wanneer je een hoofd neemt met baardje je er dan gewoon een vrouwelijk onderlichaam op kunt zetten en daar weer onder de benen van Arnold Schwarzenegger. Het resultaat is op zijn minst vreemd te noemen.
Wanneer je een superster hebt gemaakt moet hij natuurlijk wel in de ranglijsten voorkomen. Manier om dit te doen is om met het seizoen mee te spelen. Het normale seizoen gaat niet meteen dus eerst het voorseizoen spelen. Tijdens dit seizoen krijg je het aan de stok met de meeste tegenstanders. Sommigen proberen een babbeltje met je te maken, er staat dan gewoon een tekst, “Bubba and Ray are talking to you about last night’s match”. Erg schappelijk van ze, vooral als je gewonnen hebt. Het antwoord wat je kan geven is simpel. Of je zegt bedankt, of je vertelt de heren om simpelweg hun mond te houden. Het beste wat je kan doen is gewoon bedankt zeggen. Als je ze beledigd komen ze zeker een keer terug en slaan ze je helemaal gek met een stoel of brandblusser. Plus het feit dat vrienden je nog eens een keer een handje willen helpen met een tegenstander in de ring.
Iedere keer als je een match gespeeld hebt krijg je Skill points. Deze punten kun je verdelen over de kracht, snelheid, techniek, hardcore en ruwheid van je superster. Let hierbij goed op een goede verdeling. Je hebt namelijk niets aan een supersterk worstelaar als hij geen snelheid of techniek heeft. Hiervoor hebben ze een makkelijk venstertje gemaakt waarin je kan zien of je held in balans is met al zijn kunde.
Zoals op TV is het in het spel ook hartstikke nep. Je slaat hem helemaal in elkaar met een brandblusser, stoel of een stuk ijzer en hij krijgt niet eens een bloedneus? Mannen van staal? Daar lijkt het wel op. Als het er wel in zou zitten weet ik niet of dat het spel beter zou maken. Ook komt er geen kreun of au als je ze lekker hard klem zet en vervolgens even de nek probeert te breken. Dit betekent overigens niet dat ik mijn broertje het spel zal laten spelen, stel je voor zeg. Zit je net lekker een potje te fraggen in UT. Komt je broertje van achteren en pakt je dan even in een Suplex of een andere zeer pijnlijke greep. Moet er niet aan denken, de etter is zo al lastig genoeg.
Conclusie
WWF: Smackdown is zeker een leuke titel die voor uren plezier kan zorgen. Eigenlijk is het spel nooit uitgespeeld. Elke keer weer denk je, “nog één match en dan stop ik”. Het resultaat is dat de hond je eten op heeft en dat je vader loopt te mopperen dat hij het journaal wil zien. Erg hoog verslavingsgehalte dus! Diegene die van een lekker potje aktie houden doen er goed aan om WWF:Smackdown aan te schaffen. Zeer zeker je zwaarverdiende centjes waard.
super gool
vind ik ook.