Cuphead

Na bijna twee jaar aan absolute radiostilte, is het moment dan toch ineens nabij: Cuphead verschijnt eind september. De vrij ambitieuze sidescroller van Studio MDHR wist met diens unieke stijl al vroeg een indruk te maken, maar het ontwikkelproces bleek intenser dan verwacht. Maar goed, dat krijg je dan ook als je volledig handgetekende graphics en drie uur aan vrije jazzmuziek om wilt zetten in ’s werelds meest bizarre ‘Disney on acid’-avontuur. Een trip die wij al met liefde mochten maken op afgelopen Gamescom…

“The likes of which has seen before!”

Terwijl psychedelische jazzmuziek en een zwartwit kleurenschema het Galen Center te Los Angeles vulden, werd mij duidelijk: Cuphead is terug. Beschreef ik eerder dit jaar nog mijn wanhoop rondom de volledige stilte van Studio MDHR in een Fast Forward, bleek tijdens afgelopen E3 ineens dat de game zowaar stond te verschijnen. Vreugde alom, aangezien Cuphead over de jaren heen al een aardige cultstatus wist te vergaren. Eentje die voortkomt uit een pakkend gevoel voor nostalgie, met een wel erg intense twist. Cuphead moest een pittige, vintage sidescroller worden, met hevige verwijzingen richting cartoons uit de jaren 30.

Als een B-merk Disney aan de LSD

In Cuphead nemen we de rol van — niet geheel verwonderlijk — het levende theekopje genaamd Cuphead op ons. Eventueel bijgestaan door (couch co-op) partner Mughead is het aan hem om zich door een ongekend psychedelisch Disney-esque avontuur te knallen.

Het ‘waarom’ en ‘hoe’ daarvan zijn aspecten die Studio MDHR over de jaren heen opvallend stil heeft gehouden, maar één ding moest duidelijk zijn: Cuphead en Mugman gaan een hele rits eindbazen tot gruis knallen. Als een opzettelijk slechte imitatie van Mickey Mouse, maar dan ten midden van een gigantische bad trip. U snapt mijn interesse.

Charme in chaos

Wie Cupheads tweedimensionale overkomen ziet, denkt hoogstwaarschijnlijk snel aan een stereotype platformer-spel. Kundig van A naar B springen, onderwijl nodeloos zoekend naar geheime paden. Maar, niets is minder waar. Hoewel Cuphead als game verschillende levels en stijlen van spelen aanbiedt, komt het kort door de bocht neer op een pittige boss rush. Eentje die bij uitstek vermakelijk is met een medespeler op dezelfde bank. Sowieso een tik gezelliger, maar het helpt bovendien met “though but fair”-visie van de ontwikkelaar.

En ja, daar lijkt de game zeker in te slagen. Een vermakelijke speelsessie met Studio MDHR’s eigen inkleurartieste en producer bleek akte. Cuphead is in principe simpel om te begrijpen, maar wordt pas echt vermakelijk wanneer je met twee man door werelden rost, patronen van eindbazen probeert te onthouden en elkaar keer op keer bij been helpt gedurende die volgende hectische gevechten. Het is pure 1930-chaos, maar een bijzonder aanstekelijke. Bovendien voorkwam het dat ik vijf keer op precies dezelfde manier ten onder ging terwijl een gameplay-opname al die schaamte vastlegde.

Het doel heiligt de middelen

Cupheads spelkern doet met diens simplistische maar pittige overkomen al snel denken aan sidescrollers van weleer. Noem een Battletoads of Mega Man. Waar veel andere nostalgisch ingestoken games echter de plank meer dan eens misslaan als het aankomt op stijlgevoel, walst Cuphead daaroverheen met een haast overtrokken blast from the past: handgetekende animaties. Je weet wel, die van vóór computers.

Geïnspireerd door cartoons als die van Disney en het oude Fleischer Studios (Betty Boop, Popeye), weet Cuphead een eigen unieke stijl aan te winnen. Het oogt — hoe ironisch ook — verfrissend ten opzichte van zo veel games van vandaag de dag. Elke grote eindbaas beschikt over zijn eigen unieke stijl, achtergrond, meerdere aanvallen en verwisselende patronen, terwijl dat dus allemaal frame voor frame handgetekend is. Met zeker twintig bosses, prachtige overworlds en makkelijk honderden frames per animatie, snap je ineens waarom de ontwikkeling van Cuphead ietsjes langer duurde.

Die ambitie van Studio MDHR leidde dus blijkbaar tot de eerdergenoemde uitstellen, maar ook tot huiskamers die uitpuilden van papier. Concept, ontwerp, inkleuren, alles; er schijnen aardig wat bomen doorheen te zijn gegaan. Milieuvriendelijk is anders, maar je moet wat overhebben voor die unieke stijl. Althans, zo grapte mijn co-op partner, terwijl we gezamenlijk een gigantische, duivelse wortel terug de grond in duwen.

Studio MDHR’s radiostilte blijkt allerminst zorgbarend te zijn geweest. Het duurde even, maar de ontwikkelaar lijkt nu trots achter een ambitieus product te kunnen staan. Met de release om de hoek, lijkt Cuphead in elk opzicht klaargestoomd te zijn. Van de intense jazzsoundtrack tot subtiele details in de overkoepelende wereld; alles lijkt tot in de puntjes verzorgd te zijn. Van de complete lengte is nog weinig blijk, maar dit stemt in ieder geval hoopvol voor een nieuwe culthit in wording.

Voorlopige conclusie

In een wereld waar overtrokken nostalgie hoger in het vaandel staat dan ooit, is het lastig om warm te worden van het hyperbolische Cuphead. Simpel in concept, maar tegelijkertijd zo ontzettend sterk in het gevoel voor stijl. Met kunstige en handgemaakte visuals slepen Cuphead en Mugman je door een bizar avontuur, gevuld met legio uiteenlopende confrontaties en vijanden. En ja, mijn eerste vier eindbazen smaakten zeker naar meer…

Als speler moet je zeker niet vies zijn van een ouderwets pittige sidescroller, maar tegelijkertijd onderstreept dat ook weer het voordeel van wat intense co-op actie. Iets wat we de laatste tijd maar in mondjesmaat kunnen beleven vanaf de bank. Wat dat betreft lijkt Cuphead goed voorbereid om eind september dan eindelijk furore te gaan maken. Gooi die saxofoon er maar in.