Anno 2017 heeft het Prey van weleer moeten sneuvelen om plek te maken voor vernieuwing. Creatieve destructie pur sang. Arkane Studios rolde uit met een compleet andere insteek voor de titel en tracht daarmee een unieke en eigenzinnige speelervaring te leveren. Een mysterieus RPG-epos op een desolaat ruimteschip, om precies te zijn. Wat ging er mis op Talos 1 en wat doet dit nieuwe Prey goed als reboot van de franchise?
Een nieuwe prooi
Hoewel Prey hoogstwaarschijnlijk niet massaal bekend is onder gamers, stond de nieuwe titel van Bethesda en Arkane Studios al wel langer op mijn persoonlijke radar. Sinds de aanvankelijke onthulling te Los Angeles, later gevolgd door uitgebreide gameplay-sessies, maakte al snel duidelijk: Prey poogt spelers als de underdog neer te zetten op een levensgevaarlijk ruimteschip. Wat er aan de hand is, waarom je er bent — en vooral wie je er bent — dat is aan jou om zelf te ontdekken. Niet ongelijk een soort BioShock, zij het ditmaal voorzien van buitenaardse setting.
Prey plaatst jou in de schoenen van Morgan Yu (M/V), die zichzelf op een met onnatuurlijke wezens overrompeld Talos 1 treft. Een schimmige dreiging, die schijnbaar genoeg heeft van het superioriteitsgevoel der mensheid. Shit has hit the fan, nu deze wetenschapper een van de laatste overlevenden is. Een ernstig geval van geheugenverlies blijkt daarbij ook niet bepaald behulpzaam. Terwijl de schimachtige en weinig vriendelijke Typhon de jacht op je inzetten, moet je roeien met de riemen die je hebt om de kop boven water te houden. Wie de Typhon te slim of sterk af wil zijn en de uitbraak wil stoppen, staat een zware taak te wachten…
De keuze aan Yu zelf
Als Morgan is het aan jou om zelf te experimenteren met (en te leren van) de opdoemende scenario’s. Wat zijn de zwakke punten van verschillende Typhon, hoe gebruik je je omgeving goed en, wellicht nog het belangrijkst, wanneer is het slim om het gewoon op een rennen te zetten. Terwijl allerhande aliens zich in jouw avontuur werpen, is het aan jou om keuzes te maken en kundig de combat naar je eigen hand te zetten.
De riemen die je daarbij geboden worden, laten dan ook prima met zich roeien. Aan de hand van het verzamelen van verschillende gadgets en verbeterbaar schietgerei kun je al een aardige hoeveelheid Typhon een kopje kleiner maken, maar daar blijft het niet bij. Prey onderstreept zijn role-playing hoofdnoot aan de hand van uiteenlopende vaardigheden om aan te leren. Met behulp van de zogenaamde Neuromods (een spiritueel broederschap van BioShock’s eigen Plasmids) word het mogelijk verschillende skilltrees naar je eigen hand te zetten. Technologische kunde en sterkere vuurkracht bijvoorbeeld, maar bovenal ook de mystieke kunsten van de Typhon zelf.
Van teleporteren tot gedaantewisselingen tot een theekopje; van de Typhon vallen allerlei handige trucjes te leren. Vaak zijn die tweeledig van aard. Legio buitenaardse krachten kan immers ingezet in het gevecht tegen de Typhon, maar meer dan eens ook daarbuiten. Door de verschillende vaardigheden ingenieus te utiliseren, kun je obstakels omzeilen of extra overlevingsmiddelen vinden, alsmede flinke klappen leveren. Zodoende stelt Prey je in staat een eigen speelstijl te smeden. Bruut krachtig, sluipend stil of juist een fysieke aaneenschakeling van absurde abilities. Morgan is jouw canvas voor een eigenzinnig avontuur op Talos 1.
In dat specifieke aspect lijkt Prey in hevig te zijn beïnvloed door Dishonored, de andere grote titel van de Fransozen bij Arkane Studios. Zo maar wat krachten aanmeten is leuk, maar juist de speler die goed oplet en leert verschillende vaardigheden aan elkaar te rijgen, die staat pas echt zijn mannetje. En dat vergt het spel dan ook zeker van je. Gedurende vrijwel je complete verblijf op Talos 1, ben en blijf je de underdog. De Typhon maken het je oprecht lastig, waardoor wild in het rond knallen slechts zelden genoeg blijkt. Werk nauwkeurig en denk snel, anders delf je (voor een zoveelste keer) het onderspit. Prey is pittig, maar daardoor juist adrenaline pompend als een achtbaanrit.
Sfeervolle spanning
Wat hand in hand gaat met het spannende karakter van Prey, is zonder meer het gevoel voor ambiance. Het aardig lang uitstrekkende Talos 1 kan met zijn verlaten gangen en duistere geluiden een sfeervol karakter bieden. Om kippenvel van te krijgen, op een goede manier. Alles voelt ongekend mysterieus, met daaronder een unieke stijl van het ruimteschip zelf. Het station kent futuristische art-deco invloeden, synthetische tuinen en uiteraard tal van sci-fi goedheid. De artistieke stijl van Prey is daarmee een eigen unicum, maar allesbehalve eenzijdig. Elke nieuwe area van Talos 1 kenmerkt zichzelf met een grotendeels huiseigen gevoel, waardoor je als speler verwonderd kunt raken, maar er niet snel op uitgekeken raakt.
In al die uiteenlopende omgevingen is ook meer te beleven dan enkel je overlevingsinstinct. Op het grotendeels vrij te verkennen Talos 1 wemelt het van de optionele bezigheden om te voltooien. Van een handvol interessante side quests tot legio kleine mysteries om op te lossen. Waar zijn alle overlevende (en gestorven) inwoners van het ruimteschip, hoe vindt men een goede voorraad wapens of materiaal en wát is er nu precies loos gegaan op deze goddeloze plek? Wie de moeite neemt zich te verdiepen in het bronmateriaal wordt niet alleen beloond met extra kansen op overleven, maar vindt ook nog eens tal van achterliggende narratief over het mysterieuze Talos 1. Tof voor de gamer die echt alles wil ontdekken, maar vooral blijk van een sterk staaltje worldbuilding door Arkane Studios.
Sowieso biedt Prey in harde uren aardige materie om je tanden in te zetten. De snelle doorloop van het illustere hoofdverhaal kost je al snel een uur of zestien, maar de geïnteresseerde speler kan gemakkelijk tien extra uren verblijven op Talos 1. Het sfeervolle totaalplaatje biedt genoeg om te zien, ontdekken en te overleven. En dat kaliber kundig uitgekiende uurtjes gameplay zijn in mijn ogen meer waard dan de zoveelste torenbeklimming in de eerste beste doorsnee open-world game.
Technische obstakels
Toch kent ook een sterke kern als deze zijn valkuilen. In het geval van Prey komt dat vooral aan op de technische zijde van het verhaal. Hoewel Arkane Studios in optimalisatie hevige sprongen heeft gemaakt sinds het omstreden Dishonored 2 (waarvoor kudos), zijn we er nog niet helemaal. Op de console-versies van de game kent Prey tal van momenten waarin de beeldverversing een poos volledig inzakt. Niet altijd een doodzonde, maar ten tijden van epische en snelle shoot-outs kan het in onhandige doorn in het oog worden. Oneindig zonde ook eigenlijk, aangezien je Preys kenmerkende art-style liever voor geen enkele frame zou moeten missen.
Daarbovenop komt ook het feit dat de laadtijden af en toe in staat zijn je per direct uit de totale spanning te rukken. Tussen de (overigens aardig grote) omgevingen van Talos 1 moet immers zo nu en dan nieuwe data ingeladen worden, maar dat kan snel meerdere minuten kosten. Prima als je op een slakkengang het ruimteschip aan het verkennen bent; gruwelijk irritant als je later in het spel nog snel van A naar B wilt sprinten. Wie echter over een degelijk stuk game-pc beschikt, hoeft zich daarover amper zorgen te maken.
Conclusie
Al met al is Prey zonder twijfel een van de sterkste sleeper hits van dit jaar. Met een heerlijk sfeervolle en mysterieuze opzet weet Arkane Studios een interessant epos neer te zetten, waarbij de RPG-motor op volle toeren draait. De keuzes die je maakt veranderen niet alleen je ervaring van het narratief, maar ook je directe kansen op overleving tegen de overrompelende Typhon. Terwijl de game je door tal van vindingrijk ontworpen stukjes ruimteschip sleept, is het aan jou om je eigen Morgan te laten evolueren tot de ultieme overlever van Talos 1.
Tel daarbij op dat de game barst van optionele maar interessante ervaringen en legio sfeervol achtergrondverhaal voor de liefhebber, en je weet dat Prey sterk in zijn eigen schoenen staat. Met voeten die maar al te graag een psychedelische ruimtewandeling nemen, of kunnen veranderen in de schimmige klauwen van het kwaad zelve.
I keep having this, dream…
Pracht game heb 22 medikits 120 Shotgun shell en sluip rustig rond daar.
Super review
Lijkt me een vette game alleen voor de volle mep ben je te snel door een game als dit heen. Daarom wacht ik wel een half jaartje tot deze vanzelf een keer in een sale voorbij komt.
Naar mijn idee tellen unieke uurtjes als deze wel harder dan een game die maar wat loze missies in een open wereld mietert om de spelduur te verlengen. Naar mijn idee wordt dat ook duidelijk middels de review.
Maar inderdaad, je kunt er vergif op innemen dat de (digitale) prijs een keertje lekker keldert en je zo iets meer waar voor je geld kunt krijgen. Ook begrijpelijk, maar feit blijft natuurlijk wel staan dat dit sowieso een aanrader is voor de doelgroep. Al helemaal als de game straks een paar tientjes minder is.
Zeker tellen de unieke uurtjes mee maar ik heb persoonlijk liever games waar ik minimaal 50 a 60 uur kan insteken en zelfs dan vind ik dat zelf niet overdreven veel voor een game.
Prima review ,maar ik had meer een shooter verwacht al hoewel deze game me nog niet verveeld .
Zeker tellen de unieke uurtjes mee maar ik heb persoonlijk liever games waar ik minimaal 50 a 60 uur kan insteken en zelfs dan vind ik dat zelf niet overdreven veel voor een game.[/quote]
Duidelijk een smaakkwestie. Ik heb veel liever een ‘kleinere’ game die me echt versteld doet staan dan een zoveelste gevalletje open-wereld syndroom. Vandaar ook mijn hoge becijfering voor de game, terwijl jij ‘m nog even laat liggen.
Duidelijk een smaakkwestie. Ik heb veel liever een ‘kleinere’ game die me echt versteld doet staan dan een zoveelste gevalletje open-wereld syndroom. Vandaar ook mijn hoge becijfering voor de game, terwijl jij ‘m nog even laat liggen. [/quote]
Niet alles wat ik speel zijn open wereld games. Er zit toch zeker ook een stukje oude games van lang lang geleden die ik speel. En anders zijn er ook nog de rally en f1 games om maar even wat anders te noemen. 🙄
Wilde verder ook niet impliceren dat je enkel open world games speelt, maar dat dat vandaag de dag wel vooral de trend is als het gaat om games ‘langer’ maken. Er zijn tal van ontwikkelaars en uitgevers die daarin de makkelijke route nemen en speeltijd oprekken met keer op keer dezelfde opdrachtjes uitstippelen.
Wat dat betreft is Prey in mijn ogen dus vele malen sterker dan dat kaliber games. Het op zoek gaan naar (zij)verhalen levert mooie lore op, alsmede meer overlevingskansen in de grote gevechten. Je hebt daadwerkelijk iets aan de loze uurtjes waarin je op verkenning gaat.
Haha ja het is wat met ons gamers in het algemeen. Eerst gaan we lopen zeuren dat games te klein zijn en dan krijgen steeds grotere games en dan is er wel weer iets nieuws om over te kunnen klagen lol. Maar ik snap snap je helemaal en er zijn idd genoeg van die games waar je teveel van hetzelfde doet. Waar ik ondertussen ook wel moe van ben is Diablo 3 momenteel dat eeuwige grinden voor een item met net wat betere stats.
Mooie review Tom!! Toch een vraagje; je geeft aan dat het ‘einde maar net voldoet’. Ik vind het einde juist ijzersterk en een gigantische mind*ck!! Heb je wel gewacht tot na de credits…?
Haha, natuurlijk heb ik gewacht tot na de credits! Maar alsnog vond ik het einde een magere afsluiting. Het lag enorm in de lijn der verwachtingen (waardoor de breinneuk minder spicy voelde) en de pay-off vond ik stiekem ook maar karig.
[semi-spoiler alert]
Het komt neer op een korte opsomming van je daden, gevolgd door een compleet irrelevante keuze tussen A of B. Stiekem had ik dan toch echt een epischer slotstuk willen zien.
[/semi-spoiler alert]
Dit einde kan ermee door, maar voor iemand die al bijna een jaar lang aan het speculeren was over wát de bottom line nou zou kunnen zijn, was dit niet enorm verrassend.