Review: Persona 5

Het is misschien een stoutmoedige opmerking om mee te beginnen, maar ik ben vrijwel zeker dat dit mijn GOTY is. Dat is geen lichte bewering gezien de geweldige games die ik dit jaar al heb mogen spelen. Wie weet word ik nog wel aangenaam verrast dit jaar maar de roem die deze game wereldwijd krijgt spreekt eigenlijk al voor zich. Persona is een naam die in bepaalde kringen vereerd wordt, maar geniet voor het gewone publiek niet zoveel bekendheid. En dat terwijl de serie al twintig jaar bestaat. Misschien dat Persona 5 daar verandering in kan brengen.

Persoonlijk

Persona 5 is de vijfde game in de Shin Megami Tensei: Persona-reeks (kort gewoon Persona) en is één van de vele spinoffs van de Shin Megami Tensei-serie. De faam van Persona is inmiddels zo groot dat het wat succes betreft zijn wortels al ver voorbij is en dat is niet gek gezien de kwaliteit van de spellen. Het is alweer een tijdje geleden dat Persona 4 in de winkels lag; het spel verscheen op de PlayStation 2, maar verhaal-technisch maakt dit niet uit, want elk spel in de serie volgt een eigen verhaallijn.

In Persona 5 neem je de rol aan van een student die naar een nieuwe school is overgeplaatst. Je wordt in een gigantisch verhaal gegooid waarvan jij het mysterie moet ontrafelen, terwijl je tegen slechteriken vecht. Dat klinkt als een standaard basis voor een game, maar de twist is dat je naast je actieve leven als protagonist ook nog een normaal studentenleven hebt. Voor zover je het normaal kunt noemen tenminste, want je hebt natuurlijk wel een doel voor ogen. Activiteiten gebeuren van dag tot dag . Wil je een dag sociaal doen in plaats van tegen monsters vechten dan is dat helemaal aan jou. Er zijn veel variabelen om rekening mee te houden dus zoals je kunt begrijpen is planning van enorm belang. Soms heb je een deadline en moet je slim te werk gaan om een belangrijke klus te klaren binnen een gegeven tijd. En ja, je hebt gewoon school en dus ook examens.

Gestolen harten

Iemand die geen idee heeft van hoe een Persona-game gestructureerd is zal zich er misschien geen voorstelling bij kunnen maken. Een game waarin je op fantasierijke manieren monsters afslacht maar je tegelijk ook saai naar school moet? Hoe raar het ook klinkt, het werkt goed! Persona 5 weet in het schoolleven altijd wel enig verband te leggen met wat er op dat moment speelt in het verhaal.

In het geval van Persona 5 ga je te werk als heuse Phantom Thief en infiltreer jij het bewustzijn (een Palace genoemd) van andere mensen voor redenen die in het verhaal worden uitgelegd. Het doel is om het ‘hart’ van je doelwit te veranderen en hun meest dierbare schat te stelen. Als je een beetje oog voor symboliek hebt kun je wel zien wat de bedoeling is. Je sluipt rond en vecht tegen vijanden met behulp van je eigen Persona; een wezen die je verschillende speciale vaardigheden verschaft zoals het gebruiken van magie of sterke fysieke aanvallen. Gevechten gebeuren in beurten waarbij er op strategische manier aanvallen gekozen moeten worden. Mocht je een vijand met een aanval raken waar hij zwak tegen is dan levert dat je een extra beurt op, maar de vijand kan dit ook bij jou doen. Teamleden zijn gelimiteerd tot één Persona, maar het hoofdpersonage kan meerdere Persona’s bij zich dragen.

Het is bij het opstarten van het spel al direct te zien dat dit spel druipt van de stijl. Het thema van de game is Phantom Thieves en werkelijk alles is uit de kast getrokken om dat zo stijlvol mogelijk over te brengen. Visueel en muzikaal sluit alles perfect aan op het thema. Het rondsluipen doet je voelen als een echte inbreker, omdat je sneaky door een omgeving moet manoeuvreren. Ook heeft elke Persona-game een overheersende kleur die veelvuldig voorkomt in menu’s en omgevingen. In Persona 3 was deze kleur blauw, in Persona 4 geel en in Persona 5 is voor een het zwoele rood gekozen. De kleur knalt van je scherm af en maakt de meest simpele dingen visuele porno. Neem een kijkje bij de screenshots en je ziet direct wat ik bedoel. Het spel heeft overigens zowel Engelse als Japanse stemmen beschikbaar, al zul je voor de Japanse stemmen wel even in de PlayStation Store moeten kijken.

Heb je even?

Persona 5 is een enorme game. Simpelweg door het verhaal spelen kost je rond de 104 uur van je leven! Het vooruitzicht dat je ongeveer twee keer de lengte van een game als The Witcher 3 moet investeren om door het verhaal te komen is op zijn zachtst gezegd intimiderend, laat staan het spel in zijn volledigheid uitspelen. Toch voelt de tijd die je in het spel steekt niet als een eindeloze trektocht door een verhaal dat langzaam op gang komt. Voor je het weet heb je twintig uur in het spel zitten, vervolgens veertig, dan zestig enzovoorts. Tussen elk belangrijk doelwit zit veel tijd voor opbouw van het verhaal en personages waardoor elke gebeurtenis bevredigend aanvoelt.

Naast het verhaal is er ook ruimte voor recreatie. Deze tijd kan op verschillende manieren ingedeeld worden en ook hier komt een stukje planning bij kijken. Je wilt uit je recreatie een zo groot mogelijk voordeel halen omdat je hiervan ook profijt hebt tijdens gevechten. Eén van de bekende Persona-standaarden is het opbouwen van Social Links. Deze Social Links spelen een belangrijke rol bij het ontgrendelen van sterkere Persona’s en nieuwe vaardigheden en zorgen voor onbreekbare banden die uiteindelijk een rol spelen in het verhaal. Om Social Links goed te kunnen vorderen heb je echter wel de nodige competenties nodig. Je personage heeft namelijk ook een competentie-ster die de vijf verschillende statistieken Knowledge, Charm, Kindness, Guts en Proficiency aangeven. Deze vaardigheden moeten goed getraind worden om progressie te maken tijdens Social Links, maar bieden je ook meer mogelijkheden daarbuiten. Met een hogere Knowledge scoor je namelijk beter op je examens en van een hogere Proficiency kun je meer spullen per keer maken. Hoe de vrije tijd verdeeld wordt ligt volledig in handen van de speler. Ieder personage waar een Social Link mee te vormen valt heeft een ander schema en zijn dus alleen op bepaalde tijden beschikbaar.

Hoewel de game gigantisch lang is blijft het indelen van je schema een lastige taak. Dagen bestaan uit meerdere delen en doorgaans kun je twee activiteiten per dag doen. Natuurlijk gebeuren er door het verhaal heen constant evenementen zoals bijvoorbeeld schooltripjes. Ook moet je regelmatig tijd investeren om een Palace te infiltreren of een bezoek brengen aan Mementos; een plek waar je zijmissies kunt doen. Kortom, er is veel te doen en daarom is soms door de bomen het bos niet meer te zien. Om het nog erger te maken kun je in de avond soms niet naar buiten om iets te ondernemen omdat je de volgende dag fris en fruitig op moet. Begrijpelijk, maar naar mijn smaak komt dat iets te vaak voor waardoor je momenten kwijt bent om in Social Links of competenties te steken.

Onder het masker

Ik noemde eerder in een korte adem al de Persona’s. De game heeft immers zijn titel aan deze wezens te danken, maar wat zijn ze precies? Een Persona staat symbool voor een persoonlijkheid en kan in deze fictionele wereld door omstandigheden ontwaken om je speciale krachten te geven. Elke Persona-game pakt dit net iets anders aan. Wat wel altijd hetzelfde blijft is dat het hoofdpersonage in plaats van één Persona meerdere ‘maskers’ kan dragen van verschillende Persona’s. In de termen van het spel wordt dit de Wild Card genoemd en dat betekent dat je een speciaal sneeuwvlokje bent. Het hoofdpersonage krijgt daarom te maken met het terugkerende personage Igor die met zijn iconische lange neus zorgt voor ondersteuning. Igor biedt mogelijkheden om nieuwe Persona’s te maken, oude op te roepen of Persona’s sterker te maken.

Tijdens gevechten kun je tegenstanders vloeren met een aanval waar ze zwak tegen zijn. Weet je alle vijanden tegelijk te vloeren dan kun je ze onder schot nemen met een Hold Up. Tijdens deze Hold Up kun je ervoor kiezen een brute All-Out Attack te doen waarmee je veel schade doet of met de vijand te onderhandelen. Als je kiest voor een onderhandeling kun je geld of voorwerpen aftroggelen maar ook op de vijand inpraten waardoor hij mogelijk een nieuw asset voor je team wordt in de vorm van een nieuwe Persona. Gotta catch ‘em all, toch?

Vanzelfsprekend moet je bij Persona 5 ook weer rekening houden met de standaard spelmechanieken in Japanse RPG’s. Je bent als speler verantwoordelijk voor de uitrusting van je personage en je teamleden. Er zijn verschillende moeilijkheidsgraden om Persona 5 op te spelen waaronder een ontzettend moeilijke stand die gratis in de PSN Store te vinden is. Wat bij elke moeilijkheidsgraad overeen komt is dat als het hoofdpersonage op welk moment dan ook ten onder gaat in een gevecht het Game Over is. Hoewel het soms voor frustratie kan leiden is het een standaard van de serie. In andere woorden: get good.

Conclusie

Natuurlijk hoef ik de fans van Persona niet te vertellen dat ze de nieuwe Persona-game moeten gaan spelen. Fans van dit genre zitten sowieso goed met dit spel. Over het verhaal probeer ik zo min mogelijk te vertellen omdat het werkelijk iets is dat beleefd moet worden. Wat deze review voor mij enigzins lastig maakt is dat Persona 5 ondanks de hoge kwaliteit geen titel is die snel door de mainstream opgepakt gaat worden. In alle eerlijkheid denk ik ook niet dat iemand die nog geen grip op dit genre heeft zich echt kan vermaken met dit spel. De game is op en top Japans en dat moet je maar net liggen. Dat gezegd hebbende straalt deze game zo fel dat het de naam zelfs bij de mainstream in het koppie zit. Misschien is het tijd voor een change of heart?