Review: For Honor

For Honor is een fantastische game, For Honor is een kutgame! Twee volledige tegenstrijdigheden, maar voor mij wel waar. De titel van Ubisoft en maker van Red Steel, Jason VandenBerghe, greep mij vrijwel direct bij de onthulling van het spel. Een middeleeuwse setting met Vikings als een van de hoofdrolspelers, naast Knights en Samurai. Plak daar een innovatief vechtsysteem aan vast en strooi een aantal multiplayer mogelijkheden in het rond, zodat er genoeg bloed zal vloeien, en je hebt een formule die de aandacht trekt. Maar een innovatief systeem heeft ook zijn keerzijde, namelijk woede als je afgeslacht wordt. Dat is For Honor!

War, I am war!

Eerst leek het erop dat For Honor een multiplayer only titel zou worden, maar de werkelijkheid bleek anders. Een singleplayer campagne is er ingestopt om je door de verwoestende kracht van Apollyon te laten leiden. Zij is een krijgsvrouw en wil maar één ding: oorlog! In het verhaal doorloop je de drie facties, waarbij de tijdelijke vrede – eerder een wapenstilstand – wordt doorbroken door Apollyon. Met het Blackstone Legion van de Knights dender je richting Ashfield over de Vikings heen, waarna de Vikings bij de Samurai aankloppen. De onrust is dus terug en in acht uur krijg je een campagne voorgeschoteld met interessante wendingen en vette cutscenes. Het is uiteindelijk geen heel memorabel verhaal, maar er zitten wat verrassingen in en je krijgt sowieso meerdere Heroes onder de knoppen om ze vast te leren kennen.

Op diverse momenten voelt de singleplayer campagne dan ook als een veredelde tutorial voor de multiplayer. In dit geval helemaal geen probleem, want je leert combo’s van onder andere de Raider, Valkyrie, Peacekeeper en Kensei kennen die je wellicht in beta’s nog niet bent tegengekomen.

De keerzijde hiervan is dat het verhaal niet zo persoonlijk wordt, omdat je dus met meerdere Heroes speelt. Daardoor voelt het soms ietwat rommelig, al zijn de missies en vooral de duellen tof om mee te maken. De singleplayer is daarbij volledig in coöp te spelen en de meeste duels worden aangevuld met een extra vijand. In 2 vs. 1 gevechten zijn de bazen sterker en kunnen meer damage hebben. De cutscenes geven soms echter een vertekenend beeld door grote veldslagen te tonen, waarna de uiteindelijke gevechten op kleinere schaal plaatsvinden. Ook is de voice-acting niet echt op zijn plaats, als je de Vikings en Samurai ‘gewoon’ Amerikaans-Engels hoort praten. Dit had best wat accurater gemogen. Om de speelduur te verlengen, heeft de ontwikkelaar twee soorten collectibles in For Honor gestopt, namelijk Observables en Breakables. Bij de eerstgenoemde moet je interessante plekken zien te vinden, waarna je informatie krijgt en uit de tweede krijg je items.

Spiegel je tegenstander

Maar goed, de essentie van For Honor ligt natuurlijk bij de online multiplayer en zeker de combatstijl. Het innovatieve vechtsysteem biedt drie stands, namelijk links, rechts en boven. Met deze stands val je aan, maar verdedig je ook. Door een vijand met de linker trigger (L2) te selecteren, kun je vervolgens met de rechter schouderknop (R1) en rechter trigger (R2) respectievelijk een light en heavy aanval uitvoeren. Valt jouw tegenstander aan, dan zul je zijn aanvallen moeten blocken door deze te spiegelen. Krijg je een aanval van links, moet je zorgen dat jouw stand ook links is. Verder kun je dodgen, parry’s uitvoeren en je vijand stunnen. Alles in For Honor draait om timing en op je tegenstander anticiperen.

De in totaal twaalf Heroes verschillen immers allemaal van elkaar en het beste leer je ertegen te vechten door ze zelf ook te gebruiken. Op die manier weet je wat het personage kan en hoe je moet verdedigen en aanvallen. Mijn favoriet is bijvoorbeeld de Raider van de Vikings, die traag maar behoorlijke klappen uitdeelt. Echter, tegen een snelle Samurai of de Peacekeeper van de Knights is het de bedoeling dat voornamelijk verdedigt, blockt en de ander zijn stamina laat gebruiken. Op rustmomenten kun jij toeslaan met de diverse combo’s.

Zo zul je met elke Hero uit moeten vogelen wat hij of zij kan, wat de beste tactieken zijn, of je juist moet counteren en hoe je slim combo’s in kunt zetten. Het lijkt in het begin simpel, maar er zijn veel facetten waar je op moet letten en onderzoeken wat de sterke en zwakke punten van personages zijn.

Multiplayer rage

For Honor is dus eigenlijk niet eens easy to learn, hard to master. Ja, je weet al gauw van de houdingen en dat je als een barbaar op knoppen kunt rammen, al komt dit niet ten goede aan overwinningen. In de beta’s heb ik snoeihard lopen vloeken en ragen [sorry Daniël, dat momentje kon ik niemand onthouden – red.] omdat ik continu werd afgeslacht. Je denkt dat het aan de game ligt — de gesloten alpha had dan ook last van input-lag — en na uren zwoegen begin je erachter te komen, zeker na de balanswijzigingen van een aantal Heroes, dat For Honor prima gebalanceerd is. Absoluut, soms voelt het nog niet eerlijk dat een vlugge Samurai mijn Raider met de grootste snelheid neerhaalt, maar meestal ligt dat aan je eigen speelstijl. Je moet timen, weten met welke Hero je moet counteren en als je moet blijven blocken, blijf dan maar blocken totdat je wel een gaatje hebt gevonden.

De multiplayer bevat vier modi: 1 vs. 1, 2 vs. 2, 4 vs. 4 Dominion en Deathmatch. Hoewel ikzelf Dominion prefereer, blijft de beste leermethode 1 vs. 1 en 2 vs. 2, en geven deze modi ook de meeste voldoening. Hier komt de essentie van de gameplay perfect tot zijn recht en je leert in alle rust wat de tegenstander doet en wat jij kunt doen. Heerlijke matches rolden hieruit, die je vervolgens in de andere modi ook kunt toepassen. Echter, Dominion is een veel chaotischere modus, omdat het daar draait om zones A, B en C) over te nemen.

Je verdient in Dominion punten door de meeste strategische plekken in handen te hebben. Het team dat als eerste de 1.000 punten haalt, zorgt ervoor dat de tegenstander op een ‘breaking’ komt te staan. Dit betekent dat dit team niet meer kan respawnen, dus als het team van vier hoofdrolspelers de pijp uit gaat, heeft dat team verloren. Breaking kan wel tenietgedaan worden door zones terug te veroveren en de tegenstander weer onder de duizend punten te krijgen. In deze modus hebben beide teams ‘minions’ die standaard naar zone B rennen. Die dien je eerst te moeten verslaan om te kunnen capturen, wat wel voor meer chaos zorgt. Het vechten draait hierin niet zozeer om tactiek, want iedereen rent wat rond en als je in een 3 vs. 1 gevecht belandt, ben je kansloos.

Door punten te verdienen, vergaar je XP en stijg je in niveau. Gelijktijdig speel je ook nieuwe gear vrij voor je Heroes die deels cosmetisch, maar ook zeker handig in de strijd zijn. Zo zijn onder andere de wapens aan te passen om je aanvalskracht te verhogen, maar gelijktijdig verlies je bijvoorbeeld sneller stamina. Zo blijft alles aardig in balans en kun je geen overpowered karakter maken. Je verdient alles wel willekeurig en je kunt het een en ander met Steel kopen, de in-game valuta. Door de singleplayer te spelen en matches online te winnen verdien je Steel, waarmee je Heroes kunt aannemen (en later dus upgraden) en bijvoorbeeld ook outfits mee kunt aanschaffen.

Karig grinden

De opzet van For Honor is ijzersterk, maar de content is wat karig. Zo zijn er voor Dominion maar zes levels en blijft de variatie daarin beperkt voor een aantal alternatieve modi. Daarnaast kun je vanaf het begin wel met de twaalf Heroes spelen, al verdien je gear en upgrades pas als je een Hero voor 500 Steel hebt gekocht. Deze strategie heeft Ubisoft al eerder gebruikt en om bepaalde content vrij te spelen, dien je aardig wat te grinden. In het totale aanbod blijft sommige bepantsering dan ook ongelooflijk duur zijn. Deze moet je met Steel kopen, dat je maar gering verdient na elke match. De uitweg is de Season Pass aanschaffen of voor echt geld Steel kopen, en dit is niet goedkoop. Dit is toch zonde, want de essentie van For Honor is gewoonweg ijzersterk. De positieve kant is wel dat alle aankomende downloadable content, waaronder extra Heroes en maps, gratis zal zijn.

Faction War

Tot slot bevat het spel een minigame in de vorm van Faction War. Als je For Honor voor het eerst start, moet je voor een factie kiezen. Door matches te spelen en War Assets te plaatsen, wordt er aan het einde van een seizoen de winnaar bepaald. Spelers van de winnende factie verdienen items, waarna alles wordt gereset en de Faction War opnieuw begint. Dit is een leuke extra om toch weer in-game spullen te verkrijgen.

Conclusie

For Honor heeft mij lang met twee gevoelens rond laten lopen. De innovatieve gameplay in een voor mij heerlijke setting zorgt namelijk voor een fris gevoel in de wereld der games. De tactische aanpak in de combat met twaalf behoorlijk diverse Heroes schenken ons geweldige matches die voldoening geven. De hard to master-gameplay zal je de eerste uren laten twijfelen, maar eenmaal onder de knie counter je vijanden met vette combo’s en sluit je een gevecht met een brute execution af. Natuurlijk is het schelden geblazen als het volledig mislukt, maar Ubisoft heeft de game met de release behoorlijk gebalanceerd afgeleverd, dus kudo’s hiervoor.

De singleplayer verhaallijn is tof — helaas niet heel memorabel — maar leert je wel de essentie van de game doorgronden. Al is de multiplayer toch het pareltje en zijn de 1 vs. 1 en 2 vs. 2 modi de grootste leermeesters binnen de game. Jammer genoeg bevat For Honor iets te weinig content en speel je gear en andere items vrij na wat uurtjes grinden om Steel te verzamelen. Gelukkig wordt alle DLC gratis en is de gameplay te sterk om de game hierop af straffen. For Honor is innovatief vechten om de eer!