Mafia III

Mafia III – ook gestileerd als Mafia 3 – verschijnt zes jaar na zijn voorganger en moet de foutjes van dat deel gaan wegwerken. In Mafia II was er naast het verhaal namelijk niet veel te doen. De vele trailers van het derde deel, dat zich afspeelt in New Bordeaux (een fictief New Orleans), zien er behoorlijk veelbelovend uit. Helaas hadden nog maar weinig media de game voor release gespeeld en dat kan scepsis oproepen. Het kan ook de GTA-strategie zijn, maar gaat Mafia III het redden door de hype?

Wraak (de; v(m)) 1 Agressie uit boosheid om een verlies

In Mafia II speelde je nog als de Italiaanse maffia, in Mafia III zijn de rollen omgedraaid. Jij speelt Lincoln Clay, een donkere Vietnam veteraan die na zijn missie huiswaarts gaat richting het New Bordeaux van 1968. Zoals het vaker gaat in stinkende zaakjes, loopt een overval op de Federal Reserve niet goed af; de Italiaanse maffia verraadt jou en neemt je familie vervolgens erin mee. Jij overleeft de moordpoging en zint uiteraard op wraak, met jouw netwerk regel je nieuwe vrienden die je zullen helpen elke district over te nemen op weg naar de laatste kluif Italianen.

Het lijkt een vreemde eend in de bijt om niet direct de maffia onder de knoppen te krijgen. Toch voelt het als een vertrouwde game, omdat je tegen hen vecht maar zelf ook niet echt zuivere koffie bent. Het verhaal is een geweldige waarneming, waarin de eerste paar uur een soort introductie zijn, meerdere personages de perspectieven belichten wat er allemaal in die tijd gebeurde en diverse achtergrondinformatie. Deze gebeurtenissen krijg jij te spelen en daarmee vlecht het zich tot ultieme wraak. Ja, applaus voor het sterke verhaal, dat zich misschien wat langzaam opbouwt, maar ontpopt tot een heugelijke strijd om districten en het uitroeien van jouw vijanden. En Vito is terug en dat is fantastisch!

Moorden, ondervragen, slopen

Direct daarnaast staat de gameplay, die heerlijk wegspeelt. Elke missie die je doet, stealth of guns blazing, is weer een genot om te volbrengen. De actie is hard, bruut en heel sterk uitgewerkt. Zo kun je al knokkend maffiosi neerhalen, al dan niet met een brutal takedown, maar ook met diverse pistolen, shotguns, automatische geweren, sniperrifles en granaten. Voor ieder wat wils al wil dit op den duur toch gaan vervelen. De eerste uren zijn samen met de opbouw van het narratief fenomenaal, maar na twee districten overnemen voelt het allemaal hetzelfde. Elk district weer krijg je missies voorgeschoteld waarbij je een belangrijk persoon moet doden, kerels moet ondervragen, iemand moet achtervolgen, geld moet jatten of de stash van drugs, drank of geldautomaten moet slopen; ofwel het opdoeken van zogeheten Rackets. Op die manier verdien je geld dat je kunt uitgeven aan het upgraden van wapens, het kopen van health packs of armor of aan het inroepen van je Hit Squad.

De Rackets kun je aan één van je compagnons toewijzen: Vito, Cassandra of Burke. Door iemand te kiezen, verdien je weer meer geld, krijg je upgrades voor voertuigen of wapens of krijg je een Marker gratis voor een oproep. Ik noemde het al, je kunt de Hit Squad oproepen, maar ook gratis een auto laten bezorgen, je cash laten ophalen, een wapenbusje bellen, iemand de politie van je weg laten houden of de telefoonlijnen tijdelijk onbruikbaar maken. Handige tools om je door New Bordeaux te loodsen en vooral met de Hit Squad, een aantal schietgrage gasten die je helpen een Racket over te nemen. Leuke extra’s allemaal, maar de missies blijven repetitief. Je werkt wel toe naar hoofdmissies die een stuk interessanter zijn, waar er uiteindelijk maar een handjevol van zijn.

Die details

Ondanks de behoorlijk matige missiestructuur, die Mafia III aanzienlijk weet te verlengen, zijn de details in de game rijkelijk aanwezig. Ten eerste is de sfeer van New Bordeaux heerlijk en vooral als je in het donker over een brug richting de stad rijdt en om je heen kijkt. De stad ademt, de stad leeft en dat is gelukkig op veel plekken ook qua levendigheid op straat te merken. Er rijden vaak genoeg auto’s, er lopen voetgangers rond die tevens opmerkingen maken en mensen toeteren als je idioot rijdt. Daarnaast bewegen de ruitenwissers als het regent, stoort de radio als je een garage binnen rijdt en politie is opvallend genoeg weinig te bekennen in slechte wijken en juist veel aanwezig in rijke (blanke) wijken. Vijanden bewegen bijvoorbeeld ook goed op de impact van kogels. Ze zakken weg als je op hun benen schiet, armen gaan hangen als er een kogel in zit en ze vallen over relingen als je ze daar neerschiet.

Het zijn die details die het maken in een stad, het rondcruisen met één van de beste soundtracks ooit in een game speelt daar een grote rol in. Met onder andere The Rolling Stones, The Animals, Sam Cooke, Creedence Clearwater Revival, Status Quo, The Box Tops, Cream, Johnny Cash, Steppenwolf en John Lee Hooker heeft ontwikkelaar Hangar 13 goud in handen. En als Jimi Hendrix’ All Along The Watchtower opdoemt in het hoofdmenu, dan start je de game al hemels. Pak daarbij een nummer dat speciaal begint te spelen als je maffiosi neer moet knallen of moet ontsnappen en dan begrijp je dat zulke momenten onbetaalbaar zijn. Het autorijden is in het begin alleen erg wennen, een beetje als Watch Dogs, maar dan stukken beter uitgewerkt. Je zult de eerste uren ongemakkelijk rondtoeren, de besturing is daarna wel oké.

Een leegte

Maar vervolgens lijkt er geen tijd of budget vrijgemaakt te zijn voor de verdere indeling van de stad. Cruisen met Jefferson Airplane uit de speakers is leuk, maar er is weinig te doen naast de hoofd- en optionele missies. Ja, je kunt wiretappen om vijanden in een stukje wijk te zien, of collectables verschijnen op de map. Zo kun je albumhoezen en meerdere soorten magazines verzamelen. Oké, de beste collectable in een game ooit is Playboys! Door heel New Bordeaux liggen er tientallen verspreid met een cover en hooguit een paar pikante foto’s. Wie dit verzonnen heeft verdient echt een bonus. Echt, niemand kan een betere collectable benoemen! Durf het, doe het!

Maar veel verder dan het genoemde kom je niet. Er zijn geen activiteiten buiten de missies en de verzamelbare items en dat is eeuwig zonde. Ja, je kunt meer dan dertig uur besteden aan Mafia III, maar met een repetitieve missiestructuur wordt het er niet interessanter op. Je moet een drankhandel platleggen waarna jij het overneemt, laat mij dan ook die Moonshine atten. Je gaat louche hoerententen omwerpen, geef mij dan een lapdance. Laat mij dieper in de handel duiken, want naast Rackets en districten overnemen kun je er niet veel meer mee. Ja, health packs of armor ophalen, maar dat is het helaas. Was creatiever geweest, zowel in de missies als de activiteiten in de stad. Zodoende voelt New Bordeaux meer als decor.

Technisch ouderwets

Ook op technisch vlak slaat de game de plank mis. Weer refereer ik naar die eerste paar uur, waarin Mafia III als een zonnetje leek te lopen en er weinig aan de hand leek. Hoe meer ik speelde, hoe meer fouten ik echter tegen het lijf liep, zoals stoelen die trippen, auto’s die half in het asfalt wegzakken, vijanden die raar wegvliegen als je ze doodschiet, items die je niet kunt oppakken of pop-up. Ook heb ik meerdere crashes gehad, maar gelukkig was ik niet veel progressie kwijt. Tevens is Mafia III niet de mooiste game; de cutscenes ogen erg goed en van prima acteertalent al is de game zelf niet heel grafisch hoogwaardig. Wat mij betreft niet zo erg voor zo’n grote wereld, want de sfeer is ontzettend goed en veel andere componenten zijn prima uitgewerkt. Maar als een spel vervolgens technisch ondermaats is, dan is het wel lastig te beoordelen.

Black ‘60s lives matter

Het thema racisme speelt een vrij grote rol in Mafia III en dat pakt de ontwikkelaar uitgebreid aan. Het was voor gekleurde mensen niet makkelijk in Amerika in de jaren ’60 te leven (en eigenlijk nog steeds niet altijd). Je speelt natuurlijk met een donker hoofdpersonage en dat is te merken in het Amerika van die tijd. Politie kijkt je vuil aan op straat, belangrijke piefen in cutscenes roepen kleinerend ‘nigger’ en in bepaalde cafés en restaurants zijn gekleurde mensen niet gewenst. Dit soort taferelen komen ook in het verhaal voor, waarbij cutscenes de situaties schetsen hoe mensen met een andere huidskleur worden behandeld. Bepaalde elementen merk je hedendaags nog en het is goed om te zien dat racisme wordt getoond in de game. Het geeft een extra lading aan de game en het krijgt hiermee een eigen charme.

Conclusie

De review van Mafia III is denk ik wel de moeilijkste in tijden, omdat de game behoorlijk veel goed doet maar ook heel veel fout doet. Het verhaal is heel sterk tentoongesteld, samen met de brute combat, de sfeer in de stad, één van de beste soundtracks ooit, een handjevol memorabele missies, de details en natuurlijk het verzamelen van Playboys. Anderzijds is er na het verhaal weinig meer te beleven, zijn de missies repetitief en is de game technisch ondermaats met bugs en crashes. De balans is daarom erg lastig, want de eerste uren jouw eigen imperium opbouwen, bedrijfjes overnemen en je compagnons inzetten en upgrades krijgen is geweldig. Daarna krijg je eens in de zoveel tijd weer een geweldige missie voorgeschoteld. Als ontwikkelaar Hangar 13 creatiever was geweest met de missiestructuur en een half jaar extra tijd had gehad om Mafia III op elk vlak op te poetsen, dan was het de game geweest die het had moeten zijn.