BioShock: The Collection

Volgens mij zie ik ergens licht. Nee, vuur zelfs. De lucht in m’n longen raakt bijna op en met een laatste krachtsinspanning probeer ik omhoog te komen. Ik proest het uit en snak naar adem als ik eindelijk weer boven water ben. Adrenaline, angst, opluchting… ik weet eigenlijk niet wat ik moet voelen. Versuft kijk ik om me heen. Daar, in de verte. Land in zicht! Niet zomaar land. Een mysterieus stukje land. Met een vuurtoren.

There is always a lighthouse…

En zo begon voor mij en miljoenen anderen het avontuur dat BioShock heet. Een avontuur door het prachtige, overweldigende, benauwende, gruwelijke en vooral ook bijzondere Rapture. De stad, diep onder het wateroppervlak, had al op voorhand iets magisch. En het bleek vanaf de eerste minuten aan alle verwachtingen te voldoen.

Rapture is een volledig uit de klauwen gelopen utopie van één man. Een visionair, die nogal gewaagde ideeën had voor de toekomst van de mensheid. Voor de liefhebbers van tv-series: vergelijk het met de ideeën van David Pilcher in Wayward Pines. De mooie toekomst van Rapture viel echter al snel in het water. Ba dum tsss!. Ondanks dat het een soort vergane glorie was, had Rapture een enorme aantrekkingskracht. Tijdens het spelen zag je de mislukte experimenten, hoe de wereld voorheen functioneerde en wat er van sommige inwoners geworden is. De waarde van de toepasselijke materialen Adam en Eve. En de iconische inwoners: Big Daddy’s en Little Sisters.

Spectaculair

Rapture was niet zomaar een decor voor een actievolle game. Geen generiek strijdveld waar je doorheen kon rennen. Het was echt een wereld die geloofwaardig over kwam. Een wereld waarin elk onderdeel een concreet doel heeft. Waarin van alles mis is en waar je steeds meer van wilt weten. Het was ook een wereld waarin je heerlijk creatief kon zijn, met zaken als Plasmids die je speciale krachten geven, het hacken van turrets en het plunderen van verkoopautomaten. Niets zo bijzonder als de eerste keer dat je een gevecht aan moet gaan met een Big Daddy. Behalve dan het moment waarop jij ervoor zorgt dat de ene Big Daddy een andere Big Daddy gaat aanvallen. Spectaculair!

Het moge duidelijk zijn: BioShock gaat me nauw aan het hart en dat geldt ook voor deel 2. Hoewel het volledig ‘nieuwe’ er iets af was, wist het tweede deel toch voor volop vermaak en afwisseling te zorgen. Nog altijd was het een game van formaat en met een terecht topcijfer op zak. Daarnaast was het ook een zoethoudertje, want het originele ontwikkelteam werkte inmiddels hard aan een echt nieuwe BioShock. Weg met Rapture, welkom Columbia!

Filosofie

BioShock Infinite nam afscheid van het water en slingerde ons kilometers de lucht in richting de zwevende stad Columbia. Wat spelmechanieken bleven herkenbaar, net als de achterliggende filosofie van de makers. Elke vijand, elk stukje dialoog… het had allemaal een functie in de spelwereld en voor het verhaal. Hoewel het bij vlagen wat lastig te volgen was wát nou precies die hele filosofie was, zeker richting het einde van de game, was ook BioShock: Infinite een kwalitatief uitstekende game. Minder baanbrekend dan het origineel, maar nog altijd een bijzondere ervaring. Mede dankzij een geheel nieuwe setting, nieuwe vijanden, een bijzonder verhaal en het verplaatsen via de buizen van een monorail met een grijphaak. De nadruk lag wel erg veel op redelijk massale gevechten, waardoor Infinite iets meer als een gewone shooter voelde. De momenten van verkennen en spanning, waar Rapture in excelleerde, waren helaas schaars.

Conclusie

En dan de hamvraag: wat moeten we anno 2016 met een remaster in de vorm van BioShock: The Collection? Kort gezegd is dit verplichte kost voor elke gamer die deel 1 en 2 heeft gemist. Liefhebbers van actie en avontuur kunnen daar vele uren vermaak uit halen. Zeker nu de games visueel zijn opgepoetst en van een fraaie 60 frames per seconde zijn voorzien. Het resultaat mag er wezen, want beide delen zien er heel fraai uit. BioShock Infinite is pas 3 jaar oud en daarmee valt grafisch iets minder winst te boeken, maar ook die game kan vandaag de dag nog heel goed mee. Daarnaast krijg je alle singleplayer DLC erbij en heeft de bundel een adviesprijs van zo’n 45 euro.

Het is een open (vuurtoren)deur, maar voor fans van de franchise is het een heerlijk weerzien. Voor de meesten zal het alweer wat jaren geleden zijn en dan biedt deze Collection een geweldige trip down memory lane. Het geheel ziet er mooier uit, vergeleken met de originele versies, maar die vergelijking is wat mij betreft irrelevant. De ervaring staat als een huis en daar draait het om. Begint het weer te kriebelen bij het horen van kreten als Splicers, plasmids, tonics, vigors, Big Daddy’s en Big Sisters? Of heb je geen flauw idee waar ik het over heb? Halen die Collection. Zet hem desnoods op je verlanglijst voor als de storm van het najaar vol nieuwe toppers weer is gaan liggen. Dit is gewoon een verplicht stukje gamegeschiedenis.