Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter

221B Baker Street, het adres van Sherlock Holmes in Londen. Daarom was Daniël onlangs in Parijs om de nieuwe game omtrent de detective te spelen, Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter. Waarom Parijs? Omdat er niet genoeg plek was voor een perstrip in Londen, en de reis ook duurder zou worden. Maar hé, de stad van de liefde bezoeken in een schitterend hotel om de emotieloze, stoïcijnse, de man met gebrek aan empathie, genaamd Sherlock Holmes, onder handen te nemen, is nooit verkeerd. De game verschijnt op 10 juni en wij mochten alvast hands-on met de eerste case.

Emotionele analyse

Nou ja, emotieloos, stoïcijns, nul gevoel? Dat is wel even anders in Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter, de achtste game uit de franchise van ontwikkelaar Frogwares. Er is gekozen voor een nieuwe acteur voor de rol van Holmes en dus een iets andere aanpak. Waar de ontwikkelaar merkte dat gamers zich niet genoeg konden meten en inleven met onze detective in Sherlock Holmes: Crimes & Punishments, hebben de mensen binnen het bedrijf besloten het hoofdpersonage een persoonlijke en modernere twist (in oud-Londen) te geven. Denk aan reageren met meer emotie, humor en een menselijker karakter. Daar komt ook bij kijken dat Holmes een dochter heeft die in The Devil’s Daughter wordt geïntroduceerd. Hij en een dochter, dat kan nooit goed gaan. Dit zorgt dan ook voor conflicten tussen beide karakters, maar natuurlijk ook met onder andere Dr. John Watson en Mrs. Hudson. Als zijn dochter een beetje op hem lijkt, heb je twee fantastische gekken in huis.

In Parijs kregen we de eerste case te spelen, genaamd Infamy. Deze Sherlock Holmes-game bestaat uit vijf cases, die ieder een aantal uur zullen duren. In de Infamy case krijg je te maken met de Amerikaanse acteur Orson Wilde – niet te verwarren met de superieure dichter en schrijver Oscar Wilde. De acteur zit vol van zichzelf en wil met volle overtuiging Holmes spelen in een toneelstuk. Echter, er zijn conflicten gaande in het bruisende Londen van de negentiende eeuw, er worden moorden gepleegd en de directe omgeving wordt bedreigd. Maar wie is de dader? Zijn dat de hoge piefen, is dat Wilde, of toch iemand uit de Tabbard’s Pub? En daar komt de kracht van Holmes naar boven: deductie…

Brein kraken

Het gesystematiseerd probleemdenken, ofwel deductie, is natuurlijk hetgeen waar de detective mee groot is geworden. Het analyseren van de kleinste details, emoties op gezichten, scheuren in kleding, spelden van een vereniging, wallen onder de ogen en onnoemelijk veel andere mogelijkheden om informatie in te winnen, een persoon te ‘leren kennen’ en daders te achterhalen. Dit gaat door middel van een soort point and click-systeem, waarbij je met een cirkelvormige cursor een lichaam van een persoon analyseert en details te weten komt. Bij sommige details kun je zelf invulling geven over wat er aan de hand is. Zo kun je bij wallen onder de ogen kiezen voor bijvoorbeeld ‘te weinig slaap’ of ‘deze persoon is ziek’. Bepaalde keuzes zijn later van belang en als je een verkeerde analyse maakt, kan dit consequenties hebben op het verdere verloop van de case.

Dit onderzoeken gebeurt lang niet alleen middels het point and click-systeem. Natuurlijk pak je voorwerpen, lees je boeken of nieuwsberichten, doorzoek je huidschilfers of vergif onder een microscoop wel op deze manier, maar je bent ook vrij om door Londen te wandelen. Er zijn diverse gebieden te doorkruisen, op zoek naar aanwijzingen of om verscheidene verdachte locaties te bezoeken. Uiteraard kun je in je eigen huis, op 221B Baker Street, je verzamelde informatie uitwerken en de case vorderen. Deze verzamelde informatie verschijnt in een casebook, waarbij personages worden uitgelicht, foto’s te vinden zijn, bewijsmateriaal, dialogen en de persoonsgegevens staan en de opgeloste cases worden opgeslagen.

Meer dan analyseren

Waar in Crimes & Punishments meer abstract onderzoeken centraal stond, lijkt er meer afwisseling in Sherlock Holmes: The Devil’s Daughters te zitten. Het enigszins vrij rondlopen, minigames als bommen ontmantelen, over smalle balken lopen, personen afluisteren en zelfs knokken met bandieten zorgen voor de nodige diversiteit die de game zeker kan gebruiken. Het is geen AAA-productie, maar door zulke vernieuwingen en kleinere opdrachten tussendoor kan de gameplay interessant blijven. Ook doordat je af en toe een hulpje oproept, dat criminelen of verdachten kan achtervolgen, details kan verzamelen en locaties kan achterhalen die kunnen helpen bij je zaak. Evenals het vermommen als bijvoorbeeld een priester is een goede (en hilarische) manier om cases op te lossen.

Drie elementen die wat dieper in gaan op het kraken van het brein en situaties voorzien zijn de Detective Mode, Imagination Mode en Deduction Space. De eerstgenoemde helpt je verborgen geheimen te ontdekken op de diverse locaties. De Imagination Mode is een soort minigame waarbij je een combinatie van acties moet zien uit te voeren. Door de denkwijze van Sherlock kan hij vooruitkijken en inschatten hoe een situatie zich uit in actie-reactie. Denk aan het afleiden van een man door zijn hoed te laten vallen, waarna je een mes kunt pakken, een touw door kan snijden van een speler die valsspeelt, er vervolgens een gevecht uitbreekt, de bewaker eropaf gaat en jij naar buiten kunt om via het dak een ander pand binnen te sluipen. Hier komt dan ook een fijn vormgegeven cutscene van tevoorschijn. Er is echter maar één combinatie mogelijk, dus je moet zelf uitzoeken wat het meest logisch is welke stappen je maakt.

Het derde element, de Deduction Space, speelt zich in het hoofd van Holmes af waar alle details verzameld zijn. Door middel van deductie en het maken van keuzes is overal een connectie van te creëren. Zo zijn er verbanden te leggen tussen een moord, de ziekte van een belangrijk personage en een verdachte dokter, ik noem maar wat. De draden in het hoofd zijn aan elkaar te linken, waarna daders aan te wijzen zijn en je mag dan ook nog kiezen hoe je deze dader confronteert. Ga je heel subtiel een gesprek aan of gooi je met alle scherpte die je hebt alle feiten en details eruit? Er zijn echter fouten te maken, want de ontwikkelaar neigt naar het zelf zijn van Sherlock Holmes, het zelf maken van de cases en het in grote lijnen eigen maken van keuzes. Je komt te weten wat je goed of fout hebt gedaan, al zitten daar morele keuzes aan vast, die consequenties kunnen hebben voor het verloop van de case.

Voorlopige conclusie

Met Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter slaat ontwikkelaar Frogwares een iets andere weg in. Holmes wordt persoonlijker en hij heeft een dochter waar wat conflicten mee gepaard gaan. De game gaat dus aan de haal met een Sherlock die we niet gewend zijn, maar dit hoeft geen slechte stap voor de franchise te betekenen. Je bent immers een excentrieke detective en je moet je als speler met hem kunnen identificeren. Dat lijkt op deze manier al te lukken. Fijn aan deze game is dat er meer afwisseling in lijkt te zitten ten opzichte van het vorige deel, wordt de methode van deductie lekker complex en ben je meer aan het doen dan alleen point and click-achtig aan het onderzoeken. Met twintig uur gameplay en vijf cases krijgen we een flinke kluif met Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter en het is afwachten of de game zo lang leuk en verfrissend blijft. Voor dat deductieve oordeel moeten we tot juni wachten.