Als gamer moet je eens in de zoveel tijd ook eens open staan voor wat ‘nieuws’. Even uit je gebruikelijke patroon stappen en aan de slag gaan met een experimentele game, waarom niet? Het kan een fantastische ervaring zijn en er valt weinig te verliezen. Mij overkwam het laatst toen ik gevraagd werd Remember Me te voorzien van een preview. De game is er een die de afgelopen tijd niet veel nieuwskoppen wist te veroveren en daardoor bij veel gamers onder de radar is gebleven. Niet geheel wetend wat precies te verwachten begon ik te spelen, en al snel werd duidelijk: deze verfrissende game wordt lang zo slecht nog niet. Tijd om Remember Me toch nog even in de spotlichten te zetten.
Social networking gone bad
Remember Me speelt zich af anno 2084 in het zogenaamde Neo-Paris. Het eens zo romantische Parijs is veranderd tot een uit de kluiten gewassen metropool: strakke, high-tech wolkenkrabbers worden afgewisseld met complexe sloppenwijken vol traanplaat en tuig. Sinds de opkomst van het Parijse bedrijf Memorize heeft de Franse hoofdstad veel meegemaakt. Memorize heeft het namelijk mogelijk gemaakt om, net als je vakantiefoto’s of filmpjes van je dronken vrienden, ook herinneringen met elkaar te delen via sociale netwerken. Met behulp van Memorizes Sensen-systeem kunnen gebruikers hun eigen herinneringen verkopen en delen, terwijl die van anderen opgeslagen kunnen worden in je eigen geheugen. Klinkt als een fantastisch systeem, maar niets is minder waar…
Want ja, dit zagen we natuurlijk van mijlen ver aankomen: het systeem blijkt niet helemaal koosjer en ook Memorizes motieven zijn niet even zuiver als we gehoopt hadden. Zo tast een overdosis aan herinneringen het DNA en het welzijn van de gebruiker aan, waardoor in de sloppenwijken maar al te snel gemuteerde ‘Memory Junkies’ ontstaan. Memorize lijkt voor de verslavende en schadelijke bijwerkingen weinig zorg te hebben, zij hebben namelijk grotere plannen op de agenda staan. Want ja, als je alle herinneringen van alle mensen op één server hebt staan en dus de geheugens van iedereen in Neo-Paris in je macht hebt, dan moet je er toch wel iets slechts mee doen? Als de situatie er om vraagt, dan doe je dat gewoon.
Nilin
En dat is waar Nilin in beeld komt: deze prachtige (en bovendien erg lenige) ‘Memory Hunter’ heeft als enige de kracht om het corrupte Memorize te stoppen. Niet alleen is zij een prestigieuze jager op herinneringen, maar heeft ze daarnaast ook als enige de mogelijkheid om de geheugens van haar slachtoffers kundig aan te passen. In een high-tech wereld waar iedereen waarde hecht aan zijn of haar eigen herseninhoud, kunnen een paar veranderingen in het geheugen van iemand een krachtig wapenarsenaal zijn. Nilin zou ieders gedachte naar haar wil aan kunnen passen, wat natuurlijk enorm veel macht schept. Het enige probleem? Nilin is er haar eigen geheugen kwijt.
Remember Me opent erg krachtig met de ‘mind wipe’ van Nilin: haar herinneringen worden door Memorize verwijderd in diens speciale gevangenis genaamd The Bastille. Wat ze vanaf dat punt herinnert, dat is wat je als speler mee zal krijgen. Door wat mentale hulp en duiding van rebellenleider Edge weet je met Nilin net op tijd te ontsnappen uit The Bastille, waarna het verhaal snel vaart aanneemt. Nilin is uit op wraak: ze wil Memorize een halt toewijzen door haar geheugen terug te stelen en de corrupte daden van het bedrijf te ontmaskeren. Om dat te verwezenlijken zal Nilin echter eerst wel haar vaardigheden moeten herontdekken. Terwijl Nilin voor haarzelf poogt duidelijk te krijgen hoe en wat ze precies was, nemen meer en meer ongewenste partijen interesse in de beruchte Nilin. The hunter becomes the hunted…
En zodoende stuurt Remember Me de speler met Nilin op pad door een veelbelovend avontuur. Het thema rondom de corruptie van geheugens is sowieso al een interessante, maar door de sterke storytelling dringt het thema ook goed door. Het verhaal wordt ondersteund door overtuigende voice-acting en een scala aan sterke cutscenes laten je ook echt meeleven met Nilin en haar vrienden. Tussen de levels door zien we bijvoorbeeld onze protagoniste ook haar eigen daden verantwoorden in monologen die zich afspelen in haar bewustzijn. Ze vraagt zich af wat er nu werkelijk aan de hand is en waarom ze zo is zoals ze is. Het is wellicht een wat geforceerde manier van storytelling, maar het schept wel een band met onze Nilin, doordat we iets directer met haar gevoelens en gedachtes te maken krijgen.
Smeltkroes van genres
Met Nilin onder de knoppen trekken we er dus op uit in het gevaarlijke Neo-Paris. Remember Me profileert zichzelf als een actie-avontuur, maar is eigenlijk meer dan alleen dat. Brute gevechtscènes worden vaak afgewisseld met langdurige platformelementen, hier en daar bijgestaan door een puzzel of een sluip-opdracht. Als Memory Hunter ben je dus veel bezig met klimmen, klauteren, kruipen en natuurlijk veel knokken, wat samen een interessant geheel vormt. Het is in ieder geval een formule die niet snel verveelt, aangezien het spel je voor steeds andere obstakels zet. Het ene moment ben je nog rustig aan het zoeken naar wat verzamelobjecten, het andere moment zit je in een gevecht met een gigantische gevechtsrobot of poog je een herinnering voorzichtig aan te passen. Vooral in de eerste paar levels kwam de mix van genres als verfrissend over, maar ik ben benieuwd in hoeverre de game trouw blijft aan de vele verschillende gameplayelementen.
Tandjes tuffen
Toch, het gros van de tijd zul je bezig zijn met het van je afvechten van hordes vijanden, wat op zich ook geen straf is. Het knokken met Nilin is een vrij vlotte ervaring, die van oorsprong niet veel om het lijft lijkt te hebben. Die eerste paar moves van Nilin, heb je zo onder de knie. Naarmate je echter vordert in het spel, herinnert Nilin zich meer en meer speciale aanvallen, langere combo’s en andere vaardigheden. Hierdoor wordt de combat stukje bij beetje interessanter en leuker om mee te spelen. Dit vechtsysteem lijkt vast te houden aan een ‘easy to learn, hard to master’ principe: in het begin zul je er weinig aandacht aan hoeven te besteden, maar later in het spel kun je gigantische combo’s aan elkaar ‘chainen’.
Nilin’s vechtstijl is bovendien op je eigen manier aan te passen. Haar combo’s bestaan uit een aantal vaste knoppenvolgorden, die je zelf van bonussen kunt voorzien in het Combo Lab. Bepaalde klappen zijn extra sterk, andere vullen je gezondheid aan of maken het mogelijk sneller power-ups te gebruiken. Door zelf te dirigeren waar in de combo’s deze bonussen geplaatst worden, kun je je eigen vechtstijl vormen. Vooral in het begin lijkt het complexe Combo Lab een wat nutteloos principe, maar het loont vooral later in het spel zeker om de juiste combo’s in elkaar te draaien en de moeite te nemen ze goed te onthouden.
Sfeer alom, maar een gebrek aan vrijheid
Als er iets is wat meteen opvalt aan Remember Me, dan is het wel het sterke gevoel voor sfeer. De opzwepende muziek tijdens de vechtscènes, de lichtinval op donkere omgevingen, Nilin’s vlotte bewegingen: het is een puik staaltje ontwikkelwerk van DONTNOD Entertainment. Het Neo-Paris van Remember Me weet ook prachtige kiekjes op te leveren, soms is het zelfs alsof alles één op één overgenomen van de (al erg strakke) concept art van de game. Van de typische Franse straatjes tot de immense gebouwen die boven de deprimerende sloppenwijken uitsteken: het ziet er allemaal erg verzorgd uit. Ondergrondse en afgesloten levels voelen bedrukkend en beangstigend, terwijl het kleurenpalet in het Parijse zonnetje echt warmte uitstraalt. Knap werk, allemaal. En dat terwijl de game ook trouw blijft aan een bepaald sci-fi thema: koddige Franse bistrootjes zijn uitgerust met augmented reality uithangborden en high-tech robots paraderen rond tussen de elite van Neo-Paris. Vrijwel elke plek in Remember Me heeft iets ‘eigens’, waardoor de levels interessant en sfeervol blijven.
Dit wekte bij mij echter ook enige frustratie op tijdens mijn previewsessie. De levels zien er vaak prachtig uit en ik zou ze dan ook graag vrij willen verkennen. Dat leek me toch zo prachtig: op zoek naar de mooie uitzichten in Neo-Paris, van dak naar dak springen en vrij rondlopen in de complexe getto’s. Dat was echter waar Remember Me de speler moet teleurstellen: het spel is van origine een lineair avontuur en van echte free-roam is dus niet te spreken. Dit obstakel schemert het meest door tijdens het klimmen met Nilin: vaak wanneer de game je vraagt de hoogte te trotseren, is er sprake van slechts één route naar boven. Een veilige route, bovendien. Er kan tijdens het klimmen niet veel fout gaan, wat de wat langere klimscènes wat nutteloos aan doet voelen. Toegegeven, het is een prachtige manier om de speler van gevecht naar gevecht te trekken, maar tegelijkertijd ontbreekt er ook wat spanning of een vrij verkennings-element. De game is weliswaar nog niet uit en DONTNOD zou hier nog het een en ander in aan kunnen passen, maar ik acht de kans klein dat men in twee maanden tijd echt meer vrijheid weet te implementeren in een spel dat al zo compleet oogt.
Voorlopige conclusie
Remember Me wist met haar eigenzinnige stijltje in korte tijd mijn hart te veroveren. Het originele thema, de mengelmoes van stijlen en genres en het sfeervolle gamedesign: het belooft allemaal een heel strak eindproduct te worden. Gamers die open staan voor een echte nieuwe, frisse game, wil ik zeker aanraden Remember Me in de gaten te houden. Ontwikkelaar DONTNOD probeert met Remember Me oprecht iets nieuws uit en naar mijn idee gaat het ze zeker lukken om iets moois op de markt te zetten. Nieuwe, experimentele franchise of niet, Remember Me is een titel om voorlopig niet te vergeten.
