Mijn grootste angst, Ravenholm (Half Life 2)

Soms kijk ik door de spiegel en dan zie ik één bonk stoere vent! Ik moet mij om de dag scheren, ik spuug regelmatig op de grond, ik kijk naar Voetbal International, ik schreeuw als ik één van mijn vrienden tegenkom, ik drink in het weekend als een zeerover, ik kijk naar films met tieten, schieten, helikopters, ik doe intelligent met feitjes uit de Quest, ik laat scheten als je aan mijn vinger trekt, ik ga nog altijd stiekem bij de LEGO kijken in de speelgoedwinkel en ik eet meerdere broodjes shoarma na een avond goed stappen en lach vervolgens om de stank die dat tot gevolg heeft. Kortom! Ik ben een man! Een bonk! Een ruwe bolster!

Het grote Half Life 2

Fijn dat we tezamen hebben besloten dat ik toch wel erg mannelijk ben en dat ik dus eigenlijk nooit angst heb voor een game. Het is me nooit voorgekomen dat ik echt schrok van een game, laat staan dat ik bang was. Maar omdat uitzonderingen nou eenmaal de regel bevestigen, heb ik toch één voorbeeld van een game, of liever, een gedeelte van een game, waarvan zelfs mijn mannelijke haren overeind gaan staan. Ik neem jullie mee naar de engste plek ooit in een game!

We tellen het jaar 2004 en dat was het jaar dat één van de beste games ooit verschenen is. Helaas is Valve al zo lang bezig met het nieuwe deel, dat velen van jullie de game niet als zodanig beschouwen. Toch was Half Life revolutionair, niet alleen grafisch, maar ook qua sfeer, verhaalwereld en techniek. De introductie van de Gravity Gun was niet alleen op technisch vlak indrukwekkend, maar ook binnen de singleplayer-ervaring baanbrekend. Zag je een gebroken cirkelzaag, schroom niet, pak hem op en onthoofd daarmee een zombie.Toch is 90% van de game alles behalve eng te noemen. Vooral de spanning, op de vlucht voor The Combine, was de kracht van de game. Toch kom je na een paar uur spelen op de vreselijkste plek ooit terecht. Een plek die je je schoonmoeder nog niet gunt, een plek waar je nooit gevonden wilt worden.

Welkom in Ravenholm

Ravenholm, ooit een mijnstadje, is gebouwd met een Oost Europese stad in het achterhoofd. Alles ziet er dus zeer deprimerend uit, terwijl het eerder een haven was voor vluchtelingen, totdat The Combine de stad bombardeerde met bommen gevuld met Headcrabs. Slechts één overlevende kan dit navertellen, Father Grigori, die vanuit zijn kerk vallen zet om reizigers te helpen. Maar wat is er dan zo eng aan deze stad? Het zijn de vele hoeken, de langzame voortgang, maar vooral… de Poison Headcrabs!!!!. Vanuit het niets zijn ze bij je en continu hoor je in de verte het geknaag van die beesten. Elke hoek die je passeert ben je bang zo’n beest tegen te komen. En het erge is, ook als je ze verwacht schrik je je alsnog helemaal psycho!

Als ze op de grond lopen zijn ze al eng, maar er zijn ook een aantal zombies aanwezig, die bezaaid zijn met die beesten. Als je in de buurt komt gooien ze zo’n Headcrab naar je toe. Vanuit het niet zie je dan zo’n spinachtig monster voor je neus verschijnen en valt je levensbalk bijna volledig weg. En juist daar zit de dubbele angst, want uiteraard zet je het op een lopen, waarna je om elke hoek weer de angst beleeft van een nieuwe ontmoeting met zo’n vreselijk monster.

Het is het enige angstige trauma dat ik ooit heb mogen beleven in een game en inmiddels heb ik Half Life 2 verscheidene keren uitgespeeld. Toch blijf ik elke keer angstig bij het moment dat ik Ravenholm weer betreedt. Het is de algehele sfeer van dood en verderf van dat gebied, de ongemakkelijke vrijheid om te gaan en staan waar je wilt en de langzame voortgang vanwege de puzzels die het gebied zo angstaanjagend maken. Elke keer als ik Ravenholm verlaat, slaak ik een diepe zucht van opluchting. Uiteraard om het een jaar later weer te proberen. Want Ravenholm laat je nooit meer los.

Tot zover mijn angst voor een game, ik ga weer mannelijk doen en pissen in de wasbak. YEAH!