Dead Space 2

In 2008 verscheen Dead Space. Geprezen door de pers om diens unieke invulling van het survivalhorrorgenre en diens goede combinatie tussen actie en horror, maar veelal genegeerd door de consument. Bijzonder is dan ook dat Electronic Arts het aan heeft gedurfd om een vervolg uit te geven. Verdient Dead Space 2 de aandacht die het eerste deel niet heeft gekregen?

Geestelijk trauma

Dead Space 2 biedt net als het eerste deel een survivalhorror-avontuur in de ruimte, waarin op een zo goed als verlaten ruimtestation gemuteerde wezens aan jouw leven een einde willen maken. Het vervolg pikt de draad direct na het eerste deel op. Waar de meeste hoofdpersonages in games met het grootste gemak hordes aliens van kant lijken te maken, heeft protagonist Isaac Clarke hier beduidend meer moeite mee. De beste man is verscheurd door alles wat hij heeft meegemaakt en nog wel het allermeeste van het feit dat zijn vrouw is overleden door zijn toedoen. Hij spoorde haar namelijk sterk aan om ook naar het ruimtestation waar hij zat te komen, maar dit heeft ze helaas niet kunnen navertellen. Bovendien ontstonden juist de mutanten door de Marker, die als klap op de vuurpijl Clarke ook nog eens langzaamaan gekker aan het maken is.

Het verhaal vormt één van de sterkere punten van Dead Space 2 en dat komt vooral door het hoofdpersonage. Het is heel bijzonder om te zien dat wanneer Clarke met andere mensen praat hij zich heel anders voordoet dan hij werkelijk is. In feite is de man geestelijk kapot en wordt dit steeds erger, iets wat je merkt wanneer de man alleen is. Regelmatig duikt dan namelijk een griezelige en ondode versie van Clarke’s vrouw op, die de speler erop attent maakt dat de man niet meer het gezonde mens van eerst was. Langzamerhand kom je er tevens achter hoe de vork precies in de steel steekt, iets wat een zekere motivatie vormt om door te spelen.

Achtbaanrit

Toch is het verhaal veel boeiender gemaakt door de dosering die in Dead Space 2 wordt toegepast. Ontwikkelaar Visceral Games heeft namelijk zeer goed de verschillende elementen waaruit het spel bestaat verdeeld. Actie en horror wordt op zeer goede wijze afgewisseld en ook het verhaal wordt hier langzaamaan doorheen geroerd. Je wordt hierdoor continu meegenomen in een grote, lange achtbaanrit. Al helemaal omdat er, in tegenstelling tot het eerste deel, geen sprake is van backtracking of onduidelijkheid over je route. Hier en daar wordt het spel lineair, maar dat helpt het tempo wel hoog te houden.

Wat is een survivalhorror-spel nou als deze niet eng is? Met name het begin van het avontuur is erg griezelig, omdat je volledig weerloos bent. Clarke bevindt zich in een dwangbuis en kan daarom helemaal geen weerstand bieden tegen de gruwelen die hij tegenkomt. Gelukkig krijg je al snel beschikking over enkele vaardigheden en een geweer, waarna er meer actie in het spel komt. Helaas geldt wel dat de eerder genoemde dosering wat wegvaagt, want hoe verder je komt, des te meer de nadruk verschuift naar de actie. Wanneer je elke tegenstander met grote wapens op veilige afstanden kunt houden wordt het spel wel een stuk minder eng.

Schrikmomenten

Dat neemt echter niet weg dat er toch genoeg schrikmomenten aanwezig zijn. Een survivalhorror-game hoor je ’s avonds laat op te starten, dacht ik, en dat is dan ook wat ik een keer deed. Ik lag heerlijk op bed met de controller in mijn handen en startte het spel weer eens op. Na een aantal gemuteerden naar het hiernamaals te hebben gestuurd en een flink aantal donkere gangetjes angstig te hebben doorlopen, was daar eindelijk een apparaat, waarmee het mogelijk is je vorderingen op te slaan. Met een zeldzaam veilig gevoel stapte ik de kamer in, want welke ontwikkelaar plaatst nou tegenstanders in een kleine omgeving met daarin een save-point? Ik sloeg het spel op en hervatte het avontuur. Ik diende naar links te lopen, maar besloot de rechter route eerst te verkennen, in de hoop op wat meer munitie. Echter, direct naast de computer lag een lijk die plotseling bewoog en zich vol op mijn benen stortte. Aan de reacties van mijn huisgenoten te oordelen hebben zij ten volle van het geluid van mijn schrik kunnen genieten.

Multiplayer

Bijna elke game kent een multiplayer en ook Dead Space 2 ontkomt hier niet aan. Helaas heb ik deze component niet heel uitvoerig kunnen spelen, omdat het spel bijna elke keer bij het zoeken naar een potje een “failed to join game” -melding gaf. Of het aan mijn internetverbinding, of aan het spel zelf lag, is mij helaas onbekend. Wel kan ik zeggen dat hetgeen ik van de multiplayer heb kunnen zien, me wel beviel. In verschillende omgevingen dienen twee partijen het tegen elkaar op te nemen: als mens is het zaak een bepaald doel te volbrengen en als gemuteerde wezens dien je hen hiervan te weerhouden.

Als een zogeheten Necromorph kun je, wanneer je het loodje legt, zelf min of meer kiezen waar jouw personage de volgende keer opduikt. Overigens is het ook mogelijk om dan uit vijf verschillende soorten wezens een keuze te maken. Wel is het zo dat het als gemuteerd creatuur een stuk moeilijker is om een mens om te leggen dan andersom, maar hiervoor krijg je dan ook wel meer punten. Samenwerking is dan ook absoluut een noodzaak. Al met al vormt de multiplayer een aardig onderdeel, maar is het allerminst wereldschokkend. Het is met name jammer dat de focus hierin namelijk geheel ligt op de actie en het horror-gedeelte van Dead Space hierdoor helaas ondergesneeuwd raakt.

Maar…

Helaas is niet alles van Dead Space 2 even goed uit de verf gekomen. Het bloed in het spel is soms wel erg blokkerig te noemen en de game kent hier en daar houterige animaties. Ook lelijke hoofden en de hieraan gekoppelde, minstens zo lelijke, gezichtsuitdrukkingen, komen voor. Aangezien je het merendeel van het spel rondloopt in een omgeving waarin je geen andere mensen tegenkomt heb je hier niet heel veel last van, maar toch is het storend. Deze grafische teleurstellingen weten namelijk toch wat roet in het lekkere eten, dat Dead Space heet, te gooien.

Waar je bij de Xbox 360-versie simpelweg kan genieten van het avontuur van Dead Space 2, hebben bezitters van een PlayStation 3 het nog beter. Het PlayStation 3-exemplaar bevat naast de game ook nog een opgepoetste versie van Dead Space Extraction. Deze game was een prequel op Dead Space voor de Nintendo Wii, maar dan in een on-rails-jasje. Extraction is overigens ook nog eens op de PlayStation 3 volledig met de PlayStation Move te spelen.

Conclusie

Dead Space 2 weet een zeer indrukwekkende prestatie af te leveren. Het spel kent een goede dosering tussen actie, horror en het voortstuwen van het verhaal en weet je daarmee in een hoog tempo door de gruwel op het ruimtestation te loodsen. Helaas is er uiteindelijk toch net iets teveel nadruk op actie en zijn ook enkele grafische problemen aanwezig. Al met al is Dead Space 2 toch een geweldige titel, die hopelijk meer aandacht ontvangt dan diens voorganger.