Scott Pilgrim vs. the World: The Game

Scott Pilgrim is tot over zijn oren verliefd op Ramona Flowers, maar om bij haar te kunnen zijn moet hij een missie uitvoeren: eerst dient hij haar zeven duivelse exen te verslaan. Zo gaat het in de comics, zo gaat het in de zojuist uitgebrachte film en zo gaat het ook in Scott Pilgrim vs. The World: the Game. Is de tijd eindelijk aangebroken om weer eens een goede filmgame te mogen ontvangen, of moeten we dit spel zo snel mogelijk in de krochten van de geschiedenis begraven?

Gezellig op de bank

In Scott Pilgrim vs. The World: the Game kies je één van de vier speelbare personages, waarmee je hordes vijanden dient te verslaan. Dit alles wordt uitgevoerd met een klassieke Beat ‘em up-stijl, waarbij je ervaring vergaart en daarmee nieuwe vaardigheden van het desbetreffende personage vrijspeelt. Ook is het mogelijk om tijdens je queeste voorwerpen als wapens te gebruiken, zoals bijvoorbeeld bakstenen of vuilnisbakken, maar ook vijanden kunnen worden opgepakt.

Eigenlijk is Scott Pilgrim de perfecte game om met vrienden op de bank te spelen. Samen hordes tegenstanders uitschakelen is veel gezelliger en grappiger, mede door de humor die in het hele spel is verwerkt. Leuk is ook de optie om elkaar schade te kunnen doen, want vijanden meenemen om die vervolgens tegen je vriend kapot te slaan blijft een hemels genot. Wel is het jammer dat je het spel enkel kan spelen met vrienden op de bank, omdat een online-optie schittert in afwezigheid.

Nostalgia

Grafisch is het spel gebaseerd op de comic, maar dan wel aangekleed met een ongelooflijk toffe nostalgische NES-achtige stijl. Scott Pilgrim is daarom, voor de oudere gamers, echt een genot om naar te kijken. Het geheel is niet per se mooi, maar het is echt genieten om nostalgisch alle pixels te tellen. Daarnaast zijn ook de personages erg leuk afgebeeld. Kim Pine bijvoorbeeld heeft tijdens het vechten een uitdrukking die regelmatig op de lachspieren werkt, want ze weet de meest sadistische blikken te trekken terwijl ze tegenstanders het loodje laat leggen. Daarnaast zijn er ook allerlei verwijzingen naar andere games aanwezig, waarvan Mario het duidelijkste is. De overworld-map bijvoorbeeld, lijkt sterk op die van Super Mario World, waarop de welbekende warp pipes natuurlijk niet mogen ontbreken.

Niet alleen de gameplay- en grafische stijl laten je een reis terug in de tijd maken, maar ook de muziek draagt daar een steentje aan bij. Anamanaguchi, een Amerikaanse chiptune punk band, heeft de taak op zich genomen de muziek te verzorgen van Scott Pilgrim. Deze band maakt muziek met behulp van synthesizers, maar dan wel met erg bijzondere exemplaren, namelijk een gehackte Nintendo Entertainment System en een Game Boy. Catchy NES-achtige deuntjes worden afgespeeld, die erg goed aansluiten bij de rest van het spel en deze daarom zeer goed weten te ondersteunen. Wel worden de bliepjes op een gegeven moment wat eentonig, maar ook dat herkennen we natuurlijk nog van die goede oude tijd.

Maar toch…

… weet het spel tijdens lange sessies niet lang genoeg te boeien. Voor speelsessies van een uurtje is de game zeer geschikt, maar zodra je Scott Pilgrim vs. The World: the Game langer speelt gaat het geheel een beetje vervelen, aangezien er geen variatie in de gameplay zit en het daarom uiteindelijk wat eentonig wordt.

Ook jammer is dat er geen drop-in/drop-out mogelijkheid is, waardoor vrienden niet elk moment kunnen deelnemen aan jouw avontuur. Een level zal daarom per se overnieuw gedaan moeten worden als een vriend plotseling binnenwandelt. Daarnaast is het vrij storend dat er soms tegenstanders zijn die net het beeld uitlopen. De camera beweegt dan niet mee om deze vijanden in beeld te brengen, waardoor je regelmatig aan de beeldrand in het niets zal moeten slaan in de hoop een vijand te raken.

Conclusie

Scott Pilgrim vs. The World: the Game is als een goede, doch niet perfecte, snack. Fatsoenlijke tussendoortjes kenmerken zich door een mooie verpakking, een lage prijs en een heerlijke inhoud. Het PSN- en Xbox Live Arcade-spelletje is niet duur en het jasje van de game is tevens, door het nostalgische uiterlijk, erg aantrekkelijk. Daarnaast is ook de inhoud door het traditionele Beat ‘em up-gedeelte heerlijk, ondanks dat er nog best wat fouten aanwezig zijn. Net als een snack zul je er niet teveel van achter elkaar moeten eten, want dan word je het geheel uiteindelijk toch wel zat.