Review: Super Smash Bros. Brawl

We hebben er meer dan anderhalf jaar op gewacht, maar de ultieme meerspelergame voor de Nintendo Wii is dan eindelijk hier. Super Smash Bros. Brawl is nog net niet de verschijning van de Messias op Aarde, maar de éérste keer dat je deze game speelt zul je nooit meer vergeten. Ongekende fun is het credo van dit meesterlijke spel.

Smash him!

Daar is hij dan, daar is hij dan! Menigeen gokte er drie jaar geleden nog op dat de Nintendo Revolution een Super Smash Bros.-launchtitel zou gaan krijgen. Al snel bleek dat dat niet het geval ging zijn maar ook daarna werd Super Smash Bros. Brawl geplaagd door uitstel en tegenslagen. Een tijd lang was niks onduidelijker dan de releasedate van deze game, maar een klein half jaar geleden was Japan dan eindelijk aan de beurt. De Verenigde Staten volgden en Europa werd op een achterstand van een dikke drie maanden gezet.

Toch is de eerste ervaring die je met Super Smash Bros. Brawl hebt geweldig. Het introfilmpje bezorgt je al kippenvel maar wat echt indruk maakt, zijn alle verschillende modi waarin je los kunt gaan. De opvolger van het best verkochte spel van de Nintendo Gamecube zal je het meest vermaken in de meerspelermodus, waarin de speloptie Brawl centraal staat. Om dit spelelement goed uit te kunnen leggen zul je eerst moeten snappen waar Super Smash Bros. in feite om gaat.

In principe is Super Smash Bros. Brawl een vechtspel met een paar rigoureuze afwijkingen van wat we van dit genre gewend zijn. Aan de ene kant hebben alle spelers wel “levensbalkjes”, aangezien er met elke klap of trap die ze te verduren krijgen een getalletje oploopt. Dit uit zich op het speelscherm in een aantal schadeprocenten. In optimale status wijst deze nul aan en wanneer je helemaal aan gort geslagen bent kan deze desnoods oplopen tot een paar honderd.

Het doel van het spel is echter om mensen van het speelveld af te slaan, schoppen, stoten of duwen. Dit wordt gemakkelijker wanneer de schade aan een speler hoger is, aangezien het procentenaantal evenredig oploopt met de afstand die ze weggeslagen kunnen worden. Bij een laag percentage zul je alleen met een zeer goed gemikte aanval succes hebben, bij driehonderd procent is een klein tikje al voldoende om iemand mijlenver de arena uit te meppen. Hierdoor zijn een heleboel verschillende vechttactieken mogelijk en is het met wat kunde en geluk mogelijk om verrassende comebacks te realiseren.

Het is namelijk niet altijd even makkelijk om spelers van het veld af te rammen. Beginners zullen het soms nog wel eens uit zichzelf doen, die arme stumperds, maar veel characters hebben een zeer groot arsenaal aan bewegingen waardoor ze zichzelf weer richting het speelveld kunnen krijgen. Uiteraard zijn er de jumps en de double-jumps, maar Ness kan bijvoorbeeld bestuurbare sterretjes afschieten die een speler een klein eindje kunnen lanceren. Niet erg effectief tegen andere spelers, maar wanneer je deze op een goede manier op jezelf mikt, zodat ze van onderen komen, schiet je jezelf geleidelijk omhoog. Dat je hierdoor wat extra schade oploopt deert niet, je bent immers wel weer volop in de race. En zo heeft elk personage wel zijn eigen manieren om in leven te blijven, je zult ze alleen zelf moeten ontdekken.

Ten eerste de Brawl-modus, dus. Dit is in den beginne een deathmatch voor meerdere spelers, maar de variaties die hierop toegepast kunnen worden zijn ongekend. Zo is er uiteraard te variëren of de speelpotjes beperkt worden door de tijdsfactor of door het aantal levens die elke speler tot zijn beschikking heeft. Ook is aan te passen welke voorwerpen precies wel of niet zullen verschijnen, waardoor het potje helemaal aan jouw wensen kan voldoen.Daarnaast kun je variëren tot je een ons weegt in de Special Brawl-mode, waarin te sleutelen is aan bijvoorbeeld het schade systeem, de grootte van de spelers, de zwaartekracht, de snelheid, wat voor voorwerp de spelers op hun hoofd hebben, of ze van metaal of een doorzichtige stof zijn, etcetera, etcetera. Hierdoor is een Brawl elke keer anders en kun je bijvoorbeeld los gaan op een “300% Mega Bunny Metal Curry Light Fast Brawl”, mocht je dat willen.

Adventure; meer dan een extraatje

Daarentegen is het zeker geen vervelen geblazen in je eentje, aangezien je aan de slag kunt gaan in bijvoorbeeld de Classic-mode, waarin je één spelpersonage onder je hoede neemt en deze langs een hele serie gevechten loodst. Minstens net zo leuk is de Adventure-mode, welke een daadwerkelijke verhaallijn kent en bol staat van de tussenfilmpjes. Hierin speel je in platformer-achtige levels en kom je zodoende een aantal vijanden tegen, waardoor dit een aangename afwisseling tussen platformen en vechten vormt.

Deze Adventure-mode is haast een spel op zich, aangezien het uitspelen hiervan zo’n vijftien tot twintig uur in beslag zal nemen. Spelenderwijs krijg je steeds weer andere personages onder de knoppen waardoor de enorme verscheidenheid aan vechters en hun verschillende moves pas goed tot je doordringt. De Subspace Emissary, zoals deze speloptie getiteld is, is ook met twee spelers te doorlopen in een coöperatieve modus. De tweede speler kan op elk moment inschakelen en het spel past de moeilijkheidsgraad hier meteen op aan. Tot slot verdienen de eindbazen een grote pluim. In het begin zijn ze niet altijd even uitdagend maar naarmate je vordert worden de gevechten steeds complexer en moeilijker. De Adventure-mode is heel veel meer dan alleen een extraatje.

Uitgepraat over alle modi ben ik echter nog lang niet. Zo kun je in je eentje allerlei special events proberen te halen; vooraf in geprogrammeerde spelscenario’s, zoals Mario, die het op moet nemen tegen zowel King Dedede als Bowser. Ook kwam ik in een vergevorderd stadium van deze events een gevecht tegen waarin ik als Donkey Kong zeer verzwakt was en constant dekking moest zoeken voor mijn tegenstanders. Ik kreeg echter hulp van een zeer grote Donkey Kong, waardoor het zaak was om uit handen van de vijanden te blijven en m’n grote soortgenoot zoveel mogelijk te helpen met lange afstands aanvallen.

Daarnaast kun je in de Stadium-mode proberen je home-run record te verbeteren, waarvoor je eerst een aantal seconden krijgt om het schadepercentage van de zandzak maximaal omhoog te krijgen, om hem vervolgens zo ver mogelijk weg te rammen. Daarnaast kun je proberen zo snel mogelijk een vooraf ingesteld aantal computergestuurde tegenstanders af te maken, zoals de 10-Man Brawl of de 100-Man Brawl. De leukste optie is hier echter de Endless Brawl, waarin je zoveel mogelijk tegenstanders moet zien te overleven. Ook leuk is de Target Smash, een platform minigame waarin je een aantal targets zo snel mogelijk kapot moet slaan. Ook hier geldt weer dat het niet zou misstaan als losstaand spel.

Besturing

Alle inventieve toeters en bellen die aan de Wii-afstandsbediening zitten zijn natuurlijk wel allemaal leuk en aardig, uitermate geschikt voor het besturen van Super Smash Bros. Brawl zijn al die gyroscopische en infrarode snufjes natuurlijk niet. Dat zagen Sora en Nintendo gelukkig ook snel in en men is met een hele hoop oplossingen hiervoor gekomen.

Ten eerste kun je spelen met alleen de Wii-afstandsbediening. Je houdt hem dan niet op de normale wijze vast, zoals je dat in bijna alle spellen die je op dit moment speelt zult doen, maar horizontaal. De directional pad zit dan links en de 1- en 2-knoppen rechts. Deze besturing is redelijk snel te snappen en goed om in te stappen. Op een gegeven moment zul je de beperkingen er echter snel van inzien, omdat de knop om aanvallen te blokkeren, de B-knop, op een bijzonder ongelukkige plek zit.

Daarom kun je de Nun-Chuck aan de afstandsbediening hangen. Je houdt beide delen dan weer op de normale manier vast en bestuurt het personage met de Nun-Chuck en valt grotendeels aan met de afstandsbediening. Het voordeel hiervan is dat de B-knop nu wel goed bereikbaar is en daarnaast is het ook ergonomisch een lekkere houding om in te gamen. Met de Nun-Chuck en afstandsbediening respectievelijk links en rechts naast je hoef je je handen niet continue omhoog te houden, wat voor de nachtenlange potjes die door dit spel zullen worden veroorzaakt geen overbodige luxe is. Toch zul je minder accuraat je aanvallen kunnen inzetten.

Daarom kunnen ook traditionele controllers aan het spel gehangen worden. De Classic-controller is optie één, maar hiermee kun je niet alle bewegingen maken die je zou willen, omdat je simpelweg een aantal knoppen mist. Een Gamecube-controller aan je Wii hangen is voor de betere gamers de beste optie en het speelt simpelweg het lekkerst. Dat betekent echter niet dat de normale Wiimote rotzooi is, wanneer je met een paar vrienden op de bank speelt is deze meer dan goed genoeg. Een Gamecube-controller is alleen aan te raden als je het via het internet tegen de betere spelers van deze planeet wilt bijbenen.

Personages

Wat Brawl zo overcompleet maakt, is de ongelooflijke hoeveelheid Nintendo-gerelateerde content die in het spel verstopt zit. Dit is niet voor niets de aller eerste Wii-game die op een dual layer dvd wordt geleverd, aangezien je al vijftig uur aan het spelen kan zijn en nog steeds nieuwe dingen tegen kan komen.

Neem nou bijvoorbeeld de vijfendertig verschillende personages die het spel rijk is. Naast de Nintendo-helden die over de gehele wereld net zo bekend zijn als Zidedine Zidane of David Beckham, zoals Mario, Donkey Kong, Link, Samus, Princess Peach, Luigi, Bowser en Pikachu, kent het spel ook vele personages uit oudere spellen van de Japanse grootmeesters. Wie kende immers Lucas, Mr. Game and Watch, Pit, Marth en Ike nog?

Het zal je vast niet ontgaan zijn dat ook Solid Snake uit de Metal Gear Solid-spellen en Sonic, ooit de aartsrivaal van Mario, gestrikt zijn voor Super Smash Bros. Brawl. Sonic zul je al vrij snel kunnen unlocken, maar spelers die Solid Snake tot hun schare vechtersbazen kunnen rekenen, hebben er al heel wat uurtjes en Brawl-potjes (honderddertig om precies te zijn) op zitten. Personages vrijspelen kun je vaak op veel verschilllende manieren.

Zo krijg je, bij wijze van een voorbeeld, Ganondorf (de slechterik uit de Zelda-serie), wanneer je tweehonderd Brawl-gevechten achter de rug hebt óf wanneer je de Classic-mode hebt uitgespeeld op de Hard-mode met Link of Zelda óf wanneer je hem hebt bereikt in de Adventure-mode, wat in Ganondorf’s geval vrijwel helemaal aan het einde is.

Verder heeft elk personage zijn eigen special moves. Zo kan Wario met zijn motor over andere mensen heen rijden, Pikachu donderschokken uitdelen en Sonic in een blauw stekelballetje veranderen en tegenstanders vliegensvlug aanvallen. Nog leuker zijn de Final Smashes. Om deze uit te voeren zul je een Smash Ball, die heel af en toe op het speelveld verschijnt, moeten breken en pakken. Zo kan Ness een grote sterrenregen doen neerdalen, Kirby iedereen in een grote stoofpot stoppen en Solid Snake opgepikt worden door een helikopter en granaten afvuren op de andere spelers. Deze Final Smashes zijn uiterst destructief en kunnen het tij in een potje keren, mits ze goed gebruikt worden.

Levels, trophies, stickers

Super Smash Bros. Brawl kent meer dan dertig verschillende stages om in te vechten. Deze zijn allemaal tweedimensionaal maar wel bijzonder uitdagend en gevarieerd. Zo is er een watervallevel waarin je steeds omhoog moet om niet te verdrinken, of een Wario Ware-level waarin om de halve minuut een Wario Ware-minigame verschijnt. Verder zul je op het Mario Circuit-level moeten uitkijken voor voorbij zoevende karters en in het Pikmin-level voor het grote insect dat je op kan eten en de overstromingen die je mee kunnen voeren.

Al spelenderwijs speel je een hele hoop trophies en nog veel meer stickers vrij, zodat je er na verloop van tijd honderden hebt. Maar er is nog meer te unlocken, wat dacht je van een groot aantal demo’s van oude Nintendo-klassiekers zoals Super Mario Bros., Super Metroid en Donkey Kong Country. En wanneer je alle content al een keer gezien hebt, kun je altijd nog je eigen inhoud bouwen. Er is namelijk een Stage Creator aanwezig, waarin je je eigen levels kunt bouwen, compleet met speciale items en allerlei verrassende extra’s.

Online

Het leuke is dat deze ook allemaal online zijn te gebruiken via de Nintendo Wi-Fi Connection. Want jawel, Super Smash Bros. heeft met dit derde deel dan eindelijk online ondersteuning gekregen. Dit werkt net zoals bij Mario Kart Wii bijzonder vlekkeloos en lag of cheaters ben ik dan ook nog niet tegengekomen.

Online kun je tegen willekeurige andere mensen spelen, maar vaste tegenstanders zijn ook uit te zoeken door middel van Friend Codes. Communiceren tijdens online potjes is ook mogelijk, en wel door een aantal vaste zinsneden die met maximaal drie andere stukken tekst zijn te combineren tot zinnen. Wachten totdat een potje eindelijk start is alles behalve vervelend, aangezien je los kan gaan op de zandzak die het tijdens de Home-Run Contest ook al zo te verduren kreeg.

Ook leuk is het om de vuisten thuis te laten en om alleen maar te kijken naar andere spelers. In de Spectator-mode is het bovendien mogelijk om te wedden op de uitkomst van gevechten, waardoor je een flinke jackpot aan muntjes kunt verdienen. Daarnaast zijn allerlei screenshots en filmpjes zowel online als offline op te nemen en te versturen naar vrienden en Nintendo zelf, iets wat bij Halo 3 ook al zeer succesvol is gebleken.

Conclusie

Super Smash Bros. Brawl is een spel dat als totaalplaatje meer is dan de som der delen. Als de Subspace Emissary een losse game was geweest, was hij de moeite waard geweest. Wanneer alle minigames uitgebracht zouden worden als een losse compilatie à la Rayman Ravings Rabbids of Mario Party, was het óók de moeite waard geweest. Maar Super Smash Bros. Brawl is dit alles en zoveel meer. Het is een vechtgame, een partygame, een singleplayergame, een minigame, een onlinegame en een verzamelgame in één.

Het gevechtsysteem is makkelijk te begrijpen maar ondoenlijk moeilijk om te perfectioneren, de diepgang is ongekend. Eindeloos oefenen betaalt zich uit en er zijn altijd goede tegenstanders te vinden op het online netwerk van de Nintendo Wi-Fi Connection, waarop alles verrassend soepel verloopt. Er valt altijd wel iets te unlocken en elk nieuw personage brengt weer een hoop nieuwe uren gameplay met zich mee, waarna de volgende zich alweer aandient.

Je vrienden zullen van je houden. Ze zullen je haten wanneer je ze inmaakt, maar huilen van geluk wanneer ze hun eerste overwinning behalen wanneer jij een keertje niet meedoet. Is er dan werkelijk niks slechts op dit spel aan te merken? Jawel, want ik krijg nergens het idee dat dit spel het maximale uit de Nintendo Wii haalt. Grafisch ziet het één en ander er immers een beetje gedateerd uit, ook wanneer je het met andere Wii-games zoals Super Mario Galaxy vergelijkt. De muziek is daarentegen helemaal geweldig en weet bijna altijd de juiste toon te raken tijdens het gevecht.

Wanneer je dit jaar één game koopt, laat het dan alsjeblieft Super Smash Bros. Brawl zijn, het wordt zeker geen miskoop. De overcompleetheid aan content maakt dit spel zo verschrikkelijk goed dat je je geen ander spel zou willen wensen. Het is genoeg tot de opvolger zich aandient, ook al duurt dat opnieuw een ruime zes jaar. Super Smash Bros. Brawl geeft een nieuwe betekenis aan het genre der partygames en aan game-avonden in het algemeen. Laat Brawl daar dan ook niet ontbreken.