Spider-Man 3

Drie jaar. Drie jaar is het geleden dat Spider-Man 2 dé grote zomerblockbuster was. Na de twee voorgaande jaren te hebben genoten van Mr. & Mrs. Smith en The Pirates of The Caribbean II: Dead Man’s Chest, herovert Spider-Man de bioscoopzalen deze zomer vermoedelijk terug. Bij zo’n grote film hoort natuurlijk ook een game, en laten wij die nou net gespeeld hebben…

Filmgame of licentiegame?

Licentiegames, tsja, wat moet je daar nu over zeggen. Vaak rijzen ze niet boven het gros van middelmatige games uit qua kwaliteit, alhoewel ze vaak wel als een tierelier verkopen. Zeker als ze gekoppeld zijn aan een zomerblockbuster, want dan is het in gameland akelig stil en games als Cars, Star Wars III: The Revenge of the Sith, Fantastic Four en natuurlijk ook Spider-Man 2 waren dan ook niets minder dan superlucratief. Dan is het niet zo gek dat Activision besloot dat er deze zomer ook maar een game van Spider-Man 3 moest komen. En jawel, toen Tobey Maguire, Kirsten Dunst en de andere sterren bezig waren op de filmset, was men bij Vicarious Visions aan het zweten op deze game. Je kan zien dat ze ruim de tijd hebben genomen, want zelfs de debug-versie die wij speelden voelde alles behalve afgeraffeld aan.

Tevens lijkt het erop dat Spider-Man 3 het begrip filmgame naar een nieuw niveau wil gaan tillen. En dan doel ik niet op grafisch-, gameplaytechnisch- of verhaalgebied, maar op het feit dat de game veel meer als een film gepresenteerd wordt dan een videospelletje. Zo kun je nog steeds met Spidey door de straten van het grote New York slingeren, alleen wordt dit deze keer veel actievoller weergegeven. De camera hangt niet statisch achter Peter Parker, maar deint goed op en neer en laat een simpel zwiepsessietje al gauw als een wilde achtbaanrit aanvoelen. Je zit echt mee te bewegen op de bank en duikt weg als je keihard op een betonnen muur van tientallen meters afsuist.

Action Sequences

Maar dat is niet het enige, want met een non-statisch cameraperspectief komen ze er nog niet. De makers dagen je namelijk uit zo mooi mogelijke moves te maken, net zoals dat in de film zou gebeuren. Op het witte doek zie je Spinnemans namelijk ook niet een groepje vijanden in elkaar rossen met continue dezelfde beweging, terwijl de meeste gamers dat in de game wel doen. Uppercut, uppercut, uppercut, uppercut, uppercut is gewoon minder aantrekkelijk dan een uitgedachte actiescene, onder begeleiding van een hele rits choreografen en martial arts-specialisten. Hierom heeft Vicarious Visions de action sequences, die we ook kennen uit bijvoorbeeld Resident Evil 4 en God of War, geïntroduceerd. Op verschillende momenten in de game wordt er op het scherm een knop getoond, bijvoorbeeld de A-, B-, X-, Y-knop, een trigger of een richting op de analoge stick, die je dan zo snel mogelijk in moet drukken. Doe je dit goed, niet te vroeg en niet te laat, dan wordt dit op het scherm vertaald naar een flitsende beweging van Spider-Man.

Een hele reeks van dit soort handelingen moet gedaan worden in bijvoorbeeld een gevecht met Harry, met Scorpion of tijdens een infiltreersessie in een geheim laboratorium. Laserstralen schrapen over de muren en je wilt natuurlijk niet geraakt worden. Met een aantal drukken op de knop flitst Spidey smooth door de beveiliging heen. Eenzelfde iets komt terug in een gevecht met Scorpion. In een bepaalde scene moet je hem achtervolgen door de straten van Manhatten. Op een gegeven moment laat hij tot twee keer toe een serie auto’s ontploffen, die op jou af komen vliegen. Met een drietal knoppen moet je deze zien te ontwijken, en de manier waarop dit in beeld verschijnt is gewoonweg V.E.T. te noemen. In slowmotion schopt Spidey de eerste auto weg, ontwijkt hij de tweede maar net en glipt hij met behulp van zijn webben maar net tussen de twee laatste wagens door. Maar het hoogtepunt werd voor ons toch wel bereikt in een eindgevecht met Sandman op een ondergronds metroterrein. De moves die je uit je mouw schudt doormiddel van deze action sequences zijn heel erg vet en doen niet onder voor de intense beleving van de film in de bios.

Scripted, maar toch veel vrijheid

Een minpunt van dit alles is dat het de game wel heel erg scripted maakt. Mislukt een action sequence, dan moet je opnieuw beginnen met die bewegingenreeks, net zolang totdat het lukt. De eerste keer is het erg cool, de tweede keer ook maar om het nou vijf keer achter elkaar te doen, dat is toch wat minder. En dat zal zeker voorkomen, zeker aangezien ze best pittig zijn, moeilijker dan in bijvoorbeeld God of War. De timing luistert erg nauw en er is geen ruimte voor fouten. En door het hoge trial-and-error gehalte heeft iedereen binnen een mum van tijd door dat het allemaal zo voorgeprogrammeerd is als wat.

In schril contrast daarmee staat uiteraard het slingeren door de stad. Je waant je opnieuw Tarzan in de concrete jungle die Manhattan heet. De stad is ditmaal nog groter dan vorige keer, al is het alweer niet mogelijk om de Hudson River over te steken om bijvoorbeeld Brooklyn of Queens een bezoekje te brengen. Maar met de vele honderden, zo niet duizenden wolkenkrabbers in de Big Apple vermaak je je wel. Nog steeds is het leuk om van het Empire State Building af te lazeren en op het laatste moment je omhoog te trekken aan je web.
Daarnaast heeft in die tussenliggende drie jaar natuurlijk next-gen zijn intrede gedaan en de Xbox 360-versie zag er dan ook wonderschoon uit. Het spel had hier en daar nog wel wat last van popup, maar de details waren ongekend. Al die tientallen auto’s en mensen in de straten, de bomen en vuilnisbakken en krantenbakken, het ziet er allemaal erg vet uit.

Black Suit en Rage

Een andere nieuwe toevoeging die Spider-Man 3 biedt is de mogelijkheid om Peter Parker in de Black Spider-Man Suit te hijsen. Sony Pictures en Marvel vonden blijkbaar dat Spider-Man met zijn felle kleurtjes en kiddy outfit er wat te snoezig uitzag in de eerste twee films. Hij werd niet voor niets liefkozend “Spidey” genoemd en daarom zal in het derde deel de Black Suit worden geintroduceerd. Dit is een rauwere, hardere, aggresievere en stoerdere versie en dit vertaalt zich ook in de game. Spelend in deze zwarte outfit heb je andere moves en kun je in de rage mode, die je kunt bereiken door vijanden in een serie combo’s te verslaan, allesvernietigende aanvallen uitvoeren. Denk bijvoorbeeld een een attack waarmee je een hele serie omringende vijanden neermaait, of een hele snelle charge waarmee je gegarandeerd iemands borstbeen breekt. De Black Suit voelt aan als meer dan alleen een skin en voegt daadwerkelijk wat toe. Zelf merkte ik dat ik in het daglicht de voorkeur had aan de gouden oude rood-blauwe Spider-Man, maar in de donkere nacht is zijn zwarte kostuum toch een stuk vetter.

Voorlopige conclusie

Spider-Man 3 maakt goed gebruik van de action sequences en lijkt meer een filmgame te willen worden dan een licentiegame. De cinematische manier van spelen werkt goed en brengt veel spanning en sensatie met zich mee. Het slingeren is nog steeds erg leuk en ook de missies beloven veelzijdiger te worden. Jammer alleen dat het spel behoorlijk scripted is en nog (te) veel leunt naar trial-and-error. Maar zoals het er nu naar uitziet wordt dit derde deel een stuk minder middelmatig dan zijn voorganger.