Spider-Man 3

Spider-Man 3 is typisch zo’n universiteiten-meisje. Typisch zo’n game die er op het eerste gezicht wel mooi uitziet, maar wanneer je hem nader bekijkt, er toch een heleboel schoonheidsfoutjes te ontdekken zijn. Alsof ze een beetje gehaast heeft met haar make-up. Waarom dat precies is, lees je in de review.

Spider-Man is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de best lopende merken ter wereld, en dan heb ik met name over de films. Sinds de eerste verfilming door Columbia Pictures, Sony Pictures en Marvel hebben de eerste twee films al meer dan anderhalf miljard dollar opgebracht, en de derde film lijkt de eerste twee nu alweer te gaan overtreffen. Ook qua gamesverkopen hebben de makers zeker niet te klagen, en het staat wel vast dat dit derde deel Activision wederom geen windeieren zal leggen. Zou het dan wel nodig zijn om je als ontwikkelaar nog uit te sloven? Zou Vicarious Visions geen enkele moeite hebben gedaan hier een goede game uit te persen? Ja en nee. Spider-Man 3 is best een aardige game geworden, maar ze hebben er lang niet uitgehaald wat er in zit.

Freedom Tower

De reden dat ik toch wat sceptisch begon aan deze game, was de vieze nasmaak die ik nog altijd heb van Spider-Man 2. Dit in 2004 verschenen spel was echt een typische filmgame. Er was geen hol aan en binnen een paar uur was je er al weer klaar mee. Buiten het webslingeren dan, want dat bleef gewoon tof. Hoe vaak je jezelf ook van het Empire State Building afstortte, het bleef een kick geven. Toen ik dit derde deel ging spelen was dat dan ook het eerste wat ik probeerde. En ja, het kon! Ik ken inmiddels elke vleugel, elke verdieping, elk raampje ja zelfs elke baksteen van New York’s hoogste gebouw wel. Om bovenop de antenne de staan die je een geweldig uitzicht over de stad geeft en je dan gedurende zo’n vijf seconden roekeloos naar beneden te storten, dat geeft gewoon een geweldig gevoel. Overigens is het slingeren in de straten zelf er niet minder op geworden, het geeft nog steeds een hele kick om rakelings langs al die autodaken te zoeven om vervolgens weer het luchtruim te kiezen. En zeker met de next-gen graphics heeft dit een nieuwe dimense gekregen. Het is allemaal scherp, heel erg scherp en de draw distance is makkelijk een paar kilometer groot. Vanaf een hoog gebouw overzie je heel Manhattan, want dat is natuurlijk het decor van Spider-Man 3. Het is echter wel jammer dat je alweer niet de overstap kunt maken over de Hudson River, want Queens, Brooklyn, Long Island, en de andere steden die eigenlijk wel bij New York horen zijn nog steeds onbegaanbaar. Maar ja, waarom zouden we dat willen, daar hebben ze immers geen Empire State Building. Stiekem moet ik toch wel toegeven dat ik niet kan wachten tot Spider-Man 4 of 5 er is, waarin de Freedom Tower dan hopelijk vertegenwoordigd zal zijn. Zou die geen 1776 voet worden? Vijfhonderdeenenveertig hele meters waar je je vanaf kunt storten. Yeah!

Je hoofd in de wolken

Maarja, met een beetje slingeren maak je natuurlijk nog geen goede game, en dat moeten de ontwikkelaars ook geweten hebben. Spider-Man 3 kent namelijk een heleboel missies waar je toch zeker zo’n tien a vijftien uur over zult doen. In totaal zijn het er tweeenveertig, als ik me niet vergis verspreid over tien verschillende verhaallijnen en dat is niet mis. Natuurlijk is het goed dat Vicarious Visions zich niet linea recta aan het filmscirpt heeft gehouden, want met alleen een serie missies waarin Harry Osborn, Venom en Sandman de bad guys zijn ben je toch aardig snel klaar. Daarom kom je in het spel dan ook het grootste aantal villains tegen die je ooit in een Spider-Man-spel aangetroffen hebt, met onder andere The Lizard, Scorpion, Apocalypse, Kingpin, etcetera, etcetera. Een nadeel van dit grote aantal verhaallijnen die kriskras door elkaar lopen is wel dat het vreselijk verwarrend is. Met welke missie was je nou ook al weer bezig? Welke verhaallijn was nou zo tof?
Maar ze zijn niet alleen voor kwantiteit gegaan, de verschillende opdrachten staan ook kwalitatief redelijk hun mannetje. Ze zijn sowieso een stuk afwisselender dan voorheen en daarnaast ook een stuk pittiger geworden. Soms haast ondoenlijk, maar dat komt niet door de complexe missiestructuur. Spider-Man 3 heeft af en toe namelijk te kampen met een aantal onoverkomenlijke foutjes die het spelplezier toch behoorlijk omlaag halen. Zo loop je bijna de hele game te stoeien met de camera, die alleen tijdens het slingeren echt lekker achter je hangt. Maar tijdens gevechten, en dan zeker indoor, is het echt om van te huilen. Vechten tegen onzichtbare vijanden die soms ook nog eens achter een object blijven hangen waardoor ze niet eens meer te raken zijn, enzovoorts. Ook wanneer je een muur wil beklimmen met je spinnenhaartjes gaat dit regelmatig fout. De camera draait zo in het rond dat je binnen no-time al het gevoel van richting kwijt bent en je staat dan ook liever met beide benen op de grond dan met vier ledematen aan het plafond. Alhoewel, het liefst hang ik toch met twee armen aan een liaan van spinrag, want wanneer je de duizelingwekkende hoogtes van Wall Street en de rest van Manhatten boven je hebt gelaten is er op straat weinig te beleven. Het is niet echt druk en alle auto’s rijden op dezelfde manier en ook nog eens in een vast ritme. New York hoort een bruisende stad te zijn, maar dat gevoel krijg je niet echt tijdens het spelen. Begrijp me niet verkeerd, de sfeer hoog in de ijle lucht van New York is geweldig, maar men heeft duidelijk minder aandacht besteed aan de levendigheid beneden op straat.

Vechten
De missies bestaan voornamelijk uit het verslaan van villians, bendes en andere bad guys. Waar het gevechtssysteem in de vorige games te repetitief voor woorden was, is dit een stuk beter opgelost in dit derde deel. Spidey kent een heleboel combo’s die ook nog eens heel tof zijn en wanneer je na verloop van tijd ook over Black Suit Spider-Man kunt beschikken voeg je nog eens een aantal gewelddadiger moves toe aan je trukendoos. De zwarte Peter Parker kun je namelijk het best beschouwen als zijn ongecontroleerde kant. Hij heeft dan ook een ragemode waarin hij extra sterk is en dat komt soms handig van pas.
De echte hoogstandjes tijdens de missies vind ik de zogenaamde Quick Time Events of Action Sequences zoals ze dat in Spider-Man 3 noemen. Welke naam je het ook geeft, je kent het waarschijnlijk vast wel uit Resident Evil 4, God of War en Tomb Raider: Legend; actievolle stukjes waarin je snel een serie knoppen in moet drukken om Spidey wat speciale acties te laten doen. Komt bijvoorbeeld de groene A-knop in beeld, dan druk je deze snel in en zo volg je de opdrachten op het scherm. Doe je dit goed en ook nog eens in het juiste ritme, dan zullen de vetste stukjes gameplay die je sinds lange tijd in een filmgame hebt meegemaakt voorbijschieten. Spider-Man vecht met Harry op zijn hoverboard, duikt onderlangs, ontwijkt een muur, gooit hem eraf, enzovoorts. Of het eindgevecht met Sandman, bij dat grote ondergrondse metrostelsel dat je waarschijnlijk wel kent uit de film. Zonder meer een van de hoogtepunten uit het spel en heel erg cool.

Conclusie

Het eerste wat je wilt gaan doen wanneer je met Spider-Man 3 begint is natuurlijk slingeren. Helaas moet je eerst een tutorial doorlopen en daar komen de eerste schoonheidsfoutjes meteen aanzetten. Een tergende camera en frustrerende bugs volgen je nog de hele game lang, waardoor het spel een beetje een slordige indruk krijgt. Het enige wat echt goed gedaan is, is het slingeren en de action sequences. Gelukkig is er naast de missies nog genoeg te doen in New York, en desalniettemin zul je zeker een twintigtal uur bezig zijn met deze game. Verwacht echter geen topper, maar iedereen die eens next-gen wil slingeren is hier aan het goede adres.