Het zijn rare tijden, kwam er vanaf december vorig jaar niks boeiends meer uit, nu worden we weer overspoeld met games waar veel van verwacht werd. Games als Far Cry, Unreal Tournament 2004 en Splinter Cell: Pandora Tomorrow, vooral naar de laatste titel keek ik erg uit omdat ik met zijn voorganger veel speelplezier heb gehad.
Opvolgers
Games die de opvolger zijn van spellen die de gameswereld op z’n kop wisten te zetten dragen natuurlijk altijd een label met zich mee, dat labeltje is altijd beschreven met de brandende vraag; is deze game beter dan zijn voorganger.
Na Splinter Cell op de Xbox en de andere platformen kon een vervolg natuurlijk niet uit blijven, en ook Pandora Tomorrow kreeg hetzelfde labeltje mee.
Gelukkig is Ubisoft een slimme zet begaan door bij het eerste deel geen Multiplayer toe te voegen, zodat Pandora Tomorrow zeker al één puntje binnenhaalt op het niveau van verniewing. De Multiplayer is trouwens niet alleen vernieuwend ten opzichte van het vorige deel, de Multiplayer is vernieuwend ten opzichte van elke andere game.
De eeuwenoude Deathmatch, Capture the Flag of King of the Hill zul je in Splinter Cell: Pandora Tomorrow niet tegenkomen, wat er dan zo uniek is dat lees je na de beschrijving over de Single Player
Single Player
Waar Splinter Cell geroemd door werd was zijn diepgaande en kippenvel-brengende Single Player, en Ubisoft kon het daarom ook niet maken om deze uit de “opvolger” te schrappen. Ik zeg express opvolger tussen haakjes want bij de aankondiging werd al verteld dat Pandora Tomorrow meer een Splinter Cell 1.5 zou gaan worden, de game word door een andere studio gemaakt, namelijk door het Shanghai Ubisoft team, en Pandora Tomorrow loopt nog steeds op dezelfde, wel gemodificeerde, engine. Het team van de eerste Splinter Cell voor de Xbox en PC, Ubisoft Montreal, schijnt bezig te zijn aan een Splinter Cell 2 die een compleet nieuwe engine zal draaien, maar waar nog noppes over bekend is.
Terug naar Pandora Tomorrow, een game die ook weer Tom Clancy in de titel heeft staan, wat betekend dat we weer een ijzersterk verhaal mogen verwachten, die je natuurlijk weer naar alle uithoeken van de wereld zal gaan brengen.
Sam Fisher start in Pandora Tomorrow zijn verhaal in Oost-Timor, waar hij naar de Amerikaanse Ambassade wordt gestuurd. In de Ambassade houdt de Indonesische rebellenleider ‘Suhadi Sadono’ samen met zijn legertje het personeel van de ambassade gegeizeld. Deze sigarenrokende en baretdragende (cliché) man verzet zich tegen de Amerikaanse bezetting. De troepen van de VS zijn daar namelijk om een leger voor Oost-Timor op te leiden, zodat ze bij toekomstige conflicten op eigen voeten kan staan. Suhadi Sadono vindt dat de Amerikanen nu wel heel dicht bij Indonesië komen, en stuurt dus zijn rebellenleger naar de Amerikaanse Ambassade in Oost-Timor. Sam kan echter niet Sadono vermoorden aangezien hij nog een klein ziekelijk probleempje met zich meeneemt. Wat dat is mag je zelf achter komen, maar het zal je laten afreizen van Oost-Timor naar Frankrijk, en van Israël naar Indonesië.
Als je dan de DVD uit het hoesje hebt gehaald en in je Xbox hebt gedaan dan kom je voor een groot dilemma te staan, wat ga ik nou eerst doen, de good’oll Single Player of de vernieuwende Multiplayer. Omdat ik een groot fan van de SP van het eerste deel was ben ik dus maar met de campaign begonnen.
Hoewel Pandora Tomorrow draait op dezelfde engine valt gelijk op dat het er nóg mooier dan het vorige deel uitziet, de lightning-effecten zijn verbeterd en er is veel meer detail zoals vegetatie aanwezig, bomen waaien heen en weer waardoor de schaduw door de bladeren komt en wanneer jij door de struiken loopt zullen de boompjes voor je buigen op een manier die ik voor het laatst bij de Thunderbirds zag.
Ook, en dat noem ik een groot pluspunt, ben je in veel meer buiten(gewone) locaties dan bij Splinter Cell 1, in het eerste deel liep je of ellenlang in een gebouw, of liep je door de straten, met als enige buitengewone locatie een olieplatform. Pandora Tomorrow heeft echter een grotere verscheidenheid aan locaties, wie heeft er ooit onder een rijdende trein gebungeld, een tentenkamp in de Oost-Timorese jungle bezocht, of in een onderzeeër in een ondergrondse haven in Indonesië gezeten. De locaties zijn dus ook niet alleen meer in de openlucht, maar ook een stuk unieker dan in het eerste deel.
De locaties zijn ook een stuk donkerder geworden, en dat is maar goed ook, want zo kun je nog meer tegenstanders sneakend omleggen, of er met een grote boog omheen sluipen. Onze Sam heeft ook enkele nieuwe moves ontdekt, zo kan hij nu een halve Split-Jump doen en zichzelf zo omhoog sjouwen, en heeft meneer Fisher de SWAT-turn geleerd, zodat hij zo stealth-ly mogelijk langs een open deur kunt gaan, helaas gebruik je net als in het vorige deel deze technieken maar minimaal in het spel.
Qua Gameplay is er ook nog het een en ander veranderd, zo lijken de tegenstanders slimmer geworden, naarmate je veel geluid maakt en niet ongezien blijft zullen ze sterker en strenger optreden. Dit komt door een nieuw alarmeringssysteem, die bestaat uit drie fases, wanneer de tegenstanders onheil ruiken zullen ze bijvoorbeeld een helm opzetten, en zelfs een kogelwerend vest of zoeklicht kunnen volgen. Door deze nieuwe vorm wordt de game iets pittiger, maar de gamers die deeltje één al speelden zullen minder problemen hebben.
De Single Player gaat je zo’n 10 uur plezier kosten, maar dit keer zit het er dan nog niet op, want wat bij Splinter Cell 1 onbrak heeft Pandora Tomorrow wel, namelijk een verslavende Multi Player.
Multi Player
In de uitgebreide diepere kijk op Pandora Tomorrow heb je al kunnen lezen hoe de multi player van deze game in elkaar steekt, voor degenen die te lui zijn om een klik op de linkermuisknop te geven zal ik het nog eventjes kort uitleggen.
In de Multi Player speel je met maximaal vier spelers in één van de acht maps die de game rijk is, het ene team bestaat uit Spionnen van Shadownet, zij spelen vanuit Third Person, het andere team zijn Huurlingen van Arcus, zij spelen vanuit First Person. De bedoeling van de spionnen is om een bepaalde hoeveelheid ND113k’s onschadelijk te maken, de objective van de huurlingen is om dit te voorkomen, en bovendien de spionnen een kopje kleiner te maken.
Zoals je van Splinter Cell kunt verwachten hebben beide teams handige snufjes om het de tegenstanders het leven zuur te maken, zo hebben de huurlingen een beter wapen en granaten en mijnen op zak, en zijn de snufjes van de tegenstander veelal apparaatjes om de beveiliging te omzeilen, plus alle voordelen dat je kunt klimmen, hangen, sneaken of bukken waar je ook maar wilt.
Op deze manier krijg je een unieke ervaring, die zeker veel verslavingen zal veroorzaken, je kunt alle technieken die je in Splinter Cell hebt geleerd nu ook tegen echte tegenstanders gebruiken, en dat nog wel vergezeld door een teamgenoot.
Hoewel er in het begin online nog veel rondjes werden gelopen en zoveel mogelijk geschoten werd dat de tegenstander wel dood moest zijn, zie je nu dat er al steeds vaker tactiek wordt gebruikt.
Een voorbeeld is het afluisteren van de tegenstander, de spion kan in een hoekje schuilen en zo luisteren wat de huurlingen (dankzij de Xbox Live communicator) tegen elkaar zeggen, en dus ook hún tactieken afluisteren. Zo weet je dus het plan van de vijand, en kan je dat in de soep laten lopen.
Omdat beide teams zo goed uitgebalanceerd zijn heeft iedereen gelijke kansen om te winnen, en dat maakt de multiplayer zo rete spannend. Zo zit je dus niet alleen in de Single Player te spelen met je hart bonkend in je keel, maar treden bij de Multi Player ook de nodige spanningen op. De unieke multiplayer, die door velen bestempeld wordt als beste MP op Xbox Live, is alles behalve een mislukking
Conclusie
Zoals je hierboven hebt kunnen lezen zit het qua gameplay uitermate goed, hoewel de Single Player toch net iets meer van hetzelfde is, maakt de Multi Player het op het punt van vernieuwing helemaal goed. Ook zijn de graphics net iets beter dan het vorige deel, die er al perfect uitzag. Dankzij het fenomenale acteerwerk van de bekende stemacteurs krijgt de game een wat meer Holywood-achtig effect, en ook de muziek die verzorgd werd door de componist van onder andere de Mission Impossible theme is pico bello, het geeft precies de sfeer neer die je op een bepaald ogenblik zou verwachten. De Single Player van Pandora Tomorrow is net zo krachtig als die van deeltje één, maar ook hier ontbreekt weer de herseelbaarheid, de Multi Player gaat jou hoe dan ook dagen bezig houden, en de aangekondigde downloadable maps zal de herspeelbaarheid alleen nog maar toenemen.
Ik zou maar twee redenen kunnen bedenken om deze game niet op te pakken wanneer je hem in de schappen zag liggen; óf je bent een schietgrage actiegamer en houdt niet van het stealthgenre, óf je hebt geen toegang tot de Multi Player gezien het ontbreken van Xbox Live of Systemlink. Deze twee groepen zou ik toch adviseren om de game te spelen wanneer je de mogelijkheid krijgt, voor alle anderen heb ik één suggestie: Kopen!
