Rayman Legends

Rayman is in the building! Rayman Origins was een nieuw begin voor de Rayman-franchise in 2011, gevolgd door de geweldige mobiele versie Rayman: Jungle Run in 2012. Eerder dit jaar zouden we verblijd worden met Rayman Legends, een versie exclusief gebouwd voor Nintendo’s Wii U. Gezien de rustige start van deze console, besloot Ubisoft de game ook naar de andere platformen te brengen en vandaar dat de game werd uitgesteld tot dit moment. Wat je daar ook van mag vinden (als je een Wii U hebt, heb je geduld gehad), de game is natuurlijk vanaf het begin gemaakt met de Wii U in gedachte. Niet voor niets is dat de console waar Legends het beste tot zijn recht komt en waarop ik de game heb mogen doorrennen.

Veel!

Rayman is fantastisch als platformer, Origins heb ik met veel liefde gespeeld op de PlayStation Vita en ook Legends weet de magie van Rayman perfect naar het grote scherm te brengen. De game is ietsjes mooier, het verhaal nog net zo lomp en er zal nog meer gelachen worden in Rayman Legends. Daarbij zijn de twee belangrijkste elementen leveldesign en muziek. Zelden speelde muziek zo’n gave rol in een spel en hoewel de game niet foutloos is, zal je alles vergeven als je de blije kleuren ziet, in combinatie met ritme en muziek. Daarnaast ga je enorm veel verzamelen, ditmaal zijn er namelijk 700 Teensies gevangen genomen en in ieder regulier level zijn er 10 te bevrijden. Acht daarvan zitten simpelweg in het level verstopt, bijvoorbeeld achter een bosje of in een afgrond. Twee krijgen een eigen minilevel, waarbij je een uitdaging moet voltooien, vaak met behulp van de Wii U Gamepad. Je gaat zoveel uren bezig zijn met het opnieuw spelen van levels, simpelweg om al die Teensies te bevrijden. Dit doe je overigens in gewone levels, levels met eindbazen, race-levels die je binnen een bepaalde tijd moet voltooien en ritmische levels, waarvan we al een aantal trailers hebben mogen aanschouwen (bijvoorbeeld hieronder).

Dan de Wii U-gamepad, waar een deel van het spel om draait. Op eerdere beurzen hebben we al een aantal van deze levels gespeeld en we hebben Ubisoft toen geroemd om het gebruik van de unieke functies van de Wii U. Soms zal je namelijk niet meer Rayman onder de knoppen hebben, maar zal je spelen met Murfy. Dit wezentje laat zich bedienen met het touch screen en op deze manier moet hij zijn maatje Globox door levels heen loodsen (dit kan ook in multiplayer). Via het touch screen kun je dan dingen doen als touwen doorsnijden, platformen verplaatsen, schilden gebruiken en hele levels draaien soms door de controller te draaien. Het is enorm afwisselend om af en toe het touch screen voor een level te moeten gebruiken, maar spelend in je eentje werkt het niet altijd heel fijn. Levels die je met je Gamepad moet draaien zijn fantastisch, touwen afsnijden werkt goed, maar het verplaatsen van platformen of het afschermen van Globox met een schild is soms best irritant. Dat komt voornamelijk omdat je hand vaak het beeld blokkeert, maar ook omdat het niet echt één op één reageert. Mensen die wel eens een iPad hebben bediend weten precies waarom dat de snelste tablet is. Een Wii U Gamepad mist die snelheid overduidelijk en soms is dat vervelend.

Functioneel artistiek

Gelukkig zijn de levels met Rayman in de hoofdrol bijna allemaal fantastisch! De wereld met levels in Mexicaanse stijl is misschien wel mijn favoriet. Met heerlijke Mexicaanse muziek, een enorme worstelaar als eindbaas en een ritmisch eindlevel met Eye of the Tiger in Mexicaanse uitvoering. Ook de wereld die gebaseerd is op Splinter Cell is geweldig, met tegenstanders die dezelfde goggles gebruiken als Sam Fisher, camera’s die je onder- en boven water moet ontwijken en stroom dat je moet uitschakelen om verder te kunnen. En wat dacht je van een Griekse wereld, met mythologische thema’s en muziek! Het leveldesign van Rayman is daarnaast niet alleen artistiek, maar ook nog eens heel functioneel. Alles heeft een functie en werkt goed. Iets waar heel veel arty farty Indy-developers heel veel van kunnen leren!

Naast de gewone levels is er ook nog eens heel veel bonuscontent te vinden. Levels waarbij je mensen moet redden, levels die je zo snel mogelijk moet doorlopen, levels die je moeilijke uitdagingen laat doen en simpele unlockables voor je trofeeënkast. Want niet alleen dien je tien Teensies te verzamelen in een level, ook krijg je medailles voor het verzamelen van minimaal 150 (brons), 300 (zilver), 450 (krasblaadje voor unlockable) of 600 (goud) lums. En dan hebben we de multiplayer nog niet besproken. De game is namelijk met vier mensen te spelen, waarbij speler 1 de controle krijgt over Rayman en Murfy. Hij zal dus mensen moeten begeleiden via het touch screen. Iets wat met meerdere mensen veel leuker is dan alleen. Tot slot zijn er ook nog dagelijkse en wekelijkse uitdagingen te spelen tegen mensen wereldwijd.

Conclusie

Rayman Legends barst uit zijn voegen van de content. Er is zoveel te doen, vrij te spelen en te verzamelen dat je blijft spelen. Daarnaast biedt de game enorm veel afwisseling. Dan heb ik het niet alleen over de levels met het touch screen, maar ook binnen levels zelf. Er zijn situaties die je één keer meemaakt en je bij zullen blijven. De ritmische levels vormen daarbij aan het eind van elke wereld de ultieme beloning. Dat het touch screen van de Gamepad soms wat vervelend werkt, vergeet je heel snel als het level is afgerond en je weer verder mag verzamelen, vechten, schieten, rennen, zweven en ontdekken. Hou je van platformers, dan hou je van Rayman Legends. Punt.