Voordat we niet meer op elkaars lip mochten zitten, heb ik vorig jaar op een bomvolle Gamescom als één van de eersten Marvel’s Avengers al mogen spelen. Ongeveer 15 minuutjes aan cinematische gameplay, wat me toch behoorlijk enthousiast maakte. Toen later bleek dat het een live service game wordt was het enthousiasme toch vrij snel omgezet naar pessimisme. Tel daar de beta van afgelopen weken bij op, vol met technische fouten, en de hype is toch wel weg.
Vorig jaar waren mijn twijfels er al over de game. “De eerste tekenen vanuit Gamescom zijn goed en ook potentieel desastreus”, zei ik vorig jaar in de hands-on preview. En soms is het ook vermoeiend om altijd gelijk te hebben. Marvel’s Avengers van Crystal Dynamics is soms leuk, maar geeft meer om jouw allerlaatste centen, dan om de iconische franchise die ze in handen hebben.
A-kelige feestdag
Je volgt de gebeurtenissen in Marvel’s Avengers vooral door de ogen van Kamala Kahn, een Avengers-superfan die is uitgenodigd op een groot festival genaamd A-Day. Wat een leuke dag moet zijn om de (super)helden van San Francisco in het zonnetje te zetten, eindigt in een ramp door een aanval geleid door een onbekend kwaad. Captain America overleeft dit geintje klaarblijkelijk niet (maar je kan wel skins van hem kopen, you do the math).
The Avengers worden 5 jaar later, door een reeks van nogal bizarre beweegredenen ineens uitgekotst en zijn van het toneel verdwenen. Kamala Kahn heeft met maar heel weinig context ineens superkrachten, net als overigens een flink deel van San Francisco, en vind gevoelig bewijs over de aanslag tijdens A-Day. Ze gaat op onderzoek uit en probeert de Avengers weer bij elkaar te krijgen. Wat volgt is een middelmatig verhaal, dat me niet echt pakte. Al zijn de stemacteurs (onder andere Troy Baker, Laura Bailey en Nolan North) wel van goed niveau. Ze geven de Avengers met hun stemgeluid toch wat meer identiteit.
Het is zonde dat het verhaal zo’n niemendalletje is, aangezien Marvel’s Avengers start met een heerlijk eerste uur. De intro en eerste missie tijdens de aanslag op de Golden Gate Bridge zijn echt geweldig en dit is ook het stukje wat ik vorig jaar op Gamescom heb mogen spelen. Je krijgt iedere Avenger even onder de knoppen, terwijl San Francisco langzaam uit elkaar valt, inclusief een toffe bossfight tussen Black Widow en Taskmaster. En Kamala Kahn is tussen de gevestigde namen wel het lichtpuntje in het nogal middelmatige verhaal.
Het is bombastisch en over de top, zoals we dat gewend zijn van superhelden in de moderne popcultuur. De stripboeken, de MCU, Spider-Man voor Playstation 4, de Batman Arkham-games en ga zo maar door. Maar na deze geweldig introductie in Marvel’s Avengers, blijft het niveau alleen maar dalen.
Alles is hetzelfde
Nogmaals, het eerste uur van de game is fantastisch, ook qua design. Je loopt rond op een soort van kermis, waar enorme hologrammen van The Avengers te bewonderen zijn. Allemaal standjes met prullaria en souvenirtjes en het staat vol met pratende mensen die duidelijk plezier hebben op het festival. Maar na die goede scène op de Golden Gate Bridge begint Marvel’s Avengers snel in herhaling te vallen in alles.
Het leveldesign is… saai. Veel missies spelen zich af in generieke laboratoria, allemaal grijs en grauw met veelal dezelfde vijanden. Sommige missies spelen zich af in grote steden, maar die zijn heel handig “geëvacueerd omwille de veiligheid van de bewoners”. Iets wat ik bij de Batman Arkham-franchise al storend vond en hier is het misschien nog wel erger. Dit is een makkelijke reden om minder werk te hoeven verrichten om een stad tot leven te wekken.
En het derde soort level wat je tegenkomt is heel veel bruine stenen in Utah. Er is geen enkel level dat ik me na het spelen van de campaign goed kan herinneren en als je me nu een screenshot laat zien van een willekeurige plek uit de game, dan kan ik je echt niet specifiek zeggen uit welke missie dat komt. “Control C, Control V” moet het motto zijn geweest tijdens het ontwerpen van de wereld in Marvel’s Avengers. Dit zie je ook terug in de missies en design van de vijanden.
Hoe kan het dat je in een game met liefst vijf wereldbekende superhelden, zo’n oninteressante groep slechteriken hebt gevonden? Generieke robots, wat standaard soldaten en slechts drie verschillende bosses die tot in den treure worden hergebruikt in de geestdodende missies tijdens de endgame (de film was beter).
Identiteitscrisis
Square Enix en Crystal Dynamics weten nog steeds niet wat ze nu precies willen bereiken met Marvel’s Avengers, want het zijn eigenlijk drie games in één en geen enkele komt goed uit de verf. Allereerst de eerdergenoemde bombastische superhelden-actiegame. Op het eerste uur na is dit nergens meer terug te vinden, mede door ontzettend oninteressante bad-guys. Sta hier en vermoord iedereen, verzamel dit en vermoord iedereen, sta nogmaals hier en vermoord iedereen. Dit is ongeveer de samenvatting voor tientallen uren Marvel’s Avengers.
Ten tweede proberen ze een “looter RPG” te maken, wat doet denken aan Destiny, alleen dan geïmplementeerd op het niveau van het vreselijke Anthem. Loot is bizar oninteressant in Avengers, doordat het net als in Anthem geen enkel effect heeft op het uiterlijk van je personage. Je bent nietszeggende stats aan het verzamelen. De menu’s zijn ook onoverzichtelijk en één grote brij van tekst en icoontjes, waarmee je geen binding hebt aangezien er geen toffe armoursets zijn die je graag wilt versterken om er zo lang mogelijk heel cool eruit te zien.
Wat ook niet werkt is dat we loot aan het zoeken zijn voor superhelden en je verbeeldingsvermogen wel echt wordt getest. Vooral in de kwestie rond Hulk. Voor hem ben je letterlijk lichaamsdelen aan het verzamelen als loot, wat in de menu’s er echt compleet achterlijk uitziet. De grootste dooddoener is nog wel dat er een knop is waarmee automatisch je beste loot wordt aangetrokken door een Avenger. Dat geeft toch echt wel aan hoe nietszeggend en niet passend lootprogressie is in deze game.
Maar het grootste probleem is de derde soort game die Marvel’s Avengers wil zijn, namelijk een langdurige live service game. Dit is ook meteen de grootste reden waarom loot zo oninteressant is zonder design, want de cosmetics worden uiteraard verkocht in een bijzonder dure marketplace, om toekomstige content te financieren. Wil je (redelijk saaie) Legendary Skins voor je Avenger, dat is dan 1400 Credits (oftewel 14 euro) alsjeblieft. Nietszeggende emotes? Een tientje. Finishing moves? 12 f**king euro’s. Dit soort microtransacties horen geen plek te hebben in een game van zestig euro, en al helemaal niet als het aantoonbaar de game benadeelt.
De grind om een aantal “gratis” skins vrij te spelen is idioot en kan je bijna honderd uur per personage kosten, aangezien Square Enix de gore ballen heeft gehad om per personage (!!) een battle pass van veertig levels toe te voegen. En uiteraard “krijg je de optie” om levels te skippen met dezelfde Credits waarmee je skins koopt. Bij de zes helden in de basisgame krijg je deze pass nog zonder extra kosten, maar ieder nieuw personage kost het je gewoon nog eens tien euro. Square Enix is met één game ineens veranderd in EA of Activision.
Het is niet allemaal slecht
Het is zonde dat gierigheid de game zo schaadt, want ergens diep onder de bagger zit een vermakelijk spel verscholen. De combat is redelijk tot goed en iedere held voelt ook echt uniek. Hulk is zoals verwacht een groene tank op steroïden, die garant staat voor lompe brute fun. Tegenstanders oppakken en als knuppel gebruiken, stukken weg uit de grond trekken en wegsmijten en met zijn allesvernietigende Thunderclap een groepje vijanden slopen. Als ik mag kiezen met wie ik missies mag doen, dan is die groene man altijd mijn eerste keuze, al gaat hij wel erg makkelijk dood.
Iron Man en Captain America spelen redelijk hetzelfde, twee brawlers met fijne close combat combo’s en een aantal special attacks die je leven kunnen redden. Grootste verschil tussen de twee is natuurlijk dat Tony Stark vliegt, al werkt dat vrij onwennig tijdens het vechten. En bewegen tussen punt A en B buiten de combat is nogal houterig. Grappig genoeg doet Anthem met de Javelins het vliegen als Iron Man dat vele malen beter. Thor speelt heel erg als Kratos uit God of War, met zijn hamer als dodelijke boomerang en is grafisch de meest indrukwekkende vechter door het gebruik van particle effects en bliksem.
De protagonist van de groep, die me wel heeft gecharmeerd als personage in het verhaal, heeft me het minste kunnen bekoren qua speelstijl. Kamala “Ms. Marvel” Kahn voelt zelfs met nieuwe skills op level 20, exact hetzelfde als tijdens de eerste missie. Het flappert met haar enorme ledematen wat rond en elke combo voelt hetzelfde, waardoor je met een beetje button mashen al een heel eind komt. Elastische krachten zien er voor het oog ook niet heel geweldig uit. Ze is gewoon… saai.
Naast de leuke doe-je-brein-uit-combat, ziet Marvel’s Avengers er grafisch prima uit en is de soundtrack naar behoren. Het doet niets extreem spectaculairs, maar doet precies wat het moet doen. Gezichtsanimaties zijn iets verbeterd vergeleken met de beta en er zijn een paar bugs verholpen. Maar het is een beetje jammer dat de game nog steeds een technisch drama is.
Technische malaise
Marvel’s Avengers heeft ontzettend veel mankementen en is heel slecht geoptimaliseerd. Ik heb de game gespeeld op een PlayStation 4 Pro, in performance mode, oftewel prestaties boven grafische pracht. Het gebeurt regelmatig dat bij een druk gevecht de framerate daalt tot onder de 20 FPS. Switch je naar grafisch boven prestaties, dan is de game op sommige momenten bijna niet speelbaar.
De persoon in het team van Crystal Dynamics die verantwoordelijk is voor de camera, verdient ook per direct een ontslagbrief. Om te laten zien dat we echt aan het vechten zijn met enorm sterke superhelden, schudt de camera tijdens het vechten bijna constant, alsof je aan het vechten bent op de gasvelden van Groningen. Dit mag in een patch echt een tandje minder. We weten ook zonder de epileptische camera dat Thor, The God of Thunder, enorm krachtig is. Echt waar. We hebben de veel betere films gezien.
En dan de bugs, mijn hemel want zijn het er veel. Eerste teken aan de wand was dat mijn game compleet crashte na mijn eerste anderhalve minuut in de game. Goed begin is het halve werk. Er zijn rare momenten tijdens cutscenes, bijvoorbeeld dat Kamala vrij willekeurig tegen Tony Stark roept dat hij een mooi pak aan heeft, terwijl hij loopt in zijn t-shirt en spijkerbroek. Ook is er veel visuele malaise in het algemeen, met clipping en een vrij slecht geplaatste camera in drukke momenten. Buiten het feit dat de game niet goed is, blijkt Marvel’s Avengers ook niet af.
Conclusie
Marvel’s Avengers is het zoveelste bewijs dat live service games een tumor zijn voor de game-industrie, zelfs voor zo’n interessante franchise als de Avengers, die wereldwijd miljoenen fans heeft vergaard in de afgelopen jaren met de MCU. De liefde die fans hebben voor deze superhelden is niet terug te vinden in de game. De liefde voor oneindig veel geld, met zo min mogelijk moeite des te meer. Zie de exclusiviteit van Spider-Man voor PlayStation en de vele exclusieve skins bij zelfs pakjes kauwgom in Amerika.
Hoewel het vechten wel vermakelijk is, de game er goed uitziet en met Kamala Khan een heel tof nieuw personage wordt geïntroduceerd, is dit een game die in gevecht is met zichzelf. Er zijn tekenen van genialiteit tijdens de intro, en een hint van emoties in één of twee cutscenes. Maar over het algemeen is deze titel een en al middelmatigheid door een gebrek aan richting. Het probeert drie soorten games in één te zijn, maar Marvel’s Avengers is vooral een enorme teleurstelling.