Houdoe en bedankt

De wereld staat in brand, we schudden elkaar al maandenlang de hand niet meer en als gamers mochten we voor het eerst in heugenis niet eens van een E3 of Gamescom genieten als gemoedelijk verzetje. Anno 2020 is het kristalhelder: de wereld is niet meer hetzelfde.

Nu ben ik normaliter niet een persoon die temidden van al die chaos de aandacht op zichzelf wil vestigen, maar in het kader van transparantie doe ik alsnog persoonlijker nieuws uit de doeken. Meer minder heugelijk nieuws, afhankelijk van hoe je het bekijkt.

Game Over

Het zal zeker niet iedereen ontgaan zijn, maar Gamersnet heeft ongeveer een jaar terug een flinke klap opgelopen. De website moest noodgedwongen terugschalen in materiaal en mankracht, waardoor ook ondergetekende geen vaste positie meer kon vullen. Dat deed pijn voor iemand die alweer bijna twaalf jaar actief tijd en moeite in het platform stak, maar het was niet anders. Dat tijdperk was prachtig, voor zolang het duurde.

Ik voel mezelf gezegend met het feit dat ik als freelancer snel op mijn pootjes terecht wist te komen, terwijl ik ondertussen vrijwillig nog wel wat content bleef produceren voor Gamersnet. Gedurende het afgelopen jaar zijn mijn tijd, prioriteiten en motivatie echter verschoven, waardoor mijn Gamersnet-activiteit al enige tijd op een historisch laag pitje staat. Gezien de huidige stand van zaken, denk ik ook niet dat dat gaat veranderen.

Nu is er voor mij de mogelijkheid om oeverloos rond te blijven spoken, om af en toe nog een verdwaalde verschijning te maken, maar dat voelt voor mij niet helemaal juist. Voor mij voelt het alsof Gamersnet en ik uit elkaar gegroeid zijn, bij wijze van. De focus en prioriteiten van de website liggen niet langer in lijn met het soort content waar ik me toe wil zetten.

Dus, in het kader van transparantie, voel ik mij verplicht te zeggen dat ik bij dezen afstand doe van Gamersnet als vaste kracht. Meer dan dertien jaar: het was me het ritje wel.

Credit where credit is due

Begrijp me niet verkeerd: ik kijk met ontzettend veel waardering terug op de tijd die ik hier heb mogen spenderen. Op Gamersnet ontdekte ik op jonge leeftijd al wat ik ontzettend mooi vond om te doen: content produceren over hetgeen mij plezier brengt. Later gaf diezelfde website me de mogelijkheid om daarin door te groeien én er zelfs een sneetje brood aan te verdienen. Een buitenkansje waar ik vol indook.

Door Gamersnet ben ik de persoon geworden die ik ben. Die persoon zal altijd waardering houden voor hoe alles gelopen is — en voor iedereen die daar een factor in speelde.

Ik dank dan ook eenieder die het mogelijk maakte dat ik überhaupt ooit zoveel mocht betekenen voor deze website. En ja, als je dit leest, ben jij daar evengoed onderdeel van. Het zijn immers altijd de lezers, kijkers, vrijwilligers en forumgasten geweest die Gamersnet groot hebben gemaakt, waardoor kansen zoals die van mij ontstonden.

Zonder de zegen van jouw aandacht is een gemeenschap zoals Gamersnet niets, dus ik heb elke bezoeker of kijker lief die mij ooit (direct of indirect) een deel van dat platform schonk. Want ik heb er ook wel wat op mogen beleven.

Herinneringen te over

Als langdurig onderdeel van Gamersnet zijn bizarre herinneringen mij immers rijk. De talloze perstripjes, nachtenlange conferentiechaos, exclusieve feestjes, laat uitgelopen livestreams en hectische verblijven in Keulen en Los Angeles zijn, vooral in retrospect, al aardig bizar op hunzelf.

Dat een industrie rondom computerspelletjes met regelmaat zoveel toffe gelegenheden creëert, is fantastisch om te zien. Dat ik daar dan ook nog eens op vaste basis in mee mocht draaien, dat bleek garant te staan voor mooie heugenissen te over — waarvan natuurlijk ook vaak akte.

Sta me toe een drietal daarvan toch even op te rakelen…

Frontside 900 McZenuwinzinking

Een herinnering die me altijd bij zal blijven, is er echter precies eentje waar uiteindelijk géén verslag van is verschenen op Gamersnet zelf. Mijn interview met skateboardlegende Tony Hawk vond op Gamescom 2012 plaats, maar het videomateriaal wat we daar schoten, heeft het digitale daglicht nooit gezien.

De beurstraditie om toch minimaal één cruciaal bestandje kwijt te raken, bleek dat jaar een hoogtepunt uit mijn carrière te vervloeken. Ontzettend jammer, maar achteraf gezien misschien wel een blessing in disguise…

Ik kan me nog goed heugen hoe absurd zenuwachtig ik was toen ik de “Birdman” sprak over zijn (later ontiegelijk teleurstellende) opkomende game. Wat volgde was een nog prima te verknippen gesprek, maar door het een of ander was ik ook goed voor een stamelende brainfart om de zoveel zinnen.

Nadat de camera tevergeefs het videobestand afrondde, hebben we nog zeker een tien minuten lang (zenuwinzinkingsvrij) geluld over zijn recente vakantie en hoe zijn Twitter-imago uit was gegroeid tot een meme op zichzelf. En dat maakte het natuurlijk des te schrijnender; de nervositeit was nergens voor nodig. Ineens was Tony “gewoon” ‘s werelds interessantste oom, inclusief vlotte babbel.

Een voorbeeldig leer- en piekmomentje dus, welke ik tot op de dag van vandaag enkel kan “bewijzen” met een verdwaalde Facebook-foto en Hawk’s handtekening op mijn oude, Eindhovense skateboard. Kan er niet rouwig om zijn.

Een zeldzame aanvaring

Recenter (en wél succesvol vastgelegd) was mijn bezoek aan Britse game-ontwikkelaar Rare. Het is niet vaak dat legendarische studio’s hun deuren voor internationale pers openen, maar in april van vorig jaar mocht ik als afgezant van het Neerlandse rijk die exclusieve eer ontvangen. Dat krijg je ervan als je maar niet je Brabantse bek kan houden over hoe Sea of Thieves heus wel een (tweede) kans verdient.

Fanboy-isme daargelaten, was het prachtig om rond te mogen kijken in de keuken van een passievolle game-as-a-service. Dat ik zelf toevalligerwijs verzot was (en nog steeds ben) op het spel en hoe dat in elkaar steekt, was de kers op de taart.

Binnen dat overkoepelende hoogtepunt was de absolute piek ongetwijfeld het video-interview wat in Rare’s eigen taveerne plaatsvond, waar elk van de inzittenden zich vuil maakte aan een portie smacktalk. We voerden het gesprek vlak voordat de finale van een zeegevecht tussen pers en producers losbarstte, welke die dag voortdurend aanvaringen met het ontwikkelaars van goedbedoelde bloeddorstigheid voorzag.

Dat mijn team (mede bestaande uit studiobaas Craig Duncan en twee zeezieke Italianen) even later ook het schip van de blaaskakerige producer wist af te troeven, maakte alle voorgaande banter des te beter. Die dag galmde de gezamenlijke voicechat spreuken na, welke ze bij de HR-afdeling hopelijk nooit gehoord hebben…

De begeerlijke controller (naar mijn idee nog altijd de mooiste Xbox One-controller) die ik daar buit maakte, is mijn eervolle aandenken aan dat zalige moment dat ik boegbeeld Joe “ThreeSheets” Neate af wist te troeven in zijn eigen fucking game. Precies zoals ik hem beloofd had.

World War E3

Het zal niet gezond zijn, maar ik ga hárd op content pompen. Beurzen en conferenties zijn in die zin zowel sprint als marathon — en ik heb geleerd dat het fantastisch kan zijn om die als team te overmeesteren.

Bijna jaarlijks piekte dat gevoel fysiek op E3 en Gamescom, waar we van afspraak naar opname naar typsessie naar feestje raceten. Alles om zo snel mogelijk zo veel mogelijk content af te kunnen leveren. Het was als een gedrogeerde waas van productiviteit, vaak aangedreven door een mix van liters koffie, (nog niet verwerkte) alcoholtraktaties en soms een zeer specifiek merk appelsap.

Het toppunt van die gezamenlijke, geöliede contentmachine heb ik echter mogen ervaren in de zomer van twee jaar terug, juist aan het thuisfront van de E3 2018. Beursvloeren tackelen is één ding, een ervaren redactie drie dagen lang aansturen in een non-stop barrage aan nieuws, is een compleet andere ervaring.

Vanuit een met koffie, bier en snacks afgeladen kantoorbunker, werd gezamenlijk één gigantisch evenement soldaat gemaakt. Het getik van toetsenborden als kogels die in het rond schoten, onze bizarre opmerkingen en luidkeelse cringe als strijdkreten.

Je zou zeggen dat exclusieve borrels en conferenties bijwonen glamoureuzer is — dat is ook zo — maar ik vond juist ons gore oorlogshol het mooist.

Ik herinner me nog hoe we gedurende een persconferentie een primeur vanuit het veld klaar hadden staan, die we “ergens” gedurende de chaotische stroom aan nieuws de wereld in konden slingeren. Deden we dat te vroeg, dan zaten we mogelijk in de shit wegens een vage embargobreuk, maar tegelijkertijd streef je er natuurlijk naar om zo snel mogelijk dat hete nieuws te “claimen”.

Het resultaat? Tussen daadkrachtig gerikketik door, valt een zeer specifiek woord vanuit de livestream. Voor de snelvurende groep lijkt duidelijk geworden: ‘dat was het signaal.’ Nog heel even wordt wat over de kwestie heen en weer geschreeuwd, maar uiteindelijk moet die knoop door. “Fuck it, gooi ‘m online!” galmt over de chaos, gevolgd door het laatste beetje tegengeluid, waarop weer een haast militaire “Ik call dit shot, doe het gewoon!” de respons was. Er was meer adrenaline dan ik toe wil geven.

Maar zo geschiedde dus. Het nieuwtje verscheen; van embargobreuk geen sprake. Dat was een van de vele geslaagde treffers in onze bijna drie dagen lange strijd.

In het grotere plaatje maakt het waarschijnlijk geen bal uit wat we op dat absurde moment in de nacht hadden gedaan. Dus ja, ook ik zie in; dit was eigenlijk ook wel een ongekend lullig momentje. Of in ieder geval, zo oogt en klinkt het waarschijnlijk van buitenaf. Zelf ervoer ik het juist als een hilarisch vet piekmoment voor onze jaarlijkse strijdlust om een spellenbeurs te “verslaan”.

De gemiddelde gamer ontwaakte een paar uur later gewoon met een waslijst aan nieuwtjes, niets denkende over welke nu een minuut eerder of later verschenen was; wij hadden die nacht met een handvol dappere zielen een halve oorlog uitgevochten.

GG

Het moge duidelijk zijn: in de afgelopen dertien jaar heeft Gamersnet me ontzettend veel mooie ervaringen gebracht. Los van de hoogtepunten, bleek werkzaam zijn voor het platform een vaste vorm van plezier. Zo heb ik net zo goed genoten van de wekelijkse livestreams (die ik met regelmaat nog mis), verschillende video-avonturen, vele inside jokes en uit de hand gelopen fratsen.

Maar aan al het mooie moet ooit een eind komen. Dus bij dezen: dit was ‘m voor mij. Thanks for having me. In de toekomst sta ik absoluut open voor een verdwaalde verschijning op z’n tijd, maar als vaste Gamersnet-strijdkracht in de voortdurende veldslag voor content leg ik mijn wapens neer.

Mocht je in contact willen blijven, dan ben je altijd welkom om op Twitter, Instagram of Facebook (geen zorgen: ik schaam mezelf ook) een babbel aan te knopen. Benieuwd naar de content waar ik me nu zoal mee bezig houdt? Naast een handvol freelance-producties in en rondom de game-wereld, creëer ik sinds begin dit jaar ook content “voor mezelf” onder Toms Tech.

Geen zorgen: de contentmachine die Gamersnet heet, dendert ondertussen stevig voort. Dit is slechts het station waar ik afstap. Houdoe en bedankt.