Kingdom Come: Deliverance

Bij het verstrekken van de recensie-exemplaren van Kingdom Come: Deliverance werd verteld dat de behoorlijk substantiële day one-patch al beschikbaar was, maar op de dag voor release had Steam een onaangename verrassing voor me: een download ter grootte van 20,5GB. Aangezien de basisgame 32,5GB was, beloofde de eerste update nogal grote veranderingen teweeg te brengen, en dit bleek ook het geval: minstens 70 procent van mijn oorspronkelijke review was gedateerd. Na twee dagen aan nieuwe tests nu dan toch het uiteindelijke oordeel over een van de meest geanticipeerde games van 2018: voldoet Kingdom Come: Deliverance aan de verwachtingen die over de afgelopen vier jaar zijn geschapen?

Realistisch…

Allereerst dus de grootste claim die ontwikkelaar Warhorse Studios maakt met Kingdom Come: Deliverance, namelijk het hoge realisme. In deze game vinden we geen draken, geen ontwikkeling van een zwak scharminkel tot een soort supersoldaat en geen sociale promoties middels een soort chosen one-cliché. Je bent Henry, zoon van een smid en woont in het dorpje Skalitz, dat bekendstaat om zijn zilvermijnen. Al snel komt je (redelijk) zorgeloze leven op zijn kop te staan, als Skalitz het slachtoffer wordt van de machtsstrubbelingen tussen koning Wenceslaus IV van Bohemen en zijn broer Sigismund van Luxemburg, de koning van Kroatië en Hongarije. Na het platbranden van Skalitz ga je op avontuur, in eerste instantie om je ouders te wreken.

Dat avontuur gaat er inderdaad een stuk realistischer aan toe dan bij de meeste games. Zo kom je niet weg met tijdgerelateerde quests uitstellen. Als mensen je vragen om zo snel mogelijk naar een bepaalde plek te komen, worden ze daadwerkelijk boos als je de toeristische route neemt. En als je treuzelt met het zoeken of bezorgen van medicijnen, kan het zijn dat de zieke inmiddels een dode is als je eenmaal besluit om je opdracht te voltooien. Dit voegt meteen al een laag aan suspense toe aan de game: wat als ik niet snel genoeg ben? Ook maakt Kingdom Come: Deliverance op deze manier duidelijk dat de wereld niet om jou draait. Als je niet op tijd bent, ach, dan draait de wereld gewoon door.

Daarnaast is protagonist Henry op een realistische manier neergezet: geen Geralt of Dovahkiin, maar een simpele zoon van een smid. Hij moet zorgen dat hij voldoende eet en slaapt, maar vooral eten moet hij ook weer niet te veel doen, aangezien zijn gevechtscapaciteiten dan omlaag gaan. Henry’s verdere gezondheid is ook op een redelijk realistische manier afgebeeld: je kunt bijvoorbeeld alcohol drinken, wat je welbespraaktheid op de korte termijn ten goede komt, maar wat uiteindelijk kan leiden tot een flinke kater en zelfs tot verslaving. Dat laatste is echter waar Kingdom Come tóch het realisme een beetje uit het oog verliest: er bestaat een drankje waarmee je alcoholisme in één keer wordt genezen. Dat bepaalde alchemische substanties een soort placebo-effect hebben (zoals het verdwijnen van een kater), kan ik nog voor lief nemen, want het is en blijft natuurlijk een game. Maar alcoholisme genezen met een simpel drankje? Dat gaat mij nét iets te ver.

…maar toch nog een game

Kingdom Come: Deliverance is en blijft natuurlijk een RPG, en laat die laatste letter nou net staan voor ‘game’. Natuurlijk is er karakterprogressie, maar die is veelal alleen te beïnvloeden door daadwerkelijk dingen te doen. Je Horsemanship gaat omhoog als je langer op je paard zit, je Drinking-vaardigheid wordt beter als je je regelmatig lazarus zuipt en je boogschietkunst kan worden verbeterd door op mensen of prooidieren te schieten. Lezen zal je echter niet eenvoudig afgaan: in de Middeleeuwen waren veruit de meeste mensen ongeletterd, dus als je de boeken in deze game wilt kunnen lezen, zul je een leraar op moeten zoeken en betalen voor zijn diensten. Geen ellenlange menu’s waarin je overweegt waar je je skill points aan wilt besteden, maar een heerlijk automatische progressie die op daadwerkelijke ervaring is gebaseerd.

Een feature die veel RPG’s maakt of breekt, is character customisation. In Kingdom Come: Deliverance kun je je speelstijl grotendeels zelf bepalen, maar je speelt wél altijd als de smidszoon Henry. Er moeten morele keuzes worden gemaakt, maar dit heeft eigenlijk alleen invloed op of je de materiële beloningen wel of niet ontvangt voor het maken van die keuzes. Henry blijft Henry en wat mij betreft is dat prima, maar ik kan me voorstellen dat het voor fans van traditionele RPG’s een afknapper is, aangezien het genre bekendstaat om alignments als Lawful Good of Chaotic Neutral. In Kingdom Come: Deliverance ontbreekt zo’n systeem, maar dit heeft een rechtvaardigbe reden. Ontwikkelaar Warhorse vertelt namelijk een verhaal dat is gebaseerd op historische gebeurtenissen en daarbij is geen ruimte voor het maken van keuzes die de geschiedenis wellicht volledig op zijn kop zouden zetten. Desalniettemin is dit een aspect waar RPG-fans wellicht aan moeten denken voor ze Kingdom Come: Deliverance oppakken.

Uiteraard spelen gevechten een grote rol in de game, dus is het fijn dat het combat-systeem naar behoren werkt. Dit doet een beetje denken aan games als For Honor of The Surge: je moet kiezen uit een van de vijf mogelijke aanvalsrichtingen. Echter, deze game gaat hier nog wat verder in. Je kunt bijvoorbeeld ook een schijnaanval naar een bepaalde kant doen, waarna je ineens tóch van een andere kant aanvalt, zodat je je tegenstander verrast. Er zitten nog meer van dit soort trucjes in de combat – en tegenstanders kennen die minstens net zo goed als jij. In het begin voelt het vechten allemaal wat onhandig aan, maar na een tijdje gaat het al stukken beter. Dit is een gevalletje easy to learn, hard to master. Overigens wil ik je één advies meegeven als je Kingdom Come op pc speelt: doe jezelf een plezier en sluit een controller aan. De muisbesturing is in mijn ervaring bepaald niet optimaal, bijvoorbeeld omdat de gewenste aanvalsrichting niet goed wordt geregistreerd. Daardoor gaat je geplande combo natuurlijk direct aan diggelen, maar met de analoge stick van een controller is (bijna) alle frustratie eenvoudig opgelost.

Boheemse rapsodie op het Boheemse platteland

Het verhaal in Kingdom Come: Deliverance is op zichzelf niet heel bijzonder als je het bekijkt in het licht van een The Witcher 3: Wild Hunt. Die vorige zin vertelt echter niet het hele (no pun intended) verhaal: de story line weet je namelijk tóch mee te slepen. Ongetwijfeld heeft dit te maken met de charme van protagonist Henry. Hij is een simpele jongen, net zoals jij en ik, en dat is een fijn contrast met de traditionele RPG-helden à la Geralt of Rivia of Dovahkiin. Daarnaast is het verhaal ook niet slecht; het is echter niet goed genoeg om boven de écht grote namen uit te steken, of zich daarbij te voegen. Maar Kingdom Come: Deliverance weet het toch voor elkaar te krijgen dat je meeleeft met de situaties die de game je voorschotelt. Als ik één reden moet aangeven dat de verhaalvertelling zo goed werkt, is het dat de story line net zo geloofwaardig is als de spelwereld als geheel: Henry is een alledaagse jongen en de wereld laat duidelijk weten dat hij niet om die simpele jongen draait, en het verhaal draagt dezelfde boodschap uit. Ook helpt het natuurlijk mee dat het verhaal van het spel gebaseerd is op historische gebeurtenissen.

De Boheemse spelwereld is niet zo groot als die van een Elder Scrolls of The Witcher 3, maar ook dit staat in dienst van het eerdergenoemde realisme, aangezien zeker mensen van lage komaf in de Middeleeuwen maar weinig reisden. Ik weet echter niet helemaal zeker hoe ik me voel bij de open wereld: veel van de voordelen van zo’n opzet zijn namelijk niet echt aanwezig. Veel encounters komen namelijk met enige regelmaat voor en dat gebeurt telkens op exact dezelfde manier en met exact dezelfde dialogen. Lijk langs de weg? Gegarandeerd dat de moordenaar het lijk aan het plunderen is óf dat iemand jou aanspreekt terwijl je het lichaam, uhm… inspecteert. In beide gevallen weet je na enkele keren precies de juiste dialoogopties te kiezen voor de meest gunstige uitkomst.

Daarnaast hebben veel personages simpele namen als ‘Townsman’ of ‘Villager’, en hebben al die mensen hetzelfde te vertellen. Alle native bewoners van de steden en dorpen hebben een hekel aan de vluchtelingen uit Skalitz en alle vluchtelingen uit Skalitz zijn van mening dat de steden en dorpen hen hebben laten vallen. Deze mensen voelen bovendien de behoefte om deze meningen allemaal in precies dezelfde bewoordingen duidelijk te maken. En zelfs NPC’s die wél unieke namen hebben, hebben lang niet altijd wat anders te zeggen dan een generieke dorpsbewoner. Opnieuw geldt hier dat er exact dezelfde woorden worden gebruikt. Kortom: deze game had van mij best de open wereld mogen laten vallen, vooral ook omdat er nogal wat bugs en foutjes in het spel zijn geslopen die het genre der open wereld-games traditioneel plagen. Game-breaking bugs ben ik bijna niet tegengekomen en Kingdom Come: Deliverance is in mijn dertig uur nooit gecrasht, maar toch wordt de immersion in de game regelmatig gebroken door (veelal) visuele bugs.

Conclusie

Al met al is Kingdom Come: Deliverance een prima game, ook al heeft hij enkele problemen. Wat mij betreft was het niet nodig om deze game een open wereld te geven, aangezien dit de illusie creëert dat de speler enorm veel keuze heeft, terwijl het verhaal vrij lineair van opzet is. Ook heeft deze insteek waarschijnlijk flink wat van het ontwikkelbudget opgeslokt, terwijl dat geld ook gebruikt had kunnen worden voor bijvoorbeeld een betere technische afwerking of het vervangen van de mindere stemacteurs — hoewel dat laatste wellicht bemoeilijkt werd door de stemacteurs-staking die de afgelopen jaren heeft getekend.

Als ik onze lezers dan ook één ding wil meegeven, is het dit: ga niet te veel op verkenning uit als de game dat niet van je vraagt. Veel gesprekken verlopen hetzelfde en brengen bovendien de nodige laadtijden met zich mee, waardoor je uiteindelijk behoorlijk wat verspilde tijd zult klokken als je met élke NPC praat. Als je echter al je aandacht besteedt aan de quests die je wél hebt, is Kingdom Come: Deliverance een GOTY-kandidaat voor 2018!