Review: Need for Speed: Payback

De Need for Speed-franchise bestaat inmiddels al een ruime twintig jaar en in die tijd heeft EA een flinke lading racespellen onder de Need for Speed-banier uitgebracht. De raceserie is de twintig delen inmiddels al gepasseerd en dus is het niet zo gek dat uiteenlopende thema’s centraal hebben gestaan. Zo draaide het in onder meer Hot Pursuit en Most Wanted om races met de politie, brachten de Shift-delen een portie realisme richting Need for Speed en lieten de voor velen haast legendarische Underground-games je je auto naar hartenlust tunen. Toch weet ontwikkelaar Ghost Games met Need for Speed: Payback weer een nieuw zijweggetje in te slaan, want zelden haalde een Need for Speed-game zijn inspiratie zo duidelijk bij de Fast & Furious-films.

The House always wins…

In Need for Speed: Payback word je vrijgelaten in het op Las Vegas-geïnspireerde Fortune Valley. Daarbij is de gokstad maar een gedeelte van de gehele map en kan je, voor de broodnodige afwisseling, ook in de wijde omgeving over de snelwegen scheuren. Het is duidelijk dat Ghost Games geleerd heeft van de vorige Need for Speed. Waar het druilerig en altijd donkere Ventura Bay van Need for Speed 2015 binnen de kortste keren ontzettend deprimerend aanvoelde, doet de ontzettend kleurrijke en afwisselende wereld in Need for Speed: Payback al direct veel vrolijker aan. Dat wordt nog eens versterkt door de drie hoofdrolspelers die je onder de knoppen krijgt. Hoewel het verhaal vrij clichématig aandoet met de zoektocht naar wraak op The House, een almachtige organisatie die een stevige vinger in de pap heeft bij de straatraces in Fortune Valley, wordt dat gecompenseerd met humoristische en speelse karakters en dialogen.

Daarbij hebben de drie hoofdpersonages niet alleen ieder hun eigen karakter, maar ook hun eigen vaardigheden. Zo is Tyler de ‘racer’, Mac de ‘showman’ en Jess de ‘wheelman’. Dat betekent dat je met Tyler aan de slag gaat bij straat- en dragraces, is Mac de specialist wat betreft offroad racen en drift trails en is Jess de aangewezen persoon bij politieachtervolgingen. Het moge duidelijk zijn dat de verhaallijn je op deze wijze de nodige afwisseling weet te bieden en als je de verschillende type auto’s – voor ieder racetype is een andere categorie auto’s – een beetje leert kennen, racet Payback op arcade-achtige wijze heerlijk soepel.

Buiten de aan het verhaal gelieerde racemissies is er in de spelwereld daarnaast genoeg te doen met de klassieke billboards die je kunt slopen, speed runs, flitspalen die je zo snel mogelijk moet passeren, jumps waarbij je een zo groot mogelijk afstand af dient te leggen en drift zones. Daarnaast kan je je nog vermaken met het vinden van derelicts voor nieuwe auto’s, bait crates die politieachtervolgingen activeren en het strijden tegen ‘roaming racers’. Als kers op de taart kan je je auto op visueel vlak daarnaast ook van allerlei fratsen voorzien. Kortom, Need for Speed: Payback oogt als een prima racer. Het is echter een prima racer, met een enorme maar. Hoewel je er in de eerste speluren nog niet zo’n last van hebt, lijdt Payback namelijk flink onder de combinatie van de zogeheten speedcars en het loot box-systeem, dat ‘shipments’ aanbiedt.

Holy Grail

Speedcards zijn namelijk de heilige graal in Need for Speed: Payback. Iedere auto kan je namelijk van een zestal speedcards voorzien, die je diverse bonussen geven, afhankelijk van het type speedcard. Speedcards geven je auto een hogere topsnelheid, laten je sneller acceleren en geven je een sterkere nitroboost. Iedere race die je wint, levert je een (niet per se betere) speedcard op en door in level te stijgen ontvang je shipments. In deze shipments zitten vervolgens weer parts die je middels een soort fruitmachine kunt gebruiken voor nieuwe speedcards. Het is een systeem dat in het begin prima werkt. Je wint een race, je krijgt een speedcard waarmee je auto sneller wordt en je kunt de volgende, iets moeilijkere race, prima aan. Op den duur loop je echter tegen een muur op, want vroeg of laat heeft je auto het maximale van zijn kunnen bereikt en heb je een nieuwe bolide nodig om mee te kunnen doen in de nieuwe races die je vrijspeelt. Nieuwe auto’s die je aanschaft, zijn echter niet per se heel veel beter dan de wagens die er in je huidige garage staan, ze hebben alleen wel flink meer potentie. Om deze potentie te benutten, heb je echter een lading speedcards nodig. Speedcards die je weer opnieuw moet verzamelen, want je kunt ze ook niet tussen verschillende auto’s uitwisselen.

Doordat je nieuwe auto alsnog niet snel genoeg is om je te kunnen meten in de nieuwe races, rest je niets anders dan een flinke grind. De benodigde speedcards kun je immers enkel verzamelen door oude races te herspelen of door in level te stijgen en beperkt aanwezige uitdagingen te voltooien om zo nieuwe shipments, en daarmee parts, binnen te harken. Waarbij je vervolgens dus nog maar moet hopen dat je speedcards ontvangt die je daadwerkelijk kan gebruiken. Heb je niet zo’n zin in die grind? Dan is EA gelukkig zo sympathiek geweest om je een uitweg te bieden. Door je portemonnee te trekken kun je namelijk ook gewoon shipments of zelfs exclusieve premium shipments aanschaffen. Binnen een mum van tijd heb je je voorraad parts weer aangevuld en ontvang je direct ook nog wat in-game credits en cosmetische extraatjes. Het is alleen jammer dat je bankrekening onder deze snelle fix te lijden heeft. Het systeem zorgt ervoor dat het aanschaffen van een nieuwe auto al snel niet meer aanvoelt als een euforisch moment, maar meer als de voorbode van een bak ellende.

Conclusie

Need for Speed: Payback is een frustrerende game. Dat komt niet doordat het spel inherent slecht is, zeker niet zelfs. Het feit dat Payback an sich een prima Need for Speed-game is, maakt het juist tot zo’n frustrerend spel. De afwisselende spelwereld, lekkere arcade-gameplay en het vermakelijk verhaal zijn uiteindelijk niet datgene wat blijft hangen na het spelen van Need for Speed: Payback. Nee, dat is de onvermijdelijke frustratie die het speedcards-systeem met zich meebrengt. Need for Speed: Payback is dan ook een prima Need for Speed-deel, een deel dat alleen wel ontzettend tegengehouden wordt door het op geldbeluste systeem van speedcards en shipments.