Call of Duty: WWII

Er zijn drie zekerheden in het leven; je gaat dood, je betaalt belasting en elk jaar verschijnt er een nieuwe Call of Duty (en FIFA). Het lijkt erop dat Call of Duty: WWII wat meer leeft dan zijn voorgangers van de afgelopen jaren en dat komt – zoals de naam al doet vermoeden – doordat we terug gaan naar de Tweede Wereldoorlog. Geen futuristische bullcrap, jetpacks en laserwapens, maar ouderwets oorlog tegen die verdraaide Duitsers. Is Call of Duty: WWII een geslaagde terugkeer naar de roots van de franchise of slaat Sledgehammer Games de plank volledig mis?

Historisch (in)correct

Iedere Call of Duty-game sinds het begin van de mensheid bestaat uit steevast drie onderdelen; de campaign, online multiplayer en zombiemodus. Eerstgenoemde heeft altijd het minst om het lijf met ongeveer 6 tot 8 uur gameplay en dat is in WWII niet veel anders. Toch is het wel een van de beste singleplayers in jaren en dat is mede te danken aan de Tweede Wereldoorlog setting. Minder bombastisch geweld en meer aandacht voor de verhalen van de soldaten aan het front.

Je speelt als soldaat Daniels die met zijn crew betrokken is met de enorme missie om Frankrijk te bevrijden. Natuurlijk begint het verhaal dan ook met de Slag om Normandië, oftewel D-Day. In de rest van de campaign volgen we de groep door heel Frankrijk en speel je leuke afwisselende missies. Het toffe aan het verhaal is dat Sledgehammer laat zien dat de soldaten aan het front geen angstloze superhelden waren, maar mannen die echt wel bang waren. In de eerste missie moet je iets opblazen en door de zenuwen laat je personages het explosief vallen. Het is een klein detail, maar het laat wel zien dat je te maken hebt met bange mannen, zoals het ook echt het geval was.

Wat niet helemaal correct is, is een lijst waar ik niet eens aan wil beginnen. Historici en mensen die veel weten van de Tweede Wereldoorlog zullen met schuim op de bek het verhaal aankijken, want er zitten heel veel fouten in. Russische wapens in Normandië, tanks die nog niet bestonden en nog veel meer van dit soort ‘details’. Persoonlijk stoor ik me er niet aan, maar ik kan voorstellen dat het bij een aantal mensen afbreuk doet op de hele spelervaring.

Ondode Duitsers

In Call of Duty: WWII is het natuurlijk weer mogelijk, om de ondoden terug naar hun graf te schieten. In Nazi Zombies is momenteel slechts een map beschikbaar en dat is karig, maar de map The Final Reich is wel ontzettend tof. De afgelopen Call of Duty-games maakten een veel te blije zombiemodus, die echt als een grapje werd gezien. Nazi Zombies in WWII is donker, eng en serieus. Er zijn verschillende zombies en vooral die magere, zonder armen werken ontzettend op de zenuwen.

Het is uiteindelijk de bedoeling om te overleven en in het dorp, waar je bent om kunstschatten te vinden. Dit doe je natuurlijk door heel veel punten te verzamelen door zombies af te knallen, zodat je steeds betere wapens kan halen en nieuwe gebieden kan betreden. Nazi Zombies is pittig lastig, dus een groep met vier man die met elkaar kunnen praten is zeker geen overbodige luxe. Ook is het in Nazi Zombies belangrijk dat de balans tussen de vier personages goed is. Er kan namelijk gekozen worden uit vier klassen; Offense, Control, Support en Medic. Alle klassen hebben ook een speciale aanval die je eens in de zoveel tijd kan loslaten. Deze specials hebben de potentie om je enorm goed uit de penarie te helpen, mits je ze goed timet.

Zitten een aantal spelers op het randje van de dood, dan kan je als support de zombiehorde naar je toe lokken. Je teamgenoten kunnen even bijkomen en jij kan met dubbele damage die zombies terug naar het hiernamaals knallen. Zit er een Offense in je team, dan kan hij met zijn speciale aanval blijven schieten met ongelimiteerde kogels. Terwijl hij al die dooie Duitsers omverblaast kan de Medic stiekem met zijn camouflage stiekem spelers reviven. Als de samenwerking goed zit dan kunnen deze specials ontzettend nuttig zijn. Het geeft het hersenloos schieten op zombies toch iets meer diepgang.

This means War

Singleplayer en Nazi Zombies is natuurlijk hartstikke tof, maar het overgrote deel van de gamers die Call of Duty: WWII hebben gehaald, doen dit natuurlijk voor de multiplayer. En die is schrikbarend hetzelfde gebleven als je het vergelijk met voorgaande jaren. Door de Tweede Wereldoorlog setting staat iedereen gelukkig weer met de voetjes aan de vloer en is de snelheid ook een beetje teruggeschroefd. Een hele goede zet, want vanaf Advanced Warfare leek de kans op een epileptische aanval groter dan ooit.

De twee grootste veranderingen zitten hem vooral in de spelmodus War en de Headquarters. Eerstgenoemde doet me vooral denken aan Operations uit Battlefield 1, alleen dan wat kleiner. In War is het de bedoeling om als het aanvallende team een serie van objectives te behalen, ten koste van het verdedigende team. Bijvoorbeeld; je moet eerst een huis veroveren om vervolgens een brug te bouwen, waardoor de tankdivisie verder het vijandelijke kamp in kan rijden en je nog een aantal objectives krijgt. War zorgt ervoor dat Call of Duty niet alleen maar draait om hersenloos op elkaar te schieten, maar dat je daadwerkelijk goed met samenwerken om een doel te behalen.

Headquarters is dus het andere nieuwe element in Call of Duty: WWII. In deze social hub zit je vooral, tussen de online gevechten door om een aantal dingetjes te regelen. Er zijn bijvoorbeeld contracts te koop, extra objectives die je binnen een dag of week moet behalen voor beloningen. Verder zijn er oefenterreinen voor zowel je wapens als de scorestreaks en kan je met andere spelers communiceren, zodat ook je social rank omhoog gaat voor extra loot.

Stel je soldaat samen

De loadout van je soldaat in de online multiplayer heeft ook wat veranderingen ondergaan. Het is namelijk een stuk simplistischer geworden, maar met de introductie van Divisions juist weer een stuk uitgebreider. Je kan kiezen uit vijf divisies met ieder hun eigen voordelen. De Mountain divisie is gespecialiseerd in scherpschieten en geeft dus extra voordelen als je graag met een sniper op pad gaat. De Expeditionary divisie is dan weer perfect voor de soldaten die met de shotgun alles onveilig willen maken. Je krijgt bijvoorbeeld incendiary kogels voor je schietijzer.

Je favoriete manier van spelen wordt door de Divisions nog iets prettiger gemaakt, maar voor de rest is het samenstellen van je soldaat heel sober. Slechts één perk, één primary, één secondary en één soort explosief, uitzonderingen door een bepaalde perk dan buiten beschouwing gelaten. Deze loadout past ook veel beter in een Tweede Wereldoorlog setting, want supersoldaten in de jaren 40 had de beleving flink onderuit kunnen halen.

Historisch correcte servers en incorrecte wapens

Het hele verhaal over Headquarters klinkt hartstikke tof, maar tot op het moment van schrijven is het sociale gebeuren praktisch onmogelijk. De social hub is leeg en ongezellig, want (verrassing!) de servers van Call of Duty: WWII zijn werkelijk een ramp. Ik heb lang erover nagedacht of dit invloed moet hebben op mijn cijfer, want als de servers het doen heb je een redelijk toffe game. Maar hier valt niet doorheen te kijken, aangezien multiplayer zo ontzettend belangrijk is voor Call of Duty. Een week na release zijn de servers zo fragiel als de heup van mijn grootmoeder en dat is onaanvaardbaar. Matchmaking duurt soms wel 10 (!) minuten en op het moment dat je denkt dat je eindelijk aan de slag kan, wordt je tijdens het aftellen uit de game gekicket.

Een ander hekelpunt aan de online multiplayer, is het gebrek aan balans van de wapens. Quickscope van dichtbij met de sniper kan nog steeds, maar een shotgun op tien centimeter van je tegenstander is vaak niet dodelijk. Kurt Cobain heeft ooit eens het tegendeel bewezen. Veel spelers lopen ook met dezelfde wapens, omdat er een aantal veel te sterk zijn.

Met de server problemen en vreselijke balans krijg ik sterk de indruk dat Sledgehammer en Activision de game niet op tijd af konden krijgen. Die indruk wordt versterkt door het feit dat er in Headquarters, op veel plekken nog “coming soon” staat. Denk bijvoorbeeld aan leaderboards. Ook de hoeveelheid maps en wapens is wat karig, maar daar kan je natuurlijk weer die veel te dure Season Pass voor kopen.

Conclusie

Call of Duty: WWII wekt bij mij gemengde gevoelens op. De singleplayer is, ondanks redelijk wat historische fouten, een indrukwekkend avontuur en ook Nazi Zombies is de beste zombiemodus van de afgelopen jaren. De stijl neigt bijna naar horror en het lijkt alsof deze modus daardoor serieuzer wordt genomen door Sledgehammer. De multiplayer is precies wat je kan verwachten van Call of Duty, zowel de positieve als de negatieve punten. Het is alleen jammer dat de negatieve punten zo overheersen in de eerste week na release.

Kapotte servers zijn in mijn ogen onacceptabel bij Activision, aangezien ze elk jaar zo’n game uitpoepen en eens moeten leren van hun fouten. We kunnen er wel weer doorheen gaan kijken en zeggen dat het wel weer goed komt na een aantal weken, maar de eerste indruk is altijd de belangrijkste. Als je amper innoveert, dan verwacht ik minstens dat alles het normaal doet. Voor fans van Call of Duty kan het waarschijnlijk weinig schelen, want de game gaat weer als een malle over de toonbank en misschien is dat wel onderdeel van het probleem.