Steep hands-on

Bij de Ubisoft pre-E3 persconferentie gelden sinds een paar jaar een aantal vaste regels. Zo is Aïsha Tyler vaste kost als presentator en dient de show immer en altijd geopend te worden met een (voor de thuisblijvers erg ongemakkelijke) vertoning van de nieuwste Just Dance. Maar bovenal, de gehele presentatie dient te eindigen met een nieuwe en ongekende aankondiging. Vaak iets waar het publiek aardig van op hol kan slaan. Iets nieuws en ongekends, of gewoon een game die te goed lijkt om waar te zijn. Daarom was het ook zo opvallend dat Ubisoft dit jaar afsloot met Steep, een sneeuwsimulator die wellicht iets te niche is voor het grote publiek…

Een gat in de markt

Met bovenstaande inleiding wil ik niet zeggen dat Steep per direct afgeschreven kon worden bij mij. Het tegendeel is juist waar. Bij het zien van die eerste beelden van Steep, sloeg mijn hart juist een slag of twee over. Voor extreme sportgames heb ik namelijk een zwak en in de afgelopen tijd verschenen er slechts weinig fatsoenlijke titels binnen dit genre. Electronic Arts heeft de Skate-serie een halt toegeroepen, Tony Hawk is er al jaren niet meer beter op geworden en ook SSX lijkt nergens meer te bekennen. Steep kwam op precies het juiste moment voor mensen zoals ik. Daarom was het des te moeilijker voor te stellen dat dit een game zou zijn die ook de mainstream gamers van Ubisoft aan zou kunnen spreken. In ieder geval niet zoals een Tom Clancy’s The Division of een Watch_Dogs dat jaren geleden kon.

Maar goed, Steep was dus de grote onthulling van Ubisoft. Een sportgame die van begin af aan al vier verschillende facetten beschikbaar stelt. Als speler betreed je een wijde omgeving die grofweg geïnspireerd is op de (voornamelijk Franse) Mont Blanc, die je mag verkennen per snowboard, ski’s, paraglider en zelfs wingsuit. Wisselen tussen die vier kan praktisch overal en altijd en uiteindelijk kun je overal op de bergen terecht komen voor een eigen avontuurtje. Interessant is daarbij ook dat laadtijden uitgesloten zijn en je dus naadloos kunt teleporteren tussen A en B in deze Alpen. Waarom zou je dat dan überhaupt doen? Omdat overal races, stuntopdrachten en andere gekke activiteiten te vinden zijn. Voor jou en je vrienden om te ontdekken en het vervolgens tegen elkaar op te nemen.

De leegte die niet gevuld wil worden

In mijn eerste hands-on sessie met de game werd meteen duidelijk dat Ubisoft al deze beloftes waar weet te maken. Nota bene nu al, in deze vroege fase van het spel. Maar het probleem dat echter meteen de kop op stak, doet meteen afbreuk aan mijn voorheen nog opbouwende hype rondom Steep. Er is namelijk verder nog geen bal te doen op de berg. De opdrachten variëren tussen een aantal verschillende sporten en daarin weer verschillende genres, maar enorm uitgebreid is het niet. Het komt aan op races en stuntparcours (soms bestaande uit pak hem beet drie grote bulten sneeuw) voor skiërs en snowboarders, terwijl paragliders en wingsuit-vliegers vooral dicht op de berg moeten blijven waaghalzen. Veel meer dan dat is het niet, naast het verkennen van de berg dan.

De bedoeling is hier uiteraard dat andere spelers op de (volledig online) berg en vrienden van je zelf opdrachten zullen maken, om vervolgens te delen met de wereld. Na het nemen van een grote sprong (of gigantische valpartij) kunnen zij direct de opname terugdraaien en dat specifieke stukje berg omtoveren tot een opdracht. De vraag is echter of gamers daar ook massaal zin in hebben en voor hoe lang het leuk blijft. De Mont Blanc is momenteel namelijk nog bijzonder kaal en ontbreekt misschien nog aan wat aankleding. Menig snowboardspel experimenteert met een paar toffe rails, een halfpipe of op zijn minst een sequentie van omgevallen bomen, maar in Steep is daar nog geen sprake van.

Net als Skate, maar dan net niet

Een ander saillant detail aan Steep is de keuze voor de besturing. Deze zou namelijk geïnspireerd moeten zijn door Black Box’ legendarische Skate-franchise, waar ik zelf honderden plezierige uren in heb zitten. De innovatie van die besturing was destijds verfrissend en enorm gaaf om onder de knie te krijgen, maar in Steep komt het niet helemaal van de grond. Letterlijk. Waar Skate je volledige controle over benen en handen gaf, doet Steep dit maar deels. De twee trekkers op de controller vormen je linker- en rechterhand, maar tegelijkertijd dien je ook te springen met het inhouden en loslaten van de rechtertrekker. Het juist zo innovatieve Flick-It systeem voor ollies en andere trucs, heeft Ubisoft dan weer overboord gegooid. Volgens de Franse ontwikkelaars doet het geheel denken aan Skate en is het intuïtief, maar ik kon er maar niet aan wennen. Hoe graag ik het ook wilde, het voelde ergens onnatuurlijk en stroef. Met veel onverwachte uitschieters bovendien. De aardige Fransoos die mij begeleidde, vertelde me bovendien tijdens die realisatie juist dat ik de beste sprongen van de dag had geland. Dat moeten leuke afdalingen zijn geweest voor de voorgaande lieden van de pers…

En dat doet ergens toch pijn, wetende dat er eerder al een geslaagde ‘Skate in de sneeuw’ is verschenen: Stoked. Deze relatief kleine snowboardgame wist niet alleen de besturing van de plank realistischer en gemakkelijker over te zetten naar een controller, maar leverde ook op de berg net wat meer variatie. Een aantal dikke rails, een handjevol verhalende elementen en een reeks aan grote freestyle toernooien dreven je naar meer plezier op de plank, allemaal gameplay die bij Steep voorlopig nog lijkt te ontbreken.

Vrijheid is niet altijd blijheid

Steep levert daarentegen wel weer meer verschillende facetten. Je kunt het snowboarden immers afwisselen met ski’s, wingsuit of parachute, maar ik vraag me ernstig af of die vrijheid genoeg is. Ubisoft speelt vandaag de dag erg in op de openheid van hun games, maar met alleen een heleboel keuze, maak je nog niet per se een aangrijpende game. Steep lijkt daar een schoolvoorbeeld van te worden. Ik weet van mezelf dat ik uiteindelijk wel dagen kan spenderen op een mooie berg, maar er moet wel enige drijfveer of variatie zijn om er überhaupt naar terug te willen komen. Een beetje progressie om te boeken. Als de Mont Blanc dan kaal en eentonig aanvoelt, verwacht ik niet dat veel mensen de game keer op keer blijven opstarten om terug te gaan naar die leegte.

Voorlopige conclusie

In mijn ogen is Steep wellicht nog net iets te vroeg onthuld. Het concept is namelijk duidelijk én smaakt naar meer, maar op moment van schrijven heeft Steep niet veel ‘meer’ te bieden. Vier sporten, één berg en weinig om het lijf: dat is niet genoeg om urenlang in rond te blijven springen en te glijden, ook al is het met vrienden. Slinger er dan een tof verhaal in, meer obstakels of een besturing die on par is met producten van vijf jaar geleden. Want hoe Steep er nu uitziet en aanvoelt, dat kan niet veel goeds voorspellen voor de release van eind dit jaar. Bij dezen luid ik de waarschuwingsbel. Gooi het roer om voor Steep of stel deze ijskoude game nog een tikkeltje langer uit, dit is gewoonweg te karig om warm van te worden…