Rise of the Tomb Raider

Met de reboot van Tomb Raider in 2013 zette Crystal Dynamics de serie weer volop in de schijnwerpers. Een frisse aanpak, een vermakelijk verhaal en een Lara Croft in optima forma. Een sequel kon dan ook niet uitblijven en aan Rise of the Tomb Raider de enorme uitdaging om de succesvolle reboot te overtreffen.

Trinity

Na de avonturen op het eiland in Tomb Raider weet Lara Croft het zeker: haar vader was niet gestoord. Al zijn verhalen over mysterieuze locaties, krachtige voorwerpen, mythische groeperingen en geheimzinnige tekens blijken niet zomaar verzonnen te zijn. Toch wilden maar weinig mensen meneer Croft geloven, waardoor hij behoorlijk door het slijk werd gehaald. Lara is echter vastberaden om de familienaam Croft in ere te herstellen door een belangrijk object te vinden: de Divine Source. Niet geheel verrassend is Lara niet alleen op zoek naar deze ‘goddelijke bron’. Een nogal obscuur genootschap genaamd Trinity wil het ook bemachtigen. De schattenjacht kan beginnen!

Opwarmertje

Zonder dat je het eigenlijk doorhebt, krijg je een heel cheesy verhaal voor je kiezen. En weet je wat nou zou leuk is? Het maakt geen fuck uit. Net als Tomb Raider grijpt ook Rise of the Tomb Raider je vanaf de eerste seconden vast, om je maar heel sporadisch even los te laten zodat je kunt beseffen wat er allemaal gebeurt. Zodra je de eerste, moeizame passen in de diepe sneeuw zet, gehinderd door een stevige sneeuwstorm, zit je er meteen weer in. Nog sterker dan in het vorige deel draait het in Rise of the Tomb Raider om overleven. De omgevingen zijn gevaarlijk en kunnen dodelijke verrassingen bevatten: van wilde dieren tot Indiana Jones-achtige constructies die je proberen te doden.

Het is weer een achtbaanrit vol avontuur, gevaar, explosies en ontdekkingen, zonder dat je een volledig lineair pad bewandelt. Rise of the Tomb Raider kent namelijk net als zijn voorganger een behoorlijke vorm van vrijheid. Het eerste uur begint nog wel lineair met een paar toffe verhalende missies. Even vreesde ik voor een nieuwe opzet, maar al snel werd duidelijk dat het een opwarmertje was voor de rest van het avontuur. Even goed het verhaal introduceren en duidelijk maken waarom je in godesnaam naar het barre Siberië bent gegaan, om vervolgens weer de herkenbare vrijheid te krijgen.

Je hebt altijd wel een hoofdzakelijk doel om in een omgeving te bereiken, waarmee je echt progressie boekt qua verhaal, maar er is ook volop te ontdekken als je de tijd neemt. Kom je een vreemdeling tegen? Grote kans dat je wat klusjes voor hem kunt opknappen, met een leuke beloning als gevolg. Geen verplichting om te doen, maar bijvoorbeeld de lockpick die ik al snel kreeg bleek toch wel heel handig om veel meer sloten van kasten en deuren open te breken en zo extra items te vergaren. Heel vernieuwend zijn de meeste zijmissies niet, want vaak draait het om het uitschakelen van wat apparatuur of het doden van wat wilde dieren om een plek veilig te maken. Toch geldt ook hiervoor hetzelfde als het bijna clichématige verhaal: nou en! De gameplay is tof, het klimmen en klauteren met Lara werkt heerlijk en wederom is haar Britse stem een genot om naar te luisteren. Het totaalplaatje klopt nog steeds en daar draait het om. Dat zorgt voor de totale beleving, waardoor je helemaal op kunt gaan in een spelwereld en dat doet Rise of the Tomb Raider verdraaid goed.

Traditioneel Tomb Raideren

Een puntje van kritiek twee jaar geleden was het gebrek aan de echte tombes. Lara moest toen vooral een eiland verkennen en op zoek naar haar vrienden, terwijl het traditionale grafroven spaarzaam aanwezig was. Goed nieuws: Crystal Dynamics heeft goed naar alle fans geluisterd! Elk deelgebied van de game kent wel een tombe, soms meerdere, die je optioneel kunt verkennen. Eerst is het zaak om überhaupt de tombe te vinden, want ze zitten enigszins verborgen in de omgeving. Ben je eenmaal doorgedrongen tot de bewuste tombe, dan wacht je de schone taak om weer ouderwets te puzzelen met de omgeving. Het omzeilen van stromend water om ergens iets in de fik te krijgen, het uitschakelen van een lift om een hogere plek te bereiken… dit is een fijn stukje traditioneel Tomb Raideren, wat bij deze een werkwoord is geworden.

Sommige puzzels zijn behoorlijk van het niveau Knoop in je Zakdoek, met een oplossing die direct voor de hand ligt. Er zijn gelukkig ook tombes die iets meer denkwerk en trial & error vereisen. Dit klassieke grafroven heeft ook zeker een doel, want zodra je de puzzel in een tombe hebt opgelost, wacht je een beloning in de vorm van nieuwe vaardigheden. Zo kan je leren om nog sneller pijlen te kunnen schieten of hoe je snel speciale explosieven kunt maken. Wederom geen noodzakelijke dingen om de game te spelen, maar het zijn wel vaardigheden die leuk van pas kunnen komen en die ervoor zorgen dat het het zoeken en oplossen van tombes zeker de moeite waard is.

Upgrades

Net als voorganger Tomb Raider kent ook Rise of the Tomb Raider een lekker RPG-sausje, naast de toffe mix van actie en avontuur. Bij kampvuren kan je even pauzeren, met fast travel naar een ander kampvuur reizen en je eigen vaardigheden en inventaris upgraden. Er is weer een hele lading skills om vrij te spelen, net zoals elk wapen een enorme reeks met upgrades kent. Deze diepgang maakt het ook leuker om de diverse omgevingen te verkennen, op zoek naar materialen waarmee je kunt upgraden.

Stukje bij beetje krijg je meer mogelijkheden en wapens tot je beschikking, waarbij het opvallend was hoe prima de momenten met vuurgevechten waren in de game. Lara is geen Rambo die alleen maar een automatisch wapen leeg knalt op de omgeving, maar een beetje schieten op z’n tijd kan Lady Croft prima. Uiteraard is het wel veel leuker om stiekem vijanden om te leggen, of gebruik te maken van wat zelfgemaakte rookbommen of explosieven. Laat je dus niet te snel verleiden tot de schietijzers, als je weer eens gedwongen wordt om de confrontatie aan te gaan. Creativiteit kent geen tijd.

Een heerlijke vondst

Is er dan nog wat nieuws onder de zon? Ja zeker. De multiplayer van Tomb Raider is geschrapt en in plaats daarvan zijn er enkele Challange-modi gekomen, samengevoegd onder de naam Expeditions. Hierin kan je bepaalde missies afzonderlijk nog eens spelen, waarbij je zowel kunt spelen met een vaste set aan vaardigheden en tools (Chapter Replay) of met alle vaardigheden en tools die je zelf hebt verdiend in de game (Chapter Replay Elite). Uiteraard is er ook een competitieve variant in de vorm van Score Attack.

Een verrassende nieuwe modus is Remnant Resistance, die herkenbaar zal zijn voor spelers van de Contracts Mode in Hitman: Absolution. In feite is Remnant Resistance een modus om je eigen missies te ontwerpen. Je kiest één van de beschikbare vrije spelgebieden (de gebieden waarin je in de hoofdgame vrij kunt rondlopen) en vervolgens voeg je een handvol doelstellingen toe. Bijvoorbeeld het uitschakelen van een krachtige vijand, het bevrijden van gevangenen, het doden van wilde dieren of het vinden van belangrijke documenten. Om een missie wat specialer te maken, kan je Expedition Cards inzetten. Deze kaarten beïnvloeden de gameplay op heel diverse manieren: meer gezondheid, meer schade door explosies en vuur, een beperking qua wapenkeuze, enzovoort. Er zijn ook meer cosmetische opties, zoals de lollige ‘big head’ variant of een bepaald type kleding.

Sommige kaarten heb je permanent, andere zal je steeds opnieuw moeten kopen met credits om ze te kunnen gebruiken in een zelfgemaakte missie. Hoewel je credits kunt kopen met echt geld (de beruchte microtransacties) zal je door gewoon te spelen meer dan genoeg credits verdienen om je flink uit te kunnen leven in Remnant Resistance. Als je zelf een missie hebt gemaakt en deze zelf hebt uitgespeeld, dan is het mogelijk om deze naar de leaderboards over te brengen en je vrienden uit te dagen jouw missie te spelen. Wat mij betreft een heerlijke vondst om de game na het uitspelen van het verhaal ook nog leuk te houden. Het past veel beter bij de game dan een competitieve multiplayer zoals in het vorige deel.

Conclusie

Rise of the Tomb Raider is misschien wel de beste Tomb Raider ooit. Bam! Hebben we dat statement maar vast gemaakt. De game biedt een geweldige mix van actie, avontuur, puzzelen, cinematische ervaringen en vrijheid. Nog beter dan bij het vorige deel is het klassieke Tomb Raideren gemengd met een moderne gameplay. Je leeft weer vanaf de eerste stappen mee met Lara Croft, die het wederom loodzwaar heeft in een harde omgeving. Naast de mooie Britse stem is er dus weer volop ruimte voor gesteun en gekreun, want Lara moet vol aan de bak.

Helaas is het verhaal best wel cheesy, al heeft dat er ook mee te maken dat we inmiddels al veel gezien hebben bij vorige delen en entertainmentcollega’s als Uncharted, Indiana Jones en National Treasure. Daar staat tegenover dat de niet al te boeiende multiplayer van twee jaar geleden is ingeruild voor een best wel afwisselende spelmodus Expeditions. Het valt nog te bezien hoeveel leuke content de zelfgemaakte missies gaan opleveren op de lange termijn, maar eigenlijk is dat ook slechts bijzaak. De singleplayer houdt je uren van de straat en zorgt voor een ongekend lekker avontuur. Hoewel het najaar bomvol topgames zit, is Rise of the Tomb Raider eentje om niet te missen als je een Xbox-platform bezit. Voor de andere platformen is het lijdzaam wachten tot de exclusiviteit vervalt, want deze titel wil je gespeeld hebben.