Review: Mad Max

Mad Max, een cultheld uit de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw met Mel Gibson in de hoofdrol van de drie verschenen films. Dit jaar sloeg de krankzinnige Max terug in Mad Max: Fury Road, een reboot met Tom Hardy (Bane in The Dark Knight Rises) als Max Rockatansky. Een ideaal moment om met een gelijknamige game op de proppen te komen en onze mogelijke toekomst van een post-apocalyptische zandbak in de virtuele wereld te tonen. Ik vind de films fantastisch en Fury Road zelfs (één van) de beste film(s) in jaren, dus ik was klaar om met mijn iconische en bulderende V8 Interceptor de Wastelands te bestormen.

Oh, what a day! What a LOVELY day!

De V8 Interceptor van Mad Max? Schrap die maar, die krijg je voorlopig niet terug. Hoewel de game Mad Max geen typische filmgame is, biedt deze wel veel referenties en verbondenheid met Fury Road. In deze film is Immortan Joe de ultieme slechterik die met zijn keiharde gezag controle heeft over olie en het water. Terwijl in het spel zijn zoon, Scabrous Scrotus, met zijn War Boys de heerser van de Wasteland probeert te worden. Ook personages, de gek uitgebouwde scheurbakken en een locatie als Gastown, een belegerd fort dat van ruwe olie de schaarse benzine produceert, zijn verwijzingen naar de film.

Net als Max, die met zijn brute bak als een lone wolf door de post-apocalyptische woestijn toert om herinneringen van zijn verloren vrouw en kind te verwerken. Helaas maakt hij een fout door benzine te stelen uit een dorpje dat onder leiding staat van Scabrous Scrotus. Die laat het er niet bij zitten en jaagt onze einzelgänger op met zijn War Boys, tot ze hem pakken. Max verliest zijn Interceptor, alsmede de rest van zijn bezittingen en dreigt zijn laatste adem uit te puffen als hij verslagen in het dorre zandgebied achtergelaten wordt. Dan wordt hij gevonden door de eigenaardige Chumbucket, die uitgekotst wordt door de halve Wasteland, maar wel een zeer vernuftige automonteur is. Mad Max zou de bevrijding van dit gebied zijn, ze slaan de handen ineen om Scrotus de macht uit handen te nemen en Chumbucket bouwt langzaamaan een nieuwe auto voor onze stille held. Max mag aan het stuur van de Magnum Opus en Chumbucket reist met je mee voor extra aanval en om de wagen tussentijds te repareren als het nodig is.

Het wapen van de Magnum Opus

Het verhaal van Mad Max is vrij dun, de bedoeling is om de verschillende gebieden uit te kammen en Scrotus en zijn achterban steeds zwakker te maken. Dit doe je voornamelijk door de Magnum Opus uit de garage te halen en deze als wapen te gebruiken. Dit wapen wordt verder in de game steeds meer een monsterbak die kan boosten, beuken en vijanden kan vernietigen met harpoenen, shotguns en exploderende speren. Dit onderdeel wordt gaandeweg steeds leuker, omdat je in het begin een vrij zwakke Opus hebt, maar na vele uren een bepantserde V8 wagen rond hebt baggeren door de Wasteland. Om te kunnen upgraden heb je scrap nodig, in principe het betaalmiddel, en onderdelen om auto’s mee uit te bouwen. Deze scrap verdien je door loot van gedode vijanden, ontplofte wagens en kistjes die overal in de wereld verspreid liggen te verzamelen en van Scarecrow-palen die je neer moet halen om de machtspositie te verminderen.

Je zit dan ook merendeel in je Magnum Opus, razend door het landschap, op zoek naar water en voedsel voor health, benzine voor je auto en om konvooien uit te schakelen. Dat vind ik één van de vetste dingen in de game. In het begin zal het rijden met je voertuig een beetje wiebelig aanvoelen, maar na wat upgrades kun je car battles met vloeiende bewegingen aan. Het is een geweldig gevoel om zo’n konvooi te onderscheppen, een paar boosts te geven en elke vijandelijke scheurbak één voor één uit te schakelen door te beuken, banden er met je harpoen af te trekken, chauffeurs achter hun stuur weg te harpoeneren en tot slot de benzinetruck te laten exploderen. Tot je beseft dat je het konvooi door de halve Wasteland hebt achtervolgd, die zich er zeer goed voor leent. Het is alleen geen missie, dit was tussendoor pret…

De gestoorde vuist

Dit zegt maar hoe groot of hoeveel Mad Max te bieden heeft. De map is namelijk enorm en door de hele Wasteland zijn dorpjes te vinden met scrap, sluipschutters die je uit moet schakelen, zijmissies die je kunt voltooien en oliekampen die je in de fik moet zetten. En dan hebben we het hoofdverhaal waar je flink wat uurtjes in kunt steken. En naast de gevechten met auto’s heeft Max tevens woeste vuisten. De combat, die je in verschillende facetten kunt uitbreiden met moordende moves, lijkt op die van de Batman Arkham-reeks en Shadow of Mordor – duh, het is immers allemaal van Warner Bros. En deze combat is bruut en pittig tegelijk. Met één knop kun je rammen waarna Max er diverse combo’s uit ramt. Als een andere War Boy dan aanvalt, kun je met een andere knop counteren, tot je een hit strike verzamelt en overschakelt in de Fury Mode. Deze Fury geeft je extra kracht om de idiote vijanden neer te halen. Continu zat ik te genieten, naast het tieren, van de pittige maar o zo voldoening gevende gevechten. Zeker als je de wat grotere en moeilijkere kampen uit moest kammen, gaf de bloeiende en gehavende kop van Max mij een grijns. Vele vijanden zorgen voor vele counters en een goede timing, en dat moet je even leren.

Vergane leegte

Maar dan vraag je misschien, wordt zo’n letterlijke zandbak op den duur niet saai? De eerste uren absoluut niet. De uit de films overgezette interpretatie van een post-apocalyptische wereld is prachtig neergezet. Tijdens het rondtoeren kom je bij elkaar geraapte dorpjes tegen, verroeste schepen, containers, overal lijken of kruipende mensen die erop lijken. De serene, maar enge rust die er heerst, waar soms een zandstorm overheen waait, geeft een eenzaam en verheerlijkend gevoel. De dood kijkt je recht in je ogen, het overleven in een Wasteland is het voornaamste doel en alles wat vroeger mooi was, zijn slechts herinneringen met de eerdergenoemde verpauperde elementen. Dat betekent niet dat de wereld van Mad Max grauw is. Integendeel, de fraaie kleuren uit Fury Road zijn overgeheveld, de belichting is mooi weergegeven en de cyclus richting nacht is zeker geen verkeerde om mee te maken. Zet soms even je pruttelende Magnum Opus langs de weg en geniet van de rustieke zon.

Na vele uren ploeteren kan de verveling wellicht toeslaan, Mad Max kan repetitief aanvoelen. Een gebied als een woestijn kun je niet veranderen, niet extra opleuken en dat is ook absoluut niet erg. Het gebrek in Mad Max is echter de diepgang en de variëteit. De hoofdmissies zijn nog aardig divers, maar alles eromheen, met alle collectables die informatie geven over toen de wereld nog wel goed was, dorpen uitkammen, oliekampen vernietigen, epic jumps maken over schansen en War Boys uitschakelen is op den duur niet heel uniek meer. De skills van de Magnum Opus of Max zelf zijn later in de game ook minder interessant dan in het begin, als je elke scrap probeert uit te geven aan een upgrade.

Conclusie

Mad Max is een beduidend betere ‘filmlicentie’-game dan menig ander spel in het genre en dat komt doordat de sfeer van de serie, de prima graphics, de uitgestrekte Wasteland, ultravette car battles en brute vuistgevechten sterk zijn uitgewerkt door ontwikkelaar Avalanche Studios. De woestijn die een melancholische blik werpt als je met de Magnum Opus rond buldert, de verlaten en verroeste schepen, herinneringen aan vroeger, de einzelgänger Max die vastberaden is nog een beetje gerechtigheid in de post-apocalyptische wereld te brengen, het klinkt zo slecht nog niet. Waak wel voor een verhaal dat niet al te diepgaand is, alsmede de vele opdrachtjes, zijmissies, collectables, het uitkammen van dorpjes en het neerhalen van konvooien, die na een tiental uren minder uniek zijn dan in het begin en repetitief kunnen aanvoelen. Stoort dit je niet, dan kun je met Mad Max prima veertig uur door het verhaal heen waarna je er nog tien á twintig uur bij kunt tellen om alles te voltooien. Witness me!