Hotline Miami 2: Wrong Number

De eerste Hotline Miami was voor indie-begrippen een regelrechte hit. De top-down shooter was vooral audiovisueel een meesterwerk, met psychedelische kleuren, pulserende electro-beats en heel veel bloed. Naast goede verkoopcijfers kreeg de game ook veel lof in de vorm van fan-art en live action-video’s. Dat er meer Hotline Miami zou moeten komen, was duidelijk. Eerst zou het nog gaan om DLC voor deel één, maar toen Dennation Games Hotline Miami 2: Wrong Number aankondigde als volledige nieuwe titel stonden de fans met dierenmasker, honkbalknuppel en een ongezonde dorst voor bloed klaar voor een nieuw avontuur.

Verschillende hoofdpersonen

Hotline Miami 2 speelt zich af voor én na de gebeurtenissen van de voorganger, in niet-chronologische volgorde. Je speelt met verschillende karakters die op een manier allemaal een verband hebben met het vorige deel. Zo zijn er “The Fans”, een stel verveelde tieners die geïnspireerd zijn door de protagonist van deel 1, en speel je Manny Pardo, een corrupte Miami-politiedetective die niet op een kogel meer of minder kijkt. In totaal zijn er acht van deze hoofdpersonen waar je door de game heen tussen schakelt. Dit maakt het verhaal af en toe onvolgbaar, omdat met de graphics van Hotline Miami sommige locaties en karakters veel op elkaar beginnen te lijken. Dat het hele verhaal ook nog eens elke vorm van chronologische logica mist helpt ook niet mee. Erg zonde, want er is veel aandacht voor het verhaal, dat veel plotwendingen kent.

Maskers

Elk level start met een inleidende cutscene, gevolgd door de opdracht om in je auto te stappen, die je vervolgens naar de gedoemde locatie brengt. Voordat je het slagveld betreedt, krijg je de keuze welk masker je op zet. Deze maskers verschillen per hoofdpersoon en kunnen drastisch invloed hebben op je speelstijl. Zo zijn er maskers waarmee je geen geweren kan oppakken, maar waarmee je wel met één dreun de hersenen uit een tegenstander kan slaan, of een masker waar je een tweetal machinegeweren bij krijgt zodat je twee kanten tegelijk op kan schieten. Mijn favoriet was het ganzenmasker van The Fans. Hiermee krijg je een extra handlanger die met een geweer automatisch achter je aanloopt, terwijl je zelf met een kettingzaag de meest vieze plaatjes op het beeldscherm kan toveren. In vergelijking met het eerste deel zijn er een stuk minder maskers, maar daarentegen zijn de verschillen ertussen enorm gegroeid.

Peek-a-boo!

De gameplay is grotendeels onveranderd gebleven. Vijanden kunnen (op enkelen na) met één kogel of klap van een wapen direct omgebracht worden. Die regel geldt echter ook voor jou, dus je zal goed moeten opletten waar je staat en wie jou kan zien. De A.I. is nog steeds niet de slimste: zodra ze je opmerken rennen ze naar je toe om je kapot te slaan/schieten. Een goede tactiek is dan ook om je even te laten zien, terug te rennen en ze op te wachten om een hoekje met een knuppel (ook wel de ‘Peek-a-boo!’-tactiek genoemd). Ook kunnen ze reageren op geweerschoten. De vijand draagt voornamelijk mêlee-wapens en pistolen, met hier en daar wat groter geschut. Dit kun je (mits je het juiste masker draagt) na een kill van ze oprapen om direct door te gaan met je slachterij. Naast de bekende knallers uit deel één is het wapenarsenaal uitgebreid met revolvers, motorkettingen en een aantal wapens dat enkel in specifieke levels te vinden is.

Het is jammer dat Dennation Games niet de moeite heeft genomen echt nieuwe gameplay- elementen toe te voegen. Op de laatste na is de structuur van elk level hetzelfde. Bovendien waren er momenten in cutscenes waarop ik hoopte dat je controle zou krijgen over het karakter. Zo is er een scène die zich afspeelt in een auto op een verlaten snelweg. Hoe cool zou het zijn als je andere auto’s zou moeten afhouden door op ze te vuren? Later in de game had ik hetzelfde, maar dan met een scène in de metro. In beide gevallen werd ik na de interessante cutscene zoals altijd weer gedropt in een statisch level.

Rage quit

Vijanden zijn er ook in dit deel weer in alle soorten en maten, waarbij er enkele nieuwe toegevoegd zijn aan de formule. Naast de normale gangsters, moeilijk te doden dikke bazen en allesbehalve schattige hondjes, kom je nu ook legergeneraals, ninja’s en bloeddorstige psychopaten tegen. De laatste in het rijtje was overigens verantwoordelijk voor de helft van alle rage quits die ik heb gehad bij het spelen van deze game. Deze razendsnelle gasten komen namelijk met belachelijke snelheid op je afgerend om je kop de tegen de grond te smijten. Wat kun je ertegen doen? Hem opwachten en op precies het juiste moment een mep uitdelen – maar ben je een fractie van een seconde te laat, dan mag je het opnieuw beginnen. Deze vlugge Japies ontwijken bovendien je kogels, dus dat idee kan ook in de kliko. Bovendien kampt Hotline Miami 2 hier en daar ook met clipping-problemen bij muren, waardoor snelle vijanden als een bloeddorstige psychopaat zich soms door hoeken en muren teleporteren. En helaas zijn er nog genoeg andere frustraties te melden.

Sommige nieuwe features in Hotline Miami 2 zijn namelijk ook gelijk de valkuil voor de algehele spelervaring. Zo zijn de levels groter geworden in vergelijking met z’n voorganger, met het probleem dat het vrij vaak voorkomt dat je het einde van een gang of kamer niet ziet op je beeldscherm. De vijanden hebben hier echter geen last van, wat ertoe leidt dat je keer op keer het loodje legt door een onbekende kogel buiten je zichtveld. Ook is het spel een stuk moeilijker geworden. Er zijn meer vijanden per level en in hier en daar worden de omgevingen duister belicht, waardoor donkere vijanden (zoals honden) haast niet te zien zijn. Waar Dennation Games het idee zal hebben gehad om de game een stuk pittiger te maken, is deze vooral vervelender geworden om te spelen. Naarmate het einde dichterbij kwam deed ik gewoon dagen over één level, en dat terwijl ik Hotline Miami 1 met gemak uitspeelde. Gelukkig was het einde wel weer ijzersterk.

Psychedelische awesomeness

Toch vergeef ik Hotline Miami 2 zijn gebreken keer op keer, want de stijl en muziek zijn zo verrukkelijk dat je niet anders kan dan ervan genieten. De soundtrack is gemaakt door een handjevol talentvolle artiesten die allemaal een steentje bijdragen aan de psychedelische sfeer. Vooral als de kogels je om de oren vliegen en er een bijna “The Prodigy-stijl” track wordt gestart, krijg je echt zin om als een echte Rambo het slachtveld te betreden… om na twee seconden alweer doodgeschoten te worden. De graphics zijn weinig veranderd ten opzichte van het eerste deel, al zijn omgevingen wel gevarieerder en gaan er nu ook objecten kapot. De achtergrond gaat als vanouds langs het complete kleurenspectrum, wat het geheel heerlijk zweverig maakt. Audiovisueel is de game fantastisch en zonder die kenmerkende elementen zou Hotline Miami 2 een veel lager cijfer hebben gekregen.

Conclusie

Hotline Miami 2: Wrong Number zal voor de fans een waar genot zijn. Al het moois uit deel één is terug en de uitdagende gameplay houdt je uren zoet houdt. Als je echter verder kijkt dan de stijl en graphics, tref je een game met opvallend veel mankementen aan. Niet zozeer de moeilijkheidsgraad is een minpunt, maar de algehele gameplay is repetitief, frustreren en bij tijd en wijlen gewoon oneerlijk. Toch kan ik moeilijk zeggen dat ik niet heb genoten van Hotline Miami 2. De ervaring die je meekrijgt is als een heftige hallucinerende drug die – ondanks z’n mindere momenten – zeker het proberen waar is. En laten we eerlijk zijn: 15 euro is toch een vrij goedkope bad trip?