Assassin’s Creed: Unity hands-on

Eindelijk was het zover. Zwetende handjes, een glimlach vol verwachting en een klein beetje zenuwen vooraf. In het schitterende Legermuseum in Parijs, de plek van de tombe van Napoleon, mochten wij voor het eerst hands-on aan de slag met Assassin’s Creed: Unity. Natuurlijk, op de Gamescom mochten we al even proeven aan de coöperatieve modus, maar voor mij draait Assassin’s Creed voornamelijk om de singleplayer; als deze als een huis staat, dan is een coöp ook veel gemakkelijker te maken. Assassin’s Creed: Unity is inmiddels alweer vier jaar in ontwikkeling en volgens de ontwikkelaar is dit stiekem de échte opvolger op het fantastische Assassin’s Creed: Brotherhood (toen is de ontwikkeling ook begonnen). Of dat klopt gaat blijken in de recensie, maar dat Unity een verfrissend deel is, mag duidelijk zijn.

Terug naar de wortels

De perfecte mix tussen oud en nieuw, dat is altijd het streven van langlopende series. Je kunt zeggen over Assassin’s Creed wat je wil, maar ieder deel heeft absoluut iets nieuws geprobeerd. Het was echter de gemakkelijke combat die voor veel mensen vervelend werd. Hier zal Unity verandering in brengen. Daarover later meer; eerst de wereld waarin we werden ondergedompeld. Het Parijs in Assassin’s Creed: Unity ziet er namelijk prachtig uit. De game is op sommige vlakken (animaties en grafische aspecten) zeker nog niet af, maar qua sfeer hebben we absoluut te maken met een new-gen-game. De stad is druk, overal gebeuren dingen en je hebt het idee echt in een levende stad te wandelen. Het maakt het leven van een Assassin iets gemakkelijker, want door massa’s mensen lopen is nu écht door massa’s mensen lopen. Dit is één van de vele aspecten waardoor het voelt dat dit een revival is van het eerste deel, waarbij juist de sluipende actie door mensenmassa’s van belang was.

Een ander ding dat terugkeert van het eerste deel, is het manier van moorden. Niet langer zal je een verhaal volgen, waarbij je iemand via het bekijken van veel filmpjes uiteindelijk gaat vermoorden. Nee, een doelwit heeft één locatie en op deze locatie ben jij vrij om zelf te bepalen hoe je een doelwit gaat aanvallen. Hierbij kun je het jezelf gemakkelijker maken door bepaalde submissies te spelen. In onze demo was het de bedoeling om de moordenaar van je adoptievader om te leggen. Deze was verschanst in de schitterende Notre Dame. Om deze kerk waren een drietal submissies te vinden om een andere ingang vrij te spelen. Bij één was het de bedoeling om een sleutel te ontvreemden voor een nieuwe ingang, bij een andere kreeg je de mogelijkheid om alarmbellen uit te schakelen. Deze missies zijn optioneel, dus je kunt helemaal zelf bepalen of je ze doet.

Boem is dood

Eén ding was zeker: binnenlopen via de hoofdingang is absoluut geen optie. Hier staan namelijk acht bewakers op je te wachten. Hoewel het in afgelopen delen een fluitje van een cent was om acht bewakers om te leggen, is deze tijd nu voorbij. Meer dan drie bewakers en je bent gewoon dood. Waarom? De combat is moeilijker geworden om meerdere vlakken. Allereerst wachten tegenstanders niet meer af voordat ze aanvallen. Je kunt nog steeds counteren, maar je zult dit veel vaker moeten doen, omdat drie mensen tegelijk zullen aanvallen. Daarnaast kun je ontwijken en aanvallen. Dit zorgt er allemaal voor dat sluipen daadwerkelijk loont.

De missie in de Notre Dame kostte mij vier keer het leven (sequentie 2!). Via de gestolen sleutel mocht kon ik een deur gebruiken in de nok van de kerk die mij leidde tot achter de organist. Vervolgens kon ik via de balken bovenin de kerk sluipen naar mijn tegenstander. Overigens is er ook één perfecte manier om een tegenstander uit te schakelen. Dit wordt beloond met een extra cutscene. In ons geval was het mogelijk om in de biechtstoel te schuilen totdat de beste man kwam biechten. Bam! Dood! Rennen! Ontsnap! Vechten ga je niet redden! Rookbom! Navigeer! Het voelt inderdaad ouderwets, op een goede manier.

You’ve got the right to remain silent!

Tot zover de structuur van de hoofdmissies, die inderdaad doet denken aan het eerste deel. Die game was echter wat aan de eentonige kant, dus wat kunnen we buiten deze missies doen? Genoeg! Want Parijs is een stad vol geschiedenis en de makers willen ons heel veel leren over de stad, door middel van submissies. Er zijn nieuwe Assassin-contracts, die niet lijken op de contacten uit de vorige delen (“vermoord een persoon en je bent klaar”). De nieuwe contracten leren je iets over Parijs. Legendes en mythen uit de stad mag je gaan onderzoeken. Murder Mysteries laten je CSI naspelen op het moment dat de politie je hulp nodig heeft om criminelen op te pakken. Op een crime scene dien je zoveel mogelijk bewijs te verzamelen alvorens je een schuldige aanwijst. Let wel, de persoon die je aanwijst gaat sowieso brommen! Dus ook als je de verkeerde pakt! De beloning die je krijgt is natuurlijk wel vele malen groter als je de juiste persoon arresteert.

Ook is je Villa terug in de vorm van Café Theathre. Het wordt vergeleken met Starbucks, want als heuse keten kun je verschillende locaties in de stad openen om zo je invloed uit te breiden. Tot slot zijn er Treasure Hunts, die we wel al kennen uit eerdere delen. Onder Parijs zijn veel schatten te vinden en via grote puzzels kun je deze unlocken.

The Elder Scrolls: Unity

Waarom je dit allemaal doet? Simpel! Je levelt! Het RPG-gedeelte is groter dan ooit in Assassin’s Creed: Unity. Niet langer is kleding puur cosmetisch, alles heeft functie! Skill, Gear, Weapons; bij alles moet je nadenken wat je wilt gebruiken. Ben je goed in vechten, zorg dan voor een stevig pak dat tegen een stootje kan. Wil je harder rennen, zorg voor lichte kleding. Meer lockpicks? Of juist rookbommen? Keuzes zijn belangrijk voor je speelstijl en geld is schaars. XP stuwt Arno vooruit, niet het verhaal.

Dat betekent overigens niet dat er geen verhaal te vinden is in Unity, maar de stad is wel veel belangrijker geworden als personage. Saillant detail is overigens dat één op de vier gebouwen ook een interieur heeft, wat de game aanzienlijk groter maakt. Sowieso viel het mij op dat alles zo groot is! Er is iets gedaan met de schaal, waardoor pleinen veel groter zijn en daardoor kan een klein stukje van de map al enorm veel avonturen bevatten. Het is compacter, waardoor je straten veel eerder gaat herkennen. Overigens zijn niet alle submissies op je map te vinden, sommige missies kom je gewoon tegen door simpelweg goed rond te kijken en te letten op de reacties van inwoners van de stad. Als je vriendelijk bent tegen het volk, dan zijn ze het ook tegen jou.

Voorlopige conclusie

Tot zover mijn eerste indruk over de singleplayer van Assassin’s Creed: Unity. Een zeer goede indruk, want de hoge moeilijkheidsgraad is terug in de serie. Niet langer is het simpelweg doorlopen van het verhaal genoeg om verder te komen. Je hebt kwaliteiten nodig, doorzettingsvermogen en keiharde XP’s! We hoeven daarnaast absoluut niet bang te zijn dat we ons gaan vervelen in het Parijs van Unity. Bijna overal is wel wat te doen en dat maakt het voor mensen die echt alles willen uitspelen een zeer lange ervaring. Tel daar zeven verschillende willekeurig gegenereerde heist-missies voor vier spelers, elf Brotherhood-missies (twee spelers) en een companion app bij op en je kunt wel zeggen dat Unity bijna uit zijn voegen barst van de content. Nu is het wachten op de uiteindelijke game, zodat we urenlang kunnen genieten van het verhaal, want wat mij betreft mag Arno wel iets duidelijker op de voorgrond treden.