De eerste echte The Legend of Zelda-titel op de Wii U!? Dat was voor velen de gedachte toen we vorig jaar Link voor het eerst in HD over ons scherm zagen dartelen. Niets bleek echter minder waar te zijn. Hyrule Warriors vormt een eerste heuse samenkomst tussen de ontwikkelstudio’s van Nintendo en Tecmo Koei (bekend van Dynasty Warriors). En vooral die laatste is verantwoordelijk voor deze titel. Is de titel nog steeds zo’n must-buy als de meeste titels binnen de The Legend of Zelda-franchise?
Generaal in maillot
Want in plaats van de einzelgänger hoe we Link kennen, mag hij ditmaal als generaal leiding geven aan zijn eigen legers. Geen tal van kerkers die je ditmaal van begin tot eind mag doorzoeken, maar heuse slagvelden waarop je zeeën van vijanden mag bevechten. Elk level geeft jou als speler de missie om een veld en de burchten van je tegenstander te veroveren. Het valt duidelijk te zien dat toch echt Dynasty Warriors de overhand neemt in deze combinatie. Hoewel dit waarschijnlijk op de borst van veel hardcore fans zal stuiten, is deze keuze van Nintendo en Tecmo Koei zo gek nog niet.
Want wat Hyrule Warriors voornamelijk weet te bieden is keiharde actie. Nog nooit voelde Link als zo’n badass op mijn tv-scherm als hij weer met het grootste gemak een leger van bijna honderd moblins terug naar hun schepper stuurde. Keer op keer kreeg ik als speler dat heerlijke gevoel van macht dat je personage daadwerkelijk in deze game heeft. Toegegeven, ik miste soms dan wel de diepere puzzels en gameplay die we gewend zijn van de Nintendo-serie, maar Hyrule Warriors heeft genoeg anders te bieden.
Prinsessen, viswijven en wolven
Zo heb je voor het eerst de mogelijkheid om met een groot tal aan karakters aan de gang te gaan. Voor het eerst in de geschiedenis van de The Legend of Zelda-serie krijgen wij bijvoorbeeld oude bekenden als Princess Ruto of de grote Goron Darunia (bekend van de Nintendo 64-titel Ocarina of Time) onder de knoppen. Ook kun je aan de bak met bijvoorbeeld Princess Zelda, Sheik of Midna (bekend van Twilight Princess). Ieder personage heeft zo zijn eigen wapens met daarbij vaak eigen elementen. Zo gebruikt de visdame Ruto bijvoorbeeld waterwapens die weer meer schade geven aan wezens op vurige maps. Daarnaast kun je per karakter weer meerdere wapens gebruiken, waardoor je niet vastzit aan één element.
Tevens zitten er ook allerlei RPG-elementen in de game. Zo kun je je karakters levelen en ze daarnaast allerlei nieuwe vaardigheden geven. Dit zijn vaardigheden die ervoor zorgen dat hun special moves net even sneller opladen of ze net weer een nieuwe combo kunnen gebruiken. Verder kun je ook hun wapens weer bepaalde extra vaardigheden geven, waardoor je karakter meer schade doet of juist meer rupees verzamelt tijdens het voeren van oorlog. Het is dus geen mijlenverre diepgang, maar zeker één die genoeg gamers bezig kan en zal houden.
Net iets té weinig Nintendo
Toch weet Hyrule Warriors niet de diepgang te bereiken die we gewend zijn van de The Legend of Zelda-franchise. Hoewel je bijvoorbeeld met meer dan tien karakters aan de slag kunt gaan, is het daadwerkelijke verschil tussen de personages toch net te klein. Zo blijft de game in de kern toch voornamelijk hacken ’n slashen. Zelf lukte het me dan ook niet om meer dan een paar missies achter elkaar te spelen, voor ik even weer zat was van het buttonbashen. Ook miste ik het gehele gebruik van de Wii U GamePad, die zeker in een strategische game als deze finaal tot zijn recht had kunnen komen. In de uiteindelijke game voelde ik misschien dan ook net iets te weinig van de afwisseling die Nintendo normaal in zijn games stopt. En dat is jammer.
Conclusie
Er is een goede reden dat Hyrule Warriors niet de franchisetitel ‘The Legend of Zelda’ bij zich draagt. In de kern is de game namelijk toch echt een Dynasty Warriors-game met een flinke laag Zelda eroverheen. Hyrule Warriors is dus zeker niet een must-buy titel die thuis hoort in het rijtje van Ocarina of Time, Twilight Princess en Skyward Sword. Wel is de game zeker een vermakelijke hack ’n slash-titel die je minstens voor tien uur zoet houdt. Voor de fanatiekelingen is er daarnaast nog de mogelijkheid om tientallen of zelfs honderdtallen aan uren te steken in allerlei extra modi zoals een Free Mode – waar je vrij bent om te spelen wat je wil – en een Challenge Mode met daarin allerlei uitdagingen. Mocht je dus maar niet kunnen wachten op de nieuwe The Legend of Zelda-titel die we (hopelijk) volgend jaar mogen verwachten, dan is Hyrule Warriors zeker een prima opwarmer.
Leuke review Valentijn! Ik ben erg benieuwd naar deze game. In het verleden vond ik de powertrip die Dynasty Warriors is altijd geweldig, maar de laatste paar jaar wordt t steeds minder; het repetitieve neem ik voor lief, dat is de aard van de game, maar de engine leek gewoon niet meer naar behoren te werken. Games leken afgeraffeld en gevechten liepen niet smooth. Deze game lijkt daar echt mee af te rekenen. Onder toeziend oog van het strenge Nintendo, die een van hun mooiste franchises natuurlijk niet zomaar te grabbel gooit, is er een game afgeleverd die niet alleen boordevol fanservice zit, maar ook meteen een van de betere DWs van de laatste jaren is. Dat de framerate zo slechts wordt bij co-op is mij wel een echte tegenvaller, want dit zijn nu precies de games die ik graag met een partner in crime speel. Het lijkt me geweldig om te spelen met de overdaad aan characters uit het Zelda universum en de manier hoe ze alles verhaalsgewijs toch aan elkaar weten te lullen is slim gedaan. Ook op het punt van DLC wil ik Nintendo even een veer in de reet steken; na de aankondiging van MK, zie je ook hier weer DLC die leuk is en ook daadwerkelijk wat toevoegt…we komen er wel, met kleine babystapjes at a time
Klinkt tof, wel jammer van de framerate :S
Ik had niet genoeg ruimte in de review om daar goed over uit te wijden. Die framerate valt in principe mee, alleen stottert het soms dus wel even bij cutscènes.