Jason Statham is een naam die we de laatste tijd veel in de bioscoop tegen zijn gekomen. Het imago dat hij heeft opgebouwd zegt ons dat hij een nieuwe actieheld is geworden. De nieuwe Bruce Willis. Hierdoor zorgt Statham er wel voor dat veel van zijn films uiteindelijk op hetzelfde uitdraaien. Is dat ook zo met zijn nieuwste, Blitz?
Bruce Willis 2.0
The Stath, zoals fans van Statham hem noemen, is momenteel een groot Brits exportproduct op het gebied van actie. We zagen hem in films als The Transporter, Crank, The Expendables en recentelijk nog in The Mechanic. Met een haargrens die drastisch aan het teruglopen is, de one-liners die zijn zware stem met het grootste gemak naar buiten weet te brengen en zijn gespierde lichaam, kunnen we inderdaad spreken over “de nieuwe Bruce Willis”. De films van Statham beginnen echter al erg veel op elkaar te lijken. Misschien niet qua verhaal, maar vooral rondom het karakter dat Staham elke keer weer neer zet. Het lijkt erop alsof hij maar één personage kan spelen en dat steeds opnieuw doet in al zijn films.
Statham speelt Tom Brant, een politieagent in Engeland. Geen doorsnee politieagent natuurlijk. Meer het “eerst slaan en daarna vragen stellen” type. Uiteraard. Met een behoorlijk lichamelijk probleem, hij heeft te verduren met black-outs en kan zijn woede niet onderdrukken, en problemen om hem heen (een vriendin annex collega die zwaar aan de drugs heeft gezeten) is hij niet het type dat graag een kat voor een kind uit een boom wil halen. Op punten deed Brant denken aan de politieagent die Mel Gibson speelde in Lethal Weapon. Echter, voor een film die de naam Statham aan de titel gelinkt heeft staan, bevat de film minder actie dan je zou denken.
Copkiller
Wanneer een jeugdig groepje jongens in zijn auto in wil breken, ramt Brant de mannen snel neer met een stok. Botten breken is geen probleem. Natuurlijk mag een agent niet zomaar dit soort geweld gebruiken en Brant komt op een slechte manier in de kranten te staan. Wanneer niemand hem meer lijkt te willen, steekt Blitz de kop op. Blitz, een bijnaam voor een heuse copkiller. Midden op straat worden diverse politieagenten hardhandig om het leven gebracht. Op klaarlichte dag een kogel door het hoofd en niemand die weet wie het gedaan heeft. Brant krijgt de zaak toegespeeld en lijkt meer met de copkiller te maken te hebben dan hij zelf denkt…
Wat volgt is een net aan problemen, oplossingen en meer dialoog dan je gewend bent in een Statham film. De bijkarakters die Brant op de been houden zijn af en toe interessant, terwijl ze op andere momenten er maar een beetje bijhangen. De drugsverslaving van eerder genoemde collega wordt enkele keren aangehaald, maar dit lijkt meer op een zijverhaaltje dan een daadwerkelijke plotversterker. En dat is het grootste probleem met Blitz. De bijkarakters krijgen een te groot aandeel in de film, er gebeurt te veel dat niet interessant is. Wel is het een sterke beslissing om meteen te laten zien wie de copkiller is. Het publiek weet wat Brant niet weet.
Conclusie
Toch wist het mij niet vast te houden tot het einde. Het is een typische Statham-film. Misschien zit er minder actie in dan je gewend bent, maar je weet eigenlijk na tien minuten al wat er op het einde gaat gebeuren. Geen plottwisten die je niet aan zag komen, geen opmerkelijke acteerprestaties. Nee, dit is een film zoals Statham ze de laatste tijd heel veel maakt.
