Ieder klein meisje heeft het wel eens gedaan. Eerst stiekem naar de salontafel van mama sluipen, om daar de lipstick tussen de mascara en het oogpotlood vandaan te vissen. Een onwennige haal langs haar lippen zorgt voor een dikke rode streep net naast waar hij bedoeld was. Vastberaden alle stiften, bakjes en potjes afgaan, tot ze eruit ziet alsof een schizofrene Parkinsons-patiënt haar geschminkt heeft. Dan rennen naar de kledingkast. Het mooie strakke pakje van mama wordt van de hanger gerukt en aangetrokken, de kleine voetjes van het meisje glijden in een paar hoge hakken. “Kijk mama, nu ben ik net als jij!”
Dit is de gamer van vandaag. We spelen spelletjes, maar dat mag niemand weten. Daarom verhullen we onze games in groengrijze jasjes, grote geweren en taal als “six Charlie bravo”. We proberen onze hobby serieus genomen te laten worden door volwassen te spelen. En net als het kleine meisje, zien we er uiteindelijk alleen nog kinderachtiger uit.
Een hooggeachte hoofdredacteur van deze site, Michiel Brunsveld, begon een paar weken geleden in de reacties op mijn column over “de functie van het medium”. Een beetje in de strekking van: het is niet de taak van games om oorlogen realistisch weer te geven. Games moeten ‘fun’ zijn. En daar ben ik het helemaal met hem eens. Maar dan nu mijn vraag aan Michiel en zijn achterban: zijn Call of Duty en Battlefield leuk omdat je rond rent in een apenpakje en een AK-47?
Nee!
Het jasje van het spel, zeker in de multiplayer, heeft niets met de ‘fun’ te maken! Het gaat erom dat je het spel spéélt. Het gaat om langzaam beter worden. Het gaat om de spanning als je bezig bent met een kill-streak. Het gaat om teamwork. Kortom: het gaat om de game, die helemaal niets met het echte leven te maken heeft. Nu kiezen we steeds oorlog als jasje voor onze games. Waarom toch? Het enige resultaat is dat jouw moeder je kamer binnen loopt en ziet hoe je mensen door de kop knalt en er punten voor krijgt. Dat is toch goed voor niemand?
Alles wat gamers willen is serieus genomen worden. We houden van games, maar frustreren ons erover dat we er niet even normaal kunnen praten over games als over films. Het oorlogsjasje is onze lipstick, onze hoge hakken. Misschien dat als we het meest serieuze jasje, namelijk oorlog, in onze games doen, dat we dan serieus genomen worden? Nee dus. De rest van de wereld ziet ons koppen knallen voor punten in onze achterkamers en neemt ons even serieus als het kleine meisje met de lippenstift.
weer een zeer sterke collum menno!
kan me zelf perfect vinden in deze column. 😛
De eerste alinea laat doorschijnen dat Menno in zijn vroegere jaren ook last had van schizofrenie.
“Kijk broertje, nu ben ik net als mama!”
Geweldig topic alleen ik ben bijna 40 in mij tijd was het plastic soldaatjes en ten tijde van me allereerste console jaja een echte videopac zaten we games als astroids te spelen 😛
niks aan toe te voegen 😆
+1 voor Menno 😉
Als ik Iemand een Headshot geeft Tijdens BFBC2 En Me Broer Ziet Dat Zegt Die Altijd : Gezellig Zo’n Spelletje He?
hetzelfde bij mijn moeder onlangs was ik bezig ik had een double kill en mijn moeder dacht dat het dont kill was en ze meende het 😆
Wat een onzin. Of in elk geval heel generaliserend. Ik wil gewoon leuk vermaak en je weet dat het allemaal fictief is, simpel entertainment, zowel leuk als spannend als diepgaand als schokkend soms, afhankelijk van de game. Dan is het kijken van Band of Brothers, Saving Private Ryan en dat soort films ook niet meer te verantwoorden? Of praat je dat goed omdat jij je beter kunt vinden in het ‘jasje’ van die films?
Ik spreek even namens mijzelf, mogelijk namens mijn achterban 😉
Ja die games zijn leuk, maar niet “omdat”. Vermaak zit in veel meer dingen dan alleen de aankleding, je gaat voorbij aan de emotie en de beleving. Ik heb niks met realisme in die games, dus laat ze lekker hun pakjes aantrekken en met allerlei geschut rondlopen. Het is tof omdat je het nooit echt zult meemaken, omdat het geen werkelijkheid is. Dat is het mooie van een game, even doen wat je nooit echt doet. Het is dus niet alleen de ‘fun’, maar vooral de beleving en emotie. En die is bij de ene game sterker dan bij de ander, waarbij shooters een makkelijk doelwit zijn aangezien dat vaak vrij oppervlakkige games zijn.
Verder sluit ik me bij Rinus hierboven aan, dat het erg makkelijk is om zo te generaliseren. Ik verwacht ook niet dat mensen het gamen an sich serieus nemen. Vinden ze het niks, dan doen ze het niet en laten ze liefhebbers van games lekker hun gang gaan. Net zoals wij in de wereld nog steeds curling en line-dancen gedogen. 😉
Heb je wat op te biechten van vroeger Menno? 😆 Wel een leuke column maar ik denk dat je er zelf het sterkst schuldig aan bent. Wil je niet met een column het meeste aangeven dat gamen iets serieus is en waar je blijkbaar over hebt nagedacht?
Volgens mij stel je hierin alleen maar het contrast tussen casual en hardcore gamers. Families vinden genoeg games leuk, maar shooters zijn nou eenmaal niet voor iedereen vermaak. Ik speel ook graag gewoon Mario spellen maar dat wil niet zeggen dat ik mensen die killstreaks proberen te halen niet serieus neem.
Als ik in Dead Rising door hordes zombies heen ren met een kettingzaag en mijn moeder me vervolgens vraagt waarom dat nou allemaal weer zo gewelddadig moest gebeuren, ga ik haar heus niet uitleggen hoe games in elkaar steken en waarom dit soort games en de gebeurtenissen tof zijn om te doen en te beleven. Ik hoef helemaal niet serieus genomen te worden. Je snapt het vermaak van games spelen of je snapt het niet. That’s it. Het is een verloren strijd om te gaan smeken om serieus genomen te worden, want dat wordt je niet en ik kan daar in ieder geval prima mee leven. Geen identiteitscrisis voor mij dus.
Leuk column.
Maar ik denk zelf dat Gamen nooit serieus genomen gaat worden,want de genaratie van nu daar is gamen standaart een ding om je te vermaken en dat begrijpen ouderen niet.( ik bedoel niet iedereen)
Maar dat is mijn mening.
wat een sterke column,
Maar eerlijk gezegd ben je een gamer omdat je het leuk vind om te gamen en bij boeit het niks wat andere ervan vinden
omg waarom is de schrijver altijd er op uit om gamers te beledigen…
Of dan komt me vader kijken als ik gta aan het doen ben . OUCH
De schrijver van deze column is zelf ook een gamer he 😉
Het word al serieus genomen door een bepaalde groep, er zijn als Wk’s en Ek’s maar het zal altijd hoofdzakelijk een vorm van vermaak blijven.
deels feit maar kinderachtig of niet ik vind men games ook gewoon leuk dus ik hou men lipstik lekker bij me 😆
ik speel halo opmdat het gwn leuk is om iemand te backreepen, te sticken, te T-baggen en te bashen!!! 😆
Dit. +4