Heavy Rain

In mijn preview leg ik het in een paar honderd woorden uit wat deze PlayStation 3 exclusive inhoudt, maar voor de luie lezers onder jullie zal ik Heavy Rain in één woord samenvatten: de potentie van het spel is ‘mind-blowing’.

Al jaar en dag worden we lastig gevallen met keuzes, die vaak zo lomp en overduidelijk zijn dat ze weinig bijdragen aan het spel. Hoe vaak hebben we wel niet “Wil je het linker of rechter pad nemen?” zien staan, wetend dat het geen zak uitmaakt. Keuzes zijn vaak versimpeld tot een ‘goede engel’ zijn of een ‘slechte zak’, met geen grijs gebied ertussenin. Het wordt tijd voor échte keuzes, met een wezenlijke impact, die voor een keer niet kinderachtig simpel en zwart-wit zijn. Het is tijd voor Heavy Rain.

Keuzes, keuzes, keuzes

De demo die ik voor mijn neus kreeg is een speciale demo die gemaakt is om alle kwaliteiten van het spel te laten schitteren, zonder dat er iets verklapt werd over het uiteindelijke verhaal. De lead-designer zei over het verhaal van het uiteindelijke spel dat het niet zou gaan over aliens, bovennatuurlijke krachten of andere verzinsels: Heavy Rain wordt misschien wel de eerste game die zich gaat richten op échte mensen, met échte problemen en keuzes die gemaakt moeten worden. Sommige gamers lijkt dit misschien saai, maar de lead-designer, David Cage, had daar een erg goed antwoord op. Hij vertelde dat zijn vorige game, Fahrenheit, wisselde tussen scenes waarin je het dagelijks leven van iemand speelde en scenes met bovennatuurlijke krachten erin. Die met bovennatuurlijke krachten heeft hij er laat ingezet omdat hij bang was dat gamers een game over het dagelijks leven van iemand niet zouden accepteren. Uiteindelijk waren critici waren lyrisch over de ‘realistische’ scenes, maar zeiden dat het laatste deel van de game bijna verpest werd door de onrealistische elementen die hij er in had gestopt. Toen besloot hij dat Heavy Rain enkel zou bestaan uit scenes die uit het dagelijks leven genomen zijn.

Het scenario wat ik voor me kreeg ging over een journaliste die op jacht is naar een scoop en een tip volgt waar een beruchte kidnapper zou wonen. Eenmaal bij het huis zoomde de camera eerst in op haar gezicht, zodat we de prachtige animaties van haar ogen en de rest van haar gezicht konden bestuderen. Voor de eerste keer ooit hebben ze ogen ge-‘motioncaptured’ en dat was te zien. Daarna zoomde de camera uit en werd de speler vrijgelaten. De journaliste sluipt via een raam naar binnen, laat bijna een fles omvallen, doorzoekt wat laadjes en sluipt naar boven. Daar vindt ze tot haar schrik de lijken van de gekidnapte vrouwen! Ze is nauwelijks bekomen van de schrik als ze, je raadt het al, de deur beneden dicht hoort slaan. De moordenaar is thuis! Het scherm deelt zich op in tweeën, waarbij je op de ene helft mee kan kijken met de moordenaar die een biertje pakt en op de bank gaat zitten en je speelt op de andere helft. Met een paar goed getimede knopdrukken weet ze weg te komen zonder gezien te worden. Op dat moment was ik nou niet echt zwaar onder de indruk, maar het avontuur bleek pas net begonnen te zijn…

Reboot

Cage vertelde ons dat als hij die fles in de huiskamer had laten vallen, er iets anders was gebeurd. Als er een laadje open was blijven staan had de enge man het gemerkt en was hij boven op onderzoek gegaan. Als we grondiger hadden gezocht hadden we een pistool gevonden, wat we dan zelf hadden kunnen gebruiken of wat de moordenaar had kunnen pakken. Ik ging terug in mijn hoofd naar alle subtiele keuzes waar we achteloos langs waren gekomen: we wisten niet eens dat het keuzes waren.

Cage laadde ter demonstratie een save-game waarbij hij beneden de fles had laten vallen en een paar laadjes open had laten staan. Zoals verwacht kwam de vetzak de trap op en verstopte de journaliste zich. Tevergeefs, want zij werd snel gevonden en een intens gevecht volgde. Het gevecht zat vol met Quick-Time Events om de speler bezig te houden. Het missen van één is niet erg: Cage miste er ééntje tijdens het traplopen en viel van de trap, maar hield er enkel een blauwe plek aan over. De snelle knopdrukken zijn er om de speler gespannen te houden maar belangrijker is dat hij constant keuzes krijgt. Vlucht ik naar de garage? De voordeur? De keuken om een mes te pakken? Die keuzes moet je binnen seconden maken en hebben allemaal ook weer een kleine invloed op ‘jouw’ verhaal.

Het mooiste is misschien wel dat jouw keuzes niet alleen doorlopen in het scenario waar je zit maar in de rest van het spel. Weet je nog die blauwe plek die de journaliste op haar wang had gekregen toen ze de trap af viel? Die blijft gewoon zitten, wat waarschijnlijk weer reacties van mensen uitlokt. En wat nou als de journaliste gepakt was door de psychopaat? Dan was het scherm zwart gegaan en het spel verder, alleen is in de verhaallijn jouw personage dood. Geen Game Over, geen Retry-knop. En de Reset-knop is voor watjes.

Conclusie

Goede Tijden Slechte Tijden is de meest bekeken TV serie in Nederland; de best verkochte boeken gaan over normale vrouwen die borstkanker krijgen en daarmee om leren gaan. Mensen houden van het bestuderen van andere mensen. Heavy Rain doet precies dat, maar combineert dat met de grootste kracht van gaming: je mag nu zelf de keuzes en dus het verhaal maken. Combineer dat met een geweldige engine die virtuele mensen als nooit tevoren op het scherm tovert, een getalenteerd team en een script van 2000 pagina’s en je hebt een game met een ongelofelijke potentie. En dan niet alleen de potentie om geweldig te worden; het heeft ook dat speciale aura van games als Shadow of the Colussus en Okami. Het heeft de potentie om spelers te raken zoals weinig andere games dat doen en zo’n game te worden die we ons over tien jaar nog herinneren. De potentie van Heavy Rain is ‘mind-blowing’.